Μέτρημα

Ο απολογισμός είναι πυξίδα που χρησιμεύει μόνο σε κλειδωμένα συρτάρια.
Έτσι κι αλλιώς ο στόχος θα γίνει απολογισμός και ο απολογισμός γίνεται αυτόματα στόχος.
Το μόνο που καταλαβαίνω με τα χρόνια είναι
πως η ευτυχία είναι σύμπτωση και η δυστυχία επιλογή.
Και κάπου ανάμεσα προσπαθούμε εμείς.
Μα ήδη είπα πολλά.

Βήμα

Όταν αλλάζει το βήμα
στους ίδιους δρόμους
που περπατάς χρόνια
αλλάζει και ο δρόμος.

Ιδιωτικό

Η ιδιωτική αντιμετώπιση των πραγμάτων
προφυλάσσει από την παρακμή τους.
Αποδεδειγμένο.

Χάος

τίποτα δεν ξέρεις
και επιμένεις να
ζεις
σαν να γνωρίζεις
τη σιωπή
κάθε θάλασσας και ανέμου
να ξεκινάς με κεφαλαία
και να βάζεις τελείες
όταν μάθεις
να ορίζεις την πραγματικότητα
όσο κοιμάσαι και ξυπνάς
στα ενδεχόμενα
να μιλάς
όπως το χάος
ούρλιαζε ή σώπαινε

Στον διάδρομο

Ίσως να μην έχει σημασία
ποιος κάθεται στην θέση
αλλά ότι υπάρχει καρέκλα.
Ίσως την ζωή να την κερδίζεις
αν την αντιληφθείς
προτού σου επιβληθεί.
Ίσως.

Ενοχή

Σε γεμίζει
ολόκληρο κι ας είναι
τόσο περιττή.

Της διαδικασίας

Είναι λυπηρό.
Άνθρωποι που περπάτησαν με χέρια ενωμένα
στους δρόμους και
αγκαλιάστηκαν κάτω από σεντόνια
ηδονής
να πιστεύουν ότι ζουν έρωτα.
Να πιστεύουν πως τα τραγούδια
γράφτηκαν για αυτές τις διαδικασίες.
Μπορεί να ξοδεύεις την ζωή σου
μέσα από δυο χέρια
αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι την μοιράζεσαι.
Τα χέρια μπορεί να είναι ενωμένα
μα ανάμεσα τους μόνο δέρμα κατοικεί
και έδαφος για κόσμο άλλο κανένα.

Μάταια

Αν ορισμένες γραμμές
χαραχτούν μέσα σου με έναν τρόπο,
δεν θα αλλάξουν ποτέ σχήμα.
Όσο κι αν βιώνεις
εκδοχές τους,
το τέρμα θα είναι πάντα το ίδιο.
Κι ύστερα γυρνάς το πρόσωπο
κι απορείς
για την ζωή σου.
Μάταια.

Προσωπικό

Είναι μοιραίο.

Στον τόπο αυτό γεννιούνται
οι πιο παράξενες και δικές μου
ιστορίες.
Μετά από τόσα χρόνια
η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Ίδια και απαράλλαχτη.
Και εγώ συνεχίζω να μένω εκεί.
Ίδια και απαράλλαχτη.

Χωρίς

Ο συμβιβασμός αλλάζει πρόσωπα.
Τη μια γίνεται ιδανικό
την άλλη κατακριτέο
την επόμενη έχει πάρει την μορφή σου.
Χωρίς να σε ρωτήσει.
Είναι φυσική ροή.
Δέξου το.

Τετάρτη

- Γιατί δε βραδιάζει;
- Κοίταξε αν θέλεις, κάπου θα βγήκε το νέο φεγγάρι.
- Όλοι κοιτάζουν τι θα κάνεις
κι εσύ κοιτάζεις τα πλήθη που σε κοιτάζουν·
οι ματιές γράφουν ένα κύκλο στενό
που δεν μπορεί να σπάσει.
Αν γεννηθεί κάποιος ο κύκλος θα πλατύνει
αν πεθάνει κάποιος ο κύκλος θα στενέψει
αλλά τόσο λίγο, για τόσο λίγο.
Κι οι τέσσερεις άλλες αισθήσεις ακολουθούνε την ίδια γεωμετρία.
Αν αγαπούσαμε θα 'σπαζε ο κύκλος,
θα κλείναμε τα βλέφαρα μια στιγμή.
Αλλά δεν μπορούμε ν' αγαπήσουμε.

Ήταν ωραία τα μάτια σου μα δεν ήξερες πού να κοιτάζεις
κι όταν είπες να φύγουμε γιατί άρχισε να σκοτεινιάζει,
γύρισες και με κοίταξες στα μάτια και μια νυχτερίδα
πέταξε γράφοντας τρίγωνα.
Ξανάρχισε πάλι το γραμμόφωνο.
Οι νυχτερίδες οι δικές μας τώρα
γράφουνε κύκλους που στενεύουν όσο πετάνε
από τον άνθρωπο στον άνθρωπο, στον άλλον άνθρωπο
κανείς δεν ξεφεύγει
κι η ζωή είναι πλούσια γιατί είμαστε πολλοί
κι όλοι μας ίδιοι
κι η ζωή είναι πλούσια γιατί βρήκαμε τελειοποιημένα μηχανήματα
όταν οι αισθήσεις παρακμάζουν.
Αδέρφια, μοιραστήκαμε το ψωμί και τον πόνο.
Κανένας δεν πεινά, δεν υποφέρει πια κανένας
κι έχουμε όλοι μας το ίδιο ανάστημα. Κοιτάχτε μας!
Σας κοιτάζουμε. Κι εμείς! Κι εμείς! Κι εμείς!
Δεν είναι τίποτε παραπέρα.
- Όμως τη θάλασσα
δεν ξέρω να την έχουν εξαντλήσει.

Γιώργος Σεφέρης.

( Άργησε να έρθει αλλά δεν θα φύγει ποτέ. )

Εκ φύσεως

Έτσι που οι άνθρωποι
βλέπω να μοιράζονται τον έρωτα
σε δρόμους και πλατείες,
όχι με σώμα αλλά με λέξεις
όχι με εκείνους αλλά με άλλους, φίλους
όχι με χαμόγελα αλλά με έναν πόνο βουβό
που όταν μιλά αντηχεί η μικρότητα κάθε συλλαβής
αρχίζω να πιστεύω
πως ο έρωτας
είναι αίσθημα ιδιωτικό
που προκαλεί χαμό και νέα όρια φυγής και αναμονής.
Μα κάπου ανάμεσα
στους γκρεμούς αυτούς
οι άνθρωποι παραβλέπουν
τη μοναδική σωτηρία,
τη συγκίνηση,
που σε βουλιάζει ένα βυθό πιο βαθιά
την ίδια στιγμή που σου χαρίζει
έναν παραπάνω ουρανό.
Καμιά αισιοδοξία· μόνο δέος για αυτό το μεγαλείο.
Για αυτούς που καίνε την ζωή μοναδικά
δεν υπάρχει δεύτερος τρόπος.
Αυτός είναι ο λόγος
που πνίγονται τα μάτια.
Είτε αντέχουν σε αυτόν το δρόμο
είτε όχι,
δεν υπάρχει επιστροφή
στο σταυροδρόμι της επιλογής.
Κανονικά ποτέ.

Ερασιτεχνικά

Προτιμώ να αγαπάω και να μισώ

ερασιτεχνικά.
Οι επαγγελματίες
φτάνουν στην κορυφή
μια μόνο φορά.
Και αυτή η κορυφή
απέχει απ' τη γη
ελάχιστα.

Νομίζω

Χρόνος δεν υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων που τον βιώνουν αψηφώντας τον.
Οι συνέπειες του είναι μηδαμινές, ανύπαρκτες.
Όσοι ζουν στο υπόγειο της πραγματικότητας φέρνουν στο φως μια δεύτερη εκδοχή της.
Άχρονη και παντοτινή.
Κι όποιο τέλος σημαίνει αρχή και μέση ταυτόχρονα.
Γιατί η λογική του χρόνου καταρρίπτεται.
Όλα βρίσκονται ανέκαθεν στη μέση μιας διαδρομής χωρίς άκρα και εκεί θα συνεχίζουν να υπάρχουν.
Αυτό το δεύτερο σύμπαν
που στεγάζεται στο πρώτο
είναι η σωτηρία των ανθρώπων απ' την μιζέρια της ζωής.
Το παράλογο.
Και μόνο αλήθειες το διέπουν.
Πώς αλλιώς να γεννηθεί πραγματικότητα;
Εξάλλου όλη σου την ζωή την ξοδεύεις στην προσπάθεια σου να ανακαλύψεις το ψέμα.
Νομίζω.

Φθορά

Αυτό που με τρομάζει
είναι να με βρει η φθορά
προτού ζήσω
ό,τι μου αναλογεί.
Σε βάθη και ύψη δικά μου.
Μέχρι στιγμής παλεύω για την επιφάνεια.
Προλαβαίνω;

Αναλογία

Αυτό που ζει στην λογική δεν είναι η αιτία.
Είναι η αναλογία.

Αντικλείδι

Αλίμονο σε όποιον
πιστεύει ότι κατέχει όλα τα αντικλείδια
από τις πόρτες του παρελθόντος.
Κάποιο θα ξεγλιστράει απ' τη συνείδηση
και ο χρόνος θα το αρπάζει
και θα το φυλάει
κάτω από ισορροπημένες σιωπές.
Λίγο να φωνάξεις,
η πόρτα ανοίγει.

Εκεί

Στα χρωματιστά τραπεζομάντιλα.
Στα χαμόγελα που φέγγουν πάνω απ' το κρασί.
Στα γέλια που ηχούν χωρίς λόγο.
Στα τακούνια και τις γραβάτες.
Στα σώματα που ζεσταίνονται γύρω απ' το τραπέζι.
Στη μυρωδιά του φαγητού.
Στα βλέμματα όλο πάθος για ζωή.
Στις ψυχές που ξεγελούν το θάνατο και τον κόσμο με ένα ζεϊμπέκικο.
Στη μέθη του μαζί και του απόψε.
Στον έρωτα που δίνει φιλιά ή αναμνήσεις.
Στη μουσική που καίει αναστολές.
Στις φωνές που υψώνονται βαθιά.
Εκεί.
Ανάμεσα στα ανύποπτα κατοικεί το μεγαλείο των ανθρώπων.

Επανάληψη

Είμαι σίγουρη.
Πια.
Το νόημα της επανάληψης
δεν ορίζεται στο αποτέλεσμα.
Αλλά στην ίδια την επανάληψη.
Στην αρχή της και όχι στο τέλος της.
Πια.
Είμαι σίγουρη.

Μεσημέρι

Τα μεσημέρια δεν μπορώ να υπάρχω.
Κάθε μεσημέρι ο ίδιος ήλιος
φωτίζει επιφάνειες που επιβιώνουν
στο βυθό μου.
Ό,τι κι αν υψώνεται μπροστά
μια ακτίνα του φτάνει πάντα χαμηλά
κι αντανακλάται μέσα μου.

Μέχρι να απορροφηθεί,

κάτι ουρλιάζει.

Τότε

Φορούσα άσπρο καλσόν και παπούτσια νούμερο 32.
Ένα ενήλικο χέρι με περπατούσε προσεχτικά στα πεζοδρόμια.
Οι περαστικοί μου χαμογελούσαν και οι παππούδες στα καφενεία μου χάριζαν καραμέλες.
Είχα την γειτονιά για κόσμο και τα σπίτια για πολιτείες.
Όλα μετρημένα και στα μέτρα μου.
Ώσπου μια μέρα στο καφενείο με επισκέφθηκε το τραγούδι αυτό.
Μια πτώση και ένα χάσμα.
Μια λύπη για τις ακατανόητες λέξεις.
Δυο δάκρυα για την πένθιμη μουσική.
Κι ύστερα ο ήλιος ενοχλητικός και ανελέητος.
Η μυρωδιά του κρασιού και οι ξύλινες καρέκλες φαντάσματα του μέλλοντος.
Στο επόμενο βήμα μου κρατούσα την θλίψη όλου του κόσμου.
Μια γνώση του που δεν έψαξα, δεν διάλεξα και δεν βίωσα.
Μέχρι σήμερα.
Κουβαλάω το βάρος της αντίληψης.
Με ξεπερνάει.
Με καταπίνει.
Και με ξεβράζει ένα πάτωμα πιο βαθιά.
Πενθώ όσα δεν συμβαίνουν.
Για όσα άσχημα συμβαίνουν, λυπάμαι μόνο.
Τα χέρια μου κλαίνε πιο πολύ απ' τα μάτια μου.
Όσα δεν κράτησα, ήταν τα κατάλληλα.
Γεννημένα για μένα.
Δεν θα τα γνωρίσω ποτέ.
Δεν θα με γνωρίσω ποτέ.
Δεν θα με ζήσω ποτέ.
Θα με αντιλαμβάνομαι.
Μόνο.

Τύχη

Στα βήματα είμαστε μαζί.
Παράλληλα στους δρόμους.
Μην τύχει καμιά στροφή
να ισιώσει ξαφνικά.
Σε έχασα.

Λίγο;

Πιστεύεις ότι το ποτέ και το πάντα

σχετίζονται με την πραγματικότητα;
Κακώς.
Μην εκπλήσσεσαι.
Ξέρεις τα μέτρα του κόσμου αυτού.
Ξέρεις τα όρια που κουβαλάει κάθε ιδανικό.
Τα χείλη που θα ξεστομίσουν
τις δυο αυτές λέξεις
ίσως τις εννοούν.
Αλλά στο τώρα.
Στη στιγμή.

Και αυτό είναι το νόημα.

Λίγο σου φαίνεται;

Λίγος είσαι.

Παρόν

Σ' ένα χρόνο δίχως αύριο και χθες,

οι άνθρωποι θα ήταν ευτυχισμένοι.
Τώρα που ορίζεται ο χρόνος
ορίζονται και οι άνθρωποι.
Εμείς με το ένστικτο.
Ο χρόνος με την αλήθεια.
Και σωπαίνει τόσο προκλητικά
μέχρι το τέλος.

Κάτι

Τότε ήξερα πως η σιωπή είναι για μένα.
Τώρα που με φωνάζεις,
μισώ τις λέξεις.
Άσε κάτι με το όνομα μου.
Στις βόλτες κάτω απ' το σπίτι σου,
θα υπάρχουν ακόμα τα αρχικά μου.

Τακτική

Υπάρχει κάτι που ζηλεύω στους ανθρώπους.
Η τακτική.
Μην πάει ο νους σου στο ύπουλο μέτρο.
Αλλά στη δύναμη που έχουν να είναι συνεπείς στα όρια.
Να τα σέβονται.
Να τα εκτιμούν.
Να πράττουν αναλόγως.
Να συμπορεύονται στην ίδια γραμμή.
Ο ένας δίπλα στον άλλον.
Μαζί.
Εντός και εκτός.
Μαζί.
Μην μου ζητήσεις να ακολουθήσω αυτή τη γραμμή βήμα βήμα.
Θα φτάσω στο τέλος πρώτη.
Θα στο μαρτυρήσω.
Θα σου απλώνω το χέρι για ένα βήμα παραπέρα.
Ύστερα για δυο βήματα παραπέρα.
Θα λυπάμαι που δεν τολμάς.
Θα χαίρομαι που δεν φεύγεις.
Κι όταν θα έχεις εγκλωβιστεί από τις δηλώσεις μου
σε χρόνο νωρίς,
τρόπο ειλικρινή
και βαθμό υπερβολικό
δεν θα σε ενδιαφέρει να φτάσεις στο τέλος.
Όλο το νόημα του θα το έχω κλέψει εγώ.
Και θα στο έχω χαρίσει με τον πιο λάθος τρόπο.
Αλλά με τον πιο δικό μου τρόπο.

Σώπα κι άκουσε

Αφού δεν αντέχεις να είσαι κάτι άλλο,
γιατί το παιδεύεις;
Κι αφού δεν μπορείς να μην το παιδεύεις,
γιατί δεν το αντέχεις;
Σώπα κι άκουσε.

Ζητείται

Ζητείται μέτρο, όριο και τέλος.
Ζητείται περιορισμός.
Δεν ξέρω να κλείνω κύκλους.
Ξέρω μόνο να αποδέχομαι το τέλος τους.
Έχω μαζέψει αρκετούς και με έχουν καταπιεί ολόκληρη.
Όλοι τους.
Με σκορπίζουν δεξιά και αριστερά χωρίς να έχω καμιά επιρροή πάνω τους.
Δεν μπορώ να επιβληθώ σε κανένα από τα δυο μου χέρια.
Δίνουν, χαρίζουν, ζητούν ανταλλάγματα, παίρνουν αποφάσεις και εγώ μένω να τα κοιτάζω.
Από μακριά κι ας είναι εγώ.
Ζητείται εαυτός.

Ετεροχρονισμένα

Είναι περίεργο.
Πολύ.
Η ζωή μου επιστρέφει ένα κομμάτι από το παρελθόν.
Με άλλο όνομα, αλλά μου το επιστρέφει.
Και παίρνει την μορφή που ήθελα.
Δεν ήμουν προετοιμασμένη.
Ποτέ δεν είμαι για συγκυρίες που μου ανήκουν.
Και έχω βγει έξω απ' τα νερά μου.
Κολυμπάω σε εκείνα, τα παλιά που δεν τα άγγιξα.
Μέχρι σήμερα.
Ξεπληρώνω το τότε στο τώρα.
Είναι περίεργο.
Πολύ.

Απόψε

Αυτό.
Εγώ.
Και οι δαίμονες που κουβαλάω από παιδί .
Απόψε.

Θέατρο

Εδώ μιλάμε για έναν έρωτα μεγάλο. Από εκείνους που σε ξεπερνάνε και το μόνο που ζητάς είναι να συνεχίσουν να σε ξεπερνάνε. Τόσα χρόνια και ακόμη δεν έχω καταλάβει ποια ήταν η αρχή του. Έχω καταλάβει, όμως, γιατί το αγαπώ τόσο πολύ. Είναι το μοναδικό ψέμα που γεννάει αλήθειες. Και όταν αυτές οι δυο έννοιες συνυπάρχουν αρμονικά, δεν μπορείς παρά να ερωτευτείς.

Το θέατρο μυρίζει νοσταλγία από το εισιτήριο ακόμη. Νοσταλγία για το ταξίδι μακριά από την πραγματικότητα. Όταν περπατάω στο χαλί που ντύνει την αίθουσα του θεάτρου νιώθω σαν καλεσμένη του ίδιου μου του κόσμου. Βαριά αρώματα του χειμώνα να σε ζαλίζουν και μια θέση στο πλήθος για να φτάνεις στον προορισμό σου.

Μικρή σημασία έχει τι έργο θα παιχτεί μπροστά μου. Το σβήσιμο και το άναμμα του φωτός, μου αρκεί. Εκεί κρύβεται όλη η μαγεία. Στο σκοτάδι είσαι ήδη συνένοχος με τον διπλανό σου στο παραμύθι που θα απλωθεί μπροστά σου και ας μην ξέρεις ούτε το όνομα του. Κι όταν τα φώτα ανάψουν πάλι και βγει ο πρώτος ρόλος να σου συστηθεί, θα τον κοιτάξεις σαν να έχεις μοιραστεί μαζί του τα πιο κρυφά σου μυστικά.

Το θέατρο δεν είναι εύκολη υπόθεση. Σου σφυρίζει αλήθειες που ξέρεις ότι έχεις αποφύγει να κοιτάξεις κατάματα και ύστερα σου φυτεύει ενοχές γι' αυτή σου την αμέλεια. Στο τέλος, όμως, φεύγεις παρέα με τον εαυτό σου, τον καλό και τον κακό.

Αν κάτι σου μαθαίνει το θέατρο, είναι η ομορφιά του άσχημου τέλους.
Όσο ρεαλιστικό κι αν είναι ένα φινάλε, θα το βιώσεις με τις σιωπές, τα λόγια και την υπερβολή που πάντα ονειρευόσουν.
Ένα τέλος μπορεί να γίνει το ίδιο αγαπημένο με μια αρχή.
Αρκεί η υπογραφή του να είναι καλλιτεχνική.

Μισώ

Δεν είναι που κάτι μένει μισό.
Είναι που το ολοκληρώνεις μόνη σου
και του προσφέρεις θέση στην πραγματικότητα.
Τι κρίμα που η θέση αυτή βρίσκεται
δίπλα σου μόνο και
ποτέ δίπλα στο άλλο μισό.

Της νύχτας

Όταν τα λιγότερα αρκούν,
μια καρδιά απ' τις δυο περισσεύει.

Πρώτος καφές

Τα πρωινά μου μυρίζουν γαλλικό καφέ.
Επιτέλους.
Φυσικά και βιάζομαι.
Ο ανεμιστήρας δεν μου είναι ακόμα περιττός.
Τα κασκόλ μου κοιμούνται στη ντουλάπα μου.
Όμως εγώ δεν μπορώ να περιμένω.
Ήδη κάθε σταγόνα μυρωδιάς με σκορπίζει στους χειμώνες μου.
Εκεί κρύβεται η μεγαλύτερη ανακάλυψη για τον εαυτό μου.
Είμαι συνειδητά αφελής.
Επιλέγω να ακολουθήσω την καλή πρόθεση και όχι την καχυποψία.
Ακόμα και όταν η καχυποψία δεν έχει αφήσει χιλιοστό στην καλή πρόθεση.
Η συνειδητή επιλογή μου βαραίνει κάθε λεπτό της ύπαρξης μου.
Τόσα λάθη επανέρχονται στο παρόν και δημιουργούν άλλα τόσα ή μου στερούν τα σωστά.
Ένας φαύλος κύκλος που τον χρεώνομαι ολοκληρωτικά.
Μακάρι να αναφερόμουν σε έρωτες.
Εκείνοι εξαιρούνται.
Είναι τόσο ρευστό το συναίσθημα που κάθε κατεύθυνση είναι δυνατή και αναμενόμενη.
Αναφέρομαι στον κόσμο.
Διατηρώ μια στάση ορθή σε έναν κόσμο ισοπεδωμένο.
Είναι λάθος.
Όπως ο κόσμος.
Γι' αυτό ο δικός μου κόσμος είναι ανάποδα.
Και είναι κρίμα.
Τόσο κρίμα.
Αν την ομορφιά της ζωής την βιώνεις με λάθος τρόπο, γίνεται η χειρότερη ανάμνηση.
Αν δεν την βιώνεις καθόλου, η πιο επίμονη φιλοδοξία.
Και ο χρόνος κυλάει.
Και όλα εξακολουθούν να είναι λάθος.
Ο χρόνος που αλλάζουν οι εποχές.
Ο τόπος που φυτρώνουν δέντρα.
Ο τρόπος που ξοδεύονται οι άνθρωποι.
Ο λόγος που μένουν χωριστά ή μαζί.
Ο γαλλικός καφές που πίνω τα πρωινά του Σεπτέμβρη.
Η πίστη που έχω ότι δεν είμαι κομμάτι αυτού του κόσμου.
Τι αφελής που είμαι.

Αγόρια

Όλη η τρυφερότητα της παιδικής και εφηβικής ηλικίας κρύβεται στα πρόσωπα των αγοριών.
Πίστεψε το και κάνε στην άκρη την πρώτη σου απόρριψη. Έχουν μια απλότητα που δεν συναντάς σε καμιά άλλη ηλικία και σε καμία γυναίκα.

Αγόρια που μόλις άρχισαν να αναζητούν το άλλο φύλο. Με παπούτσια αθλητικά, ντύσιμο πρόχειρο και πολύ συχνά αταίριαστο. Με την μυρωδιά του ζελέ και της κολόνιας να σε γεμίζει και ένα πρόσωπο σχεδόν γυναικείο. Κόκκινα χείλη και ροζ στρογγυλά μάγουλα. Προχωρούν στους δρόμους με τα ακουστικά στα αυτιά και κλωτσάς τις αναμνήσεις σου από το νου.

Δεν σου μιλάω για εκείνα που γεννήθηκαν άντρες και γίνονται στην συνέχεια κάτι άλλο, ξένο. Αλλά για εκείνα τα ντροπαλά που σε κοιτάνε με μάτια γεμάτα αγωνία και ομορφιά. Όταν τους φανερώσεις πως γνωρίζεις την επόμενη κουβέντα τους, σε κοιτάζουν έκπληκτα και αμήχανα. Και δεν κάνουν τίποτα για να το κρύψουν. Γι' αυτό λάμπουν.

Την στιγμή, όμως, που γίνονται πέρα για πέρα συγκινητικά είναι όταν συναντηθούν με το άλλο φύλο. Είναι τόσο φανερή η επιρροή που έχουν δεχτεί που μοιάζουν σχεδόν ηττημένα. Κι ας χαρίζουν ένα φιλί εκείνη την ώρα στο κορίτσι τους. Κι αν τυχόν δεχτούν κάποια απόρριψη, σχηματίζεται στο πρόσωπο τους μια αντρική, πρωτόγνωρη θλίψη που εκφράζεται με έναν ειλικρινή και αυθεντικό τρόπο. Με δάκρυα ή χωρίς, πενθούν την ευαίσθητη σκληρότητα που οφείλει να τους διακρίνει.

Τα αγόρια γίνονται άντρες σε ανύποπτο χρόνο.
Ποτέ δεν ξέρεις πότε τελειώνει η αλήθεια της απλότητας τους.
Όποτε κι αν τελειώσει, θα το καταλάβεις όμως.
Θα είναι τόσο απλό.

Αυτονόητα

Περπατάω μπροστά απ' τους άστεγους
με τα κλειδιά στο χέρι
και παίζω μαζί τους μηχανικά.
Ανοίγω την σακούλα με τα δυο μου χέρια
ενώ ο βιβλιοπώλης σηκώνει τα βιβλία
με το μοναδικό χέρι που του έχει απομείνει.
Κοιτάζω παντρεμένες γυναίκες
και εκείνες κοιτούν την λεπτή μου μέση
χαϊδεύοντας μου το μάγουλο.
Παρόλαυτα,
τα δικά μου αυτονόητα συνεχίζουν να λείπουν.
Άστεγα, μισά, νοσταλγικά.

Τι;

Σκέφτεσαι.
Αναθεωρείς.
Μετανιώνεις.
Αναθεωρείς.
Ονειρεύεσαι.
Ελπίζεις.
Μελαγχολείς.
Σκέφτεσαι.
Για πες μου,τι αλλάζει;
Ο κόσμος σου δεν θα συναντηθεί ποτέ με εκείνον που κοιτάς.
Σας χωρίζει μια ψυχή και μια συνείδηση.
Τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές ίσως να συμπάσχεις.
Ε και;
Τι αλλάζει;
Ο τρόπος που ξοδεύεις την ώρα σου τις νύχτες.
Μόνο.

Σεισάχθεια

Aν είχα φτάσει στο τέλος του δεν θα σου μιλούσα γι' αυτό.
Θα σου το φανέρωνα, γιατί μισώ την αναμονή.
Τώρα που είμαι στην αρχή,
στο προτείνω.

Έξω

Απέκτησα καινούργια συνήθεια, στο είπα;
Τα βράδια που όλοι κοιμούνται και μένω μόνη μου μπροστά μου
ανοίγω το παράθυρο (αυτό που κάνω λέγεται αδυναμία)
κάθομαι στο πάτωμα (ναι στο πάτωμα)
και χάνομαι στον ουρανό.
Δεν αναπολώ έρωτες, αν αυτό νομίζεις.
Προτιμώ να τους ονειρεύομαι, γι' αυτό μάλλον.
Ξέρεις τι κάνω;
Με βγάζω από τα μέτρα μου.
Προσπαθώ να αναμετρηθώ με το σκοτάδι που με κοιτάζει.
Και ξέρεις τι διαπιστώνω;
Ότι μπορώ και το νικάω.
Και ξέρεις γιατί;
Γιατί το σκοτάδι που κρύβω μέσα μου είναι μεγαλύτερο από αυτό που απλώνεται μπροστά μου.
Θες να σου πω που το βρήκα για να νικάς και εσύ τις νύχτες;
Ακολούθησε τους κύκλους της ζωής και μείνε απ' έξω.
Μην ξανακούσω κλάματα.
Δεν έχεις δικαιολογία.

Σεπτέμβρης

Ο μήνας αυτός σε βρίσκει πάντοτε με ένα χαρτί και ένα στυλό στο χέρι. Είτε για να δώσεις εξετάσεις είτε για να κάνεις απολογισμό. Και στις δυο περιπτώσεις θα κριθείς. Ελπίζω να είσαι πιο προετοιμασμένος από μένα.

Κάθε Σεπτέμβρης με βρίσκει όλο και πιο μουδιασμένη. Παλαιότερα τα τετράδια μου θα φιλοξενούσαν μόνο σημειώσεις από μαθήματα που δεν με αφορούσαν. Θα ερχόμουν αντιμέτωπη με ένα σωρό τύπους που ποτέ δεν μου φάνηκαν χρήσιμοι. Και όσο περνάει ο καιρός οι τύποι αυτοί πληθαίνουν και δυσκολεύουν, όπως κάθε τι άχρηστο. Γνωρίζω, όμως, τον τρόπο να τους πολεμήσω. Είναι ένας, γνωστός και δοκιμασμένος.

Τώρα πια δίπλα από τους τύπους αυτούς φυτρώνουν και άλλοι τύποι. Είναι εκείνοι που γράφω εγώ, δεν ανήκουν σε καμιά σελίδα βιβλίου και είναι θλιβεροί. Τυχαίνει οι απολογισμοί μου να γεννιούνται από τις λέξεις των βιβλίων οι οποίες ποτέ δεν με οδηγούν εκεί που οφείλουν. Μέχρι να φτάσω στην τελεία έχω δημιουργήσει ένα πλήθος παράλληλων προτάσεων που με οδηγεί στην ζωή μου. Και είναι τόσο θλιβερό που έχω καταλήξει να πορεύομαι παρέα με τoυς τύπους αυτούς επειδή επιβεβαιώνονται καθημερινά από εκείνη. Και ακόμη πιο θλιβερό που δεν γνωρίζω άλλους, διαφορετικούς.

Με την πάροδο του χρόνου όλα συγχρονίζονται στην ίδια συχνότητα. Μικρά, μεγάλα, σημαντικά, ασήμαντα. Όλα γίνονται δύσκολα. Όλα. Δεν αντιμετωπίζω, όμως, κανένα πρόβλημα με την δυσκολία τους. Το πρόβλημα μου είναι πως δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος να είναι δύσκολα. Απλώς συμβαίνει. Ακόμη και ένα ζήτημα μικρής σημασίας θα παίρνει πάντα μεγαλύτερες διαστάσεις προκειμένου να επιβιώσει.
Με τρομάζει που όλα παίρνουν την ίδια μορφή χωρίς αιτία και αφορμή.

Απαιτώ έναν Σεπτέμβρη από το παρελθόν.
Μου ανήκει.
Όσο μένω ίδια, τόσο με εκδικούνται οι καιροί.
Ας έχω,τουλάχιστον εγώ, λόγους να μην τους ακολουθώ.
Μόνο για έναν Σεπτέμβρη δικό μου. Μόνο.

Πουθενά

Θα ζήσω στο σκοτάδι.
Αν έρθεις τότε
-μόνο τότε-
θα ξέρω πως δεν ψάχνεις για αφορμές.
Η ζωή σου δίνει τόσες.
Δεν με βρίσκω ανάμεσα τους.
Πουθενά.

Αναθεώρηση

Τον τελευταίο καιρό το παρόν μου καθρεφτίζεται στο παρελθόν. Ζω το σήμερα με πρόσωπα μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής που έχει κάνει τον κύκλο της και στο τέλος γράφτηκε το συμπέρασμα της. Τα δεδομένα, όμως, άλλαξαν και θα αλλάζουν. Από δω και στο εξής, τα βαφτίζω μεταβλητές για να μην απορώ.

Έχω μαζέψει ένα παρελθόν που δεν μου ταιριάζει και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. Πριν δυο χρόνια αποφάσισα να του γυρίσω την πλάτη και να ξαναγεννηθώ σε ένα παρόν που θα είχα σχεδιάσει εγώ. Καταστράφηκα. Ποιος το έχει καταφέρει μέχρι σήμερα για να το καταφέρω εγώ;
Η ηλικία των 20 δεν θα σταματήσει να με εκπλήσσει ποτέ.

Όσα βιώματα με έχουν σχηματίσει μέχρι σήμερα ζωντάνεψαν ξανά απ' τους ανθρώπους που τα προκάλεσαν. Οι καλημέρες της ευγένειας, τα "thanks" και όχι ευχαριστώ, τα βλέμματα που προσποιούνται προσοχή, το βάρος της παρουσίας που αποκαλύπτει κάθε λεπτό την μοναξιά. Όλα στο ίδιο χρώμα που τα άφησα. Όλα ευθυγραμμισμένα σε ένα μήκος κύματος που παρεμβαίνει στο παρόν. Πάλι.

Αυτή τη φορά, όμως, κάτι δίνει νόημα σε αυτή την σειρά συναναστροφών. Και αυτή η διαφορά δεν ξέρω αν οφείλεται σε μένα ή σε εκείνες. Ξέρω, όμως, ότι συμβαίνει. Ίσως με τον καιρό να απέκτησαν κάτι από μένα και εγώ από εκείνες. Ένα κομμάτι που συναντάς μετά από μια φράση που γνωρίζεις μόνο εσύ και ο άλλος γιατί είναι αστεία κι ας ακούγεται καθημερινή. Ένας ολόκληρος κόσμος που κάθε τόσο ζωντανεύει και πεθαίνει μπροστά σου με ένα οικείο βλέμμα, σχεδόν δικό σου. Μπορεί, ακόμη, και να αποδέχτηκε ο ένας τον άλλον δημιουργώντας μια σύμβαση από επιλογή. Και ως γνωστόν η ασφάλεια του συμβιβασμού προκαλεί ενοχές, όπως και κάθε ασφάλεια. Εδώ, όμως, σου ανήκει και της ανήκεις. Είναι κεκτημένο.
Ίσως, πάλι, και να μην έφυγαν ποτέ από μέσα μου· μόνο από δίπλα μου.
Ίσως.

Η μνήμη χωρίς κενά είναι σκέτος θάνατος.
(Τάδε έφη ο συγγραφεύς Χρήστος Οικονόμου.)

Συμπέρασμα δεύτερο.
Το παραθέτω δίπλα στο πρώτο.
Δεν σβήνω το πρώτο.
Είμαι ανυπόμονη και θα βιαστώ να επιβεβαιώσω ένα από τα δυο.
Τα κενά δεν χρειάζονται ούτε διαγραφή ούτε γέμισμα.
Μόνο χώρο.
Κάποιος λόγος θα υπάρχει που τα φωνάζουν έτσι.

Ψάχνοντας

Το κενό είναι δύσκολη υπόθεση.
Δεν έχει κανένα σημείο αναφοράς.
Πρέπει να σχεδιάσεις μόνος σου και από την αρχή τον χάρτη σου.
Αν τον αναζητήσεις σε άλλους, θα σου προσφέρουν τον δικό τους.
Μην τον δεχτείς.
Μπορεί να ξέρεις να τον διαβάζεις αλλά θα σε βγάζει πάντα σε τόπους που δεν ανήκεις.
Ξέρω ότι έχεις ανάγκη αυτούς τους τόπους.
Το κενό, όμως, όχι.
Ψάξε αλλού.
Μονάχος.

Επαφή

Η νύχτα είναι μεταμόρφωση. Η θέα του κόσμου σε μαύρο φόντο σου δίνει την δυνατότητα να την ζωγραφίσεις όπως θέλεις. Ακόμη και αν δεν έχεις πρόθεση να παραιτηθείς από τον εαυτό σου,γίνεσαι αυτόματα κομμάτι ενός άλλου σκηνικού. Επιβλητικού. Το φως υπάρχει μονάχα για να διακρίνεις το σκοτάδι. Κανείς δεν θα σου απαγορεύσει να το φωτίσεις πιο έντονα. Αν σου έχει μείνει λογική για να σκέφτεσαι στα σκοτεινά, κάν' το.

Τα μπαρ τις νύχτες είναι πόρτες του ίδιου κόσμου. Όποια πόρτα και να ανοίξεις είναι ίδια. Η διαδρομή βγάζει σε ένα μόνο δρόμο που οδηγεί πάντα σε ένα δωμάτιο με δυο ανθρώπους. Αυτός είναι ο μοναδικός προορισμός. Κάτω από προκλητικά βλέμματα,καπνούς και παράξενα φώτα ένα ζευγάρι τακούνια θα μπερδευτεί με ένα μαύρο πουκάμισο. Γιατί αυτό έχουν ανάγκη. Αυτό τους αρκεί για απόψε. Μια απόλαυση, σαν το τσιγάρο.

Το τσιγάρο. Όταν είμαστε παιδιά το μαλώνουμε που βλάπτει όσους το αγαπάνε. Πιστεύουμε βαθιά πως δεν θα τους μοιάσουμε και ορκιζόμαστε στην μητέρα μας γι' αυτή μας την επιλογή. Και η μητέρα μας ησυχάζει που βλέπει την σωστή ανατροφή να αναδύεται από τα παιδικά στόματα. Μεγαλώνοντας, όμως, το τσιγάρο γίνεται ελκυστικό. Όχι για την μαγκιά του αλλά για την ματαιότητα του. Τα τσιγάρα είναι οι πρεσβευτές της ματαιοδοξίας.Την έχουμε στο χέρι μας και νομίζουμε πως η ολιγόλεπτη ύπαρξη της στα δάχτυλα μας θα της δώσει κάποιο νόημα. Όμως πάντα καίγεται προτού φωτίσει κάτι από νόημα. Το ένα τσιγάρο θα διαδέχεται το άλλο χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ο μεγάλος το ξέρει και συμπάσχει. Το παιδί δεν το φαντάστηκε ποτέ.

Το χρονικό ενός τσιγάρου αντιστοιχεί στο χρονικό μιας επαφής. Σκοπός του τσιγάρου είναι να καεί και της επαφής να πραγματωθεί. Όλα τα υπόλοιπα περισσεύουν και ας έχουν χρόνο και έδαφος να χωρέσουν ανάμεσα σε δυο ανθρώπους. Η μοναξιά της εποχής δεν αφήνει κανέναν απ' έξω. Πόσο μάλλον τα σώματα. Και μην το αρνηθείς. Πίσω από δήθεν κοινωνικές ελαφρότητες της ηθικής κρύβεται μια τεράστια μοναξιά που μικραίνει για λίγο από περιστασιακές επαφές. Αν καταφέρεις να τις μονιμοποιήσεις, μεγαλώνεις τον χρόνο που την ξεγελάς. Μην σκεφτείς πως την νικάς.

Τώρα πια αν δεν γίνεις το ιδανικό του άλλου από τις πρώτες κιόλας κουβέντες, δεν θα γίνεις ποτέ. Δεν θα σου δοθεί η ευκαιρία να αποδείξεις τον εαυτό σου. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τα πρόσωπα. Μόνο για ό,τι υπόσχονται. Κι αν παρατηρηθεί πως δεν εκπληρώνουν ακριβώς ή αμέσως όσα είχε γεννήσει η φαντασία, σειρά έχει η επόμενη υπόσχεση. Δεν υπάρχει χρόνος και πρόθεση για επανεξέταση. Η ανάγκη για επαφή είναι καταλυτική και οτιδήποτε την καθυστερεί περιττό.

Τα παιδιά φαντάζονται ένα κόσμο χωρίς τσιγάρα και με παντοτινούς έρωτες. Και εγώ συνεχίζω να πιστεύω σε εκείνα τα πρώτα, τα μεγάλα. Κι ας καπνίζω κρυφά στις γωνίες των μπαρ της Αθήνας.

Μετάβαση

Ήρθε η ώρα. Ο κόσμος έγινε ένα τεράστιο ρολόι και εγώ πρέπει να πάρω απόφαση να κινήσω τους δείκτες του έστω και ένα χιλιοστό για να αρχίσει να μετρά ο χρόνος όπως πρώτα. Πάντα τις φοβόμουν τις μεταβάσεις κι ας τις προκαλούσα εγώ η ίδια.

Ένα ταξίδι. Μακριά από την ρουτίνα μου και τον βαρετό μου τοίχο. Όσο το έχω ανάγκη άλλο τόσο δεν το έχω. Έχει ριζώσει η πραγματικότητα στο έδαφος αυτό τόσο βαθιά που οποιοδήποτε άλλο έδαφος μοιάζει φανταστικό,μικρό και επικίνδυνο. Κλείνοντας την πόρτα, θα γκρεμιστεί ό,τι τόλμησα να αφήσω έστω και για λίγο. Και εγώ θα κρατώ τα πράγματα της προηγούμενης ζωής μου και θα είναι αμφίβολο αν θα μπορούν να αναπνεύσουν σε άλλο τόπο.
Έστω και για λίγο.
Υπερβολές.
Τώρα θα με μάθεις;

Όσο για τις μεταβάσεις που πρέπει να πραγματοποιηθούν στο προσωπικό μου ρολόι, αργούν.
Χάθηκαν οι δείκτες,τα ψηφία και από στρογγυλό έγινε ευθεία.
Και δεν έχω βρει καν την αρχή της.
Η συναρμολόγηση θέλει χρόνο.
Και τώρα πια δεν έχω πώς να τον μετρώ.
Χάθηκα.

Η κυρία Ε.

" Η κυρία Ε. πλήττει. Τριάντα πέντε χρόνια παντρεμένη και ποτέ δεν ξύπνησε χαμογελαστή. Όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν βρήκε την αιτία της μοναξιάς της. Κάθε φορά που κάτι δεν της άρεσε, έβαζε τις φωνές. Έτσι πίστευε ότι θα αλλάξουν τα πράγματα. Έτσι νόμιζε πως θα γίνει ευτυχισμένη.

Η κυρία Ε. τον τελευταίο καιρό ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Παλαιότερα δεν θα το έβαζε στο στόμα της. Θα στεκόταν πάνω από τον καναπέ και θα φώναζε στον κύριο Κ. που αφιερώνει μέρες ολόκληρες στην οθόνη της τηλεόρασης. Ύστερα θα επέστρεφε στην βαρετή και ανούσια καθημερινότητα της, με τα μάτια στο πάτωμα και το βλέμμα στραμμένο μέσα της να προδίδει στεναχώρια και απόγνωση.

Η κυρία Ε. κουράστηκε να φωνάζει. Ίσα που διαμαρτύρεται για τα άπλυτα πιάτα στον νεροχύτη. Τώρα συζητάει με τον άντρα της για το ποδόσφαιρο και τις προκρίσεις. Παίζει στοιχήματα,βλέπει τους αγώνες μαζί του και ίσως κάνει τις ουσιαστικότερες συζητήσεις που έχουν γίνει ποτέ στον έγγαμο βίο τους.

Η κυρία Ε. κάποιες φορές ρωτάει τον άντρα της γιατί δεν έρχεται ποτέ μαζί της στα μαγαζιά. Ο κύριος Κ. μένει σιωπηλός καθώς σηκώνει το μπουκάλι της μπύρας από το τραπέζι. Η κυρία Ε. όταν αντιλαμβάνεται πως η σιωπή γίνεται επικίνδυνη ρωτάει το σκορ του χθεσινού αγώνα. Η ζωή τους πια θα είναι όμορφη,χωρίς φωνές και καβγάδες."

Αναμονή

Η αναμονή είναι μια επανάληψη που με εκπλήσσει διαρκώς. Ίσως η μοναδική επανάληψη που κρύβει έκπληξη. Έρχεται λίγο μετά την γέννηση μιας προσδοκίας ή την λήξη της. Η μοναδικότητα της αποκαλύπτεται κάθε φορά που αδιαφορεί για τα πεπραγμένα και σε βάζει στο παραμύθι του αιφνιδιασμού.

Ο λόγος που η ζωή συνεχίζεται(τι κλισέ!) είναι η αναμονή. Ο λόγος που η ζωή τελειώνει πριν το σχεδιάσεις είναι πάλι η αναμονή. Σου δίνει απλόχερα την ψευδαίσθηση πως έχεις μια αιωνιότητα να περιμένεις και μια ακόμη για να ζήσεις όσα περίμενες. Μην απορείς που δεν είσαι εσύ αυτός που την ορίζει. Μην απελπίζεσαι στην σκέψη πως ενυπάρχει μέσα σου και δεν είναι ένα ξένο σώμα που μπορεί να βγει με εγχείρηση. Δέξου την και υποκλίσου στο μεγαλείο της.

Είναι φορές που ο χρόνος του κόσμου τελειώνει απότομα και η αναμονή σιωπά. Οι τελευταίες ώρες είναι ελάχιστες και συ την μισείς τόσο πολύ που σχεδίασες ολόκληρη την ζωή σου πάνω στο είδωλο της. Δεν διεκδίκησες τίποτα από όσα σου αναλογούσαν γιατί περίμενες πως θα έρθουν τα επόμενα. Περίμενες πως τα επόμενα θα είναι καλύτερα και θα έρθουν άκοπα. Πιστεύεις μέχρι και το τελευταίο λεπτό πως η ζωή σου χρωστάει και περιμένεις να αλλάξει για σένα την μάταια φύση της. Άδικα περιμένεις.

Όταν σωθείς, όμως, από το παράλογο του κόσμου και κοιτάξεις το ρολόι και τον καθρέφτη σου θα αγαπήσεις την αναμονή όπως πρώτα. Θα σκεφτείς πως υπερβάλλεις και πως οι ώρες που σου απομένουν δεν είναι καν μετρήσιμες. Θα πάρεις πρωτοβουλία να μιλήσεις σε άτομα που γνωρίζεις εκ των προτέρων πως θα σου απαντήσουν μια φορά κι ας συνεχίσεις να μιλάς. Θα σκέφτεσαι, όμως, τις απαντήσεις σου στις πιθανές ανταποκρίσεις του. Θα σκορπιστείς στο παρόν σου με έναν τρόπο που δεν θα το έκανες ποτέ κι ας ξέρεις πως αυτό δεν θα φέρει καμία αλλαγή. Θα σκέφτεσαι, όμως, πως κάτι αλλάζει. Θα προσπεράσεις τα ανεπιθύμητα ξεσπάσματα στα λεωφορεία κι ας μην έχεις ηρεμήσει ακόμα από το τελευταίο. Θα σκέφτεσαι, όμως, πως είναι το τελευταίο.

Περιμένεις κάποιο συμπέρασμα; Κακώς.
Δεν γνωρίζω τίποτα.
Απλώς περιμένω.

Ντροπή.

Εγώ δεν την γνώριζα.
Για να είμαι ειλικρινής.
Καμιά θέση δεν είχε στις ταυτότητες των επιθυμιών μου.
Για να είμαι ειλικρινής.
Θεωρούσα ανόητους όσους την έδειχναν με το δάχτυλο τους σαν να είναι ο φταίχτης της υποκρισίας τους.
Για να είμαι ειλικρινής.
Μέχρι που εμφανίστηκε μπροστά μου.
Για να είμαι ειλικρινής.
Μπήκε από τις πόρτες που αφήνω ανοιχτές για να μπαίνουν που και που παρουσίες.
Για να είμαι ειλικρινής.
Στην αρχή κρυβόταν.
Για να είμαι ειλικρινής.
Όταν,όμως,έπρεπε να κλείσω την πόρτα για να πάρει η παρουσία μορφή,άρχισε να εισβάλλει διακριτικά στον χώρο μου.
Για να είμαι ειλικρινής.
Στην αρχή στάθηκε μπροστά στην πόρτα για να νιώσω ενοχές για τις παρουσίες που μείναν απ' έξω.
Για να είμαι ειλικρινής.
Και το κατάφερε.
Για να είμαι ειλικρινής.
Ύστερα άνοιξε την πόρτα,βγήκε έξω και έκλαιγε δυνατά και ψεύτικα.
Για να είμαι ειλικρινής.
Ήθελε να νιώσω ενοχές για την παρουσία που έμεινε στο δωμάτιο.
Για να είμαι ειλικρινής.
Και το κατάφερε.
Για να είμαι ειλικρινής.
Έτσι αποφάσισα να κλειδώνω την πόρτα στην πρώτη παρουσία που θα μπει μέσα από εδώ και πέρα.
Για να είμαι ειλικρινής.
Διαφορετικά θα εμφανίζεται προκλητικά πίσω από τις παρουσίες χωρίς να αντιλαμβάνονται γιατί έμειναν απ' έξω.
Για να είμαι ειλικρινής.
Αλήθεια, γιατί οι πόρτες δεν είχαν κλειδαριές και αρκούνταν μονάχα στην παρουσία κάποιου για να ανοίξουν;
Α,ναι ξέχασα.
Για να είμαι ειλικρινής.