Κάτι συμβαίνει με τους ανθρώπους μου.Ή σε μένα συμβαίνει ή σε εκείνους.Αυτό δεν το ξέρω.
Τα δεσμά μας ορισμένες φορές κόβονται χωρίς τίποτα αιχμηρό να επεμβαίνει.Ίσως τα δικά
μου να κάνουν την αρχή.Μπορεί και τα δικά τους.Ούτε αυτό το ξέρω.
Όταν αναπολώ την αρχή με καθέναν από αυτούς φαντάζει ιδανική.Λες και η συγκυρία ήταν σχεδιασμένη από ένα αλάνθαστο ένστικτο.Όσο,όμως,γράφει το χρονόμετρο,φεύγει το περιτύλιγμα του ενθουσιασμού και μένει το όνομα τους.Μόνο.Και όποτε το σκέφτομαι σκιαγραφώ χαρακτήρες.Συνέχεια.Μέχρι και τον τρόπο που μου λένε καλημέρα.
Όσο έχουμε την λαχτάρα να γελάσουμε ή να πληγωθούμε μαζί είναι όμορφα.Πολύ.Τόσο ώστε να σκέφτομαι πως οι δικοί μου άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να είναι άλλοι.Όποτε επάναλαμβάνουν,όμως,σκήνες,λέξεις και βλέμματα επειδή είναι ο σίγουρος δρομός και θεωρούν ότι πάντα θα είναι ο ίδιος,νιώθω άδεια.Τελείως.Και ας τα κάνουν με λαχτάρα.Κι αν καμιά φορά γίνει βραχυκύκλωμα και συμβεί κάτι διαφορετικό μου μοιάζει τόσο ανάρμοστο που θα προτιμήσω μια από τα ίδια.
Αυτό,όμως,που με απομακρύνει σταθερά από εκείνους είναι όταν μου προβάλλουν τον χαρακτήρα που φοράνε στους άγνωστους.Τότε είμαι σε πραγματικό δίλημμα αν θα κλειδώσω την πόρτα μου ή θα την αφήσω κλειστή περιμένοντας να την ανοιξούν.Αυτό που με ταράζει είναι πως μετράω περισσότερα ξεκλείδωματα από εκείνους στην δική μου την πόρτα.Κάποια με λαχτάρα και κάποια χωρίς.Τα "χωρίς" με ρωτάνε γιατί γύρισα το κλειδί.Συνεχώς...
Είμαι δειλή.Είμαι ανασφαλής.Κι όσο κι αν σκέφτομαι να το κρύψω κάτω από το κρεβάτι μου,πάντα θα ξεκλειδώνει την πόρτα.
