[Δεν]

Δεν έχω σκοπό να σε εντυπωσιάσω απόψε.Δεν ξέρω αν το κατάφερα και ποτέ.Δεν θέλω να βρω τις κατάλληλες λέξεις να σου εξηγήσω μια συγκεκριμένη σκέψη με έναν τρόπο που θα σε κάνει να σκεφτείς και συ. Θέλω απλά να γράψω.

Βαριέμαι.Και αυτό είναι χειρότερο και απ'το πονάω.Τουλάχιστον εκεί ζει κάτι.
Βαριέμαι.Και ντρέπομαι γι'αυτό.Είμαι μόνο 19 χρονών και νιώθω 50.
Βαριέμαι και να σου εξηγώ πράγματα που ήδη γνωρίζεις.Όλα αυτά τα τόσο επώδυνα ανούσια πράγματα που με περιβάλλουν.Τα στερεότυπα,τα προσχήματα,τις τυπικότητες και κυρίως όσους τα υπερασπίζονται.Την γειτονιά που είναι γεμάτη ηλικιωμένους και κουβαλάνε όλη μέρα αυτή την φρικτή μυρωδιά στα ρούχα.Όλα τα ονόματα τους που βρίσκονται πάντα με τις ίδιες αναφορές στα ίδια προβλήματα.Όλη αυτή την μιζέρια που με απασχολεί συνεχώς χωρίς να έχει έρθει η ώρα μου.Το χρήμα ακόμη και όταν αγοράζω μια τσίχλα.Τις τόσο συχνά επαναλαμβανόμενες προτάσεις που ακούω κάθε μέρα γνωρίζοντας πότε,γιατί και με ποιον τρόπο θα ακουστούν στα αυτιά μου.Όσα σκέφτομαι δυο φορές πριν τα πω.Όσα λέω δυο φορές πριν τα σκεφτώ.Την ελπίδα για κάτι που αλλάζει κι ας ξέρω από πριν το τέλος.Τον χρόνο που πρέπει να περάσει μέχρι να σκοτώσω κάθε ίχνος ελπίδας.Τους ανθρώπους που ζούνε με λάθος τρόπο και το ξέρουν αλλά συνεχίζουν να γκρινιάζουν και να αναρωτιούνται τι φταίει.Εκείνους που μπαίνουν στην διαδικασία να τους εξηγήσουν(αυτοί είναι πιο βαρετοί).Τα λόγια,τα βλέμματα,τις σιωπές που με κάνουν τις νύχτες να κλαίω.Εμένα.

Και όλα αυτά επειδή βοήθησα μια ηλικιωμένη κυρία να ανέβει στο λεωφορείο.

Δικαστήριο

Δεν θα σταματήσει να με εκπλήσσει ποτέ η ανάγκη των ανθρώπων για εξουσία.Όχι μόνο αυτή που σου δίνει μια μαγική καρέκλα να λειτουργεί ως άλλοθι για να δίνεις διαταγή ακόμα και για ένα ποτήρι νερό.Για εκείνη που λειτουργεί άτυπα.Την πιο επικίνδυνη.

Η εξουσία που δρα υπογείως ασκείται σε ανθρώπους που κουβαλάνε λίγα μόνο χρόνια στην πλάτη τους από εκείνους που κουβαλάνε χρόνια για χρόνια.Και εδώ αρχίζει μάχη αλλά πάντα με το γάντι.Μην φανεί ο μεγάλος μικρός και ο μικρός μικρότερος.Το τι είναι ο καθένας τους δεν θα το μάθουμε ποτέ μέχρι ένας από τους δυο να κάνει την αρχή και να μείνει με το χέρι γυμνό.Και ποιος κάνει την αρχή;Ο μικρός βέβαια.Ξέρεις εσύ κανέναν μεγάλο που να έχει παραμείνει ο εαυτός του μέσα από έναν κόσμο που χτίζεται με υποδείξεις;

Τότε είναι που έρχεται η αποκάλυψη.Τώρα οι άγραφοι κανόνες δεν ισχύουν γιατί ακυρώθηκαν από μια αλήθεια.Και οι δυο μένουν εκτεθειμένοι.Ο μεγάλος δεν αντέχει τον μικρό που τον πρόδωσε αιφνιδιαστικά.Ο μικρός αδυνατεί να πιστέψει ότι δεν μπορεί να ξεστομίσει την αλήθεια από τόσο νωρίς.

Εσύ τώρα θα μου πεις πως όταν μεγαλώσω θα γίνω ίδια με εκείνους που τώρα δικάζω.Και γω θα σου πω δίκιο έχεις.Θα μου στερήσεις και το δικαίωμα να ελπίζω;

Στροφή 180 μοιρών

...Και εγώ,ξέρεις,δεν με αδειάζω εύκολα.Πουθενά.Μόνο ξοδεύομαι.
Κάθε αρχή και δύσκολη...

Από μακριά

Αφιερωμένο στους όμορφους καθρέφτες μου.

Είσαι εσύ που κρατάς

Την συγκίνηση της δικής μου γιορτής

Κλειδωμένη σε κάθε σου λέξη

Ειπωμένη με κάθε σου βλέμμα

Είσαι εσύ που εξηγείς

Την απορία της πιο κρυφής σκέψης

Σε χρόνο πλήρως φανερό

Σε τόπο τελείως κοινό

Είναι που δεν έχω άδεια από την συγκυρία

Να πλησιάσω τον εαυτό σου όσο θέλω

Αρκούμαι μόνο να αγγίξω το πρόσωπο σου

Με ένα φιλί που επιτρέπεται.

Απ’αυτά τα έτοιμα.

Και όταν γυρίσω σπίτι

Θα είμαι πιο άδεια

Και από τον σκοτεινό δρόμο που περπάτησα.

Ποιο το όφελος?

{Αυτό ακριβώς...}

Κόκκινη καρέκλα

Όσο πρωταγωνιστείς σε συγκυρίες που πιστεύεις ότι ορίζονται από την τυχή δεν βλέπεις τίποτα άλλο πέρα από μια κακοτυχία.Παροδική και εφήμερη.Όταν η ζωή σε φέρει στην θέση του παρατηρητή και βάλεις όλες αυτές τις συγκυρίες σε σειρά θα συνειδητοποιήσεις πως τίποτα δεν σχετίζεται με την τυχή(στην οποία δεν πιστεύω κιόλας).Αυτές τις παραστάσεις τις δένει ένα και μοναδικό σενάριο τόσο ίδια δοσμένο όσο και ο τρόπος που παίζω κάθε φορά τον ρόλο μου.

Εγώ,αρχικά,είμαι ένας άνθρωπος που δεν βρισκεί κανένα ενδιαφέρον στον τρόπο ζωής του.Όλα του είναι ανούσια,εύκολα,κατανοητά,λυμένα.Δεν έχει κίνητρο να σκεφτεί για να παρέμβει σε κάτι που τον απασχολεί.Ο χρόνος κυλάει χωρίς να του είναι αναγκαίος.Στην συνέχεια,όμως,το σενάριο γίνεται πιο ενδιαφέρον.Εγώ έρχομαι σε επαφή με κάτι που μου δημιουργεί σκέψεις.Και με αφορμή αυτή την γνωριμία όλα βρίσκουν νόημα.Όλα.Και είμαι πολύ ικανοποιημένη απο αυτό που ζω γιατί με αγγίζει βαθιά και παίρνει σχήματα δικά μου.Ο ρόλος μου,όμως,έχει γραφτεί με κακό τέλος.Αυτό που με κάνει να είμαι ο εαυτός μου είναι ο ίδιος λόγος που με κάνει δυστυχισμένη.Ο σεναριογράφος με έχει δημιουργήσει με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορώ ποτέ να το αποκτήσω.Αντίθετα με βάζει συνεχώς να το γνωρίζω,να το αγαπώ,να δένομαι μαζί του και οι δρόμοι μας να παραμένουν παράλληλοι.Βρίσκομαι πάντα στο περίπου,εκεί που βλέπεις ό,τι ζητάς και που ποτέ δεν μπορείς να το έχεις.

Η τωρινή συγκυρία ελπίζω να βάλει τέλος σε αυτόν τον κύκλο με τα άσχημα τέλη.Η ελπίδα αυτή δεν πηγάζει από μένα.Αλλά από την ίδια την συγκυρία.Έτσι μου είχε πει ένας αγαπημένος φίλος στα κόκκινα καθίσματα του θεάτρου."Όταν αυτό που ψάχνεις σου ανήκει,θα έρθει να σε βρει μόνο του".Εκείνη την στιγμή καθόμουν σε σκαμνάκι και όχι στην διπλανή κόκκινη καρέκλα.Σαν να μου μαρτυρούσε η θέση μου ότι πάντα θα βρίσκομαι στο περίπου.Σύμπτωση;Ελπίζω αυτή την φορά να βρω την κόκκινη καρέκλα που θα γράφει το όνομα μου.

Παρασκήνιο

Έχεις σκεφτεί ποτέ πώς είναι τα παρασκήνια της πραγματικότητας;Όχι αυτά που αναλύονται σε τηλεοπτικά παράθυρα και φέρουν τον τίτλο "Παρασκήνια" για να είσαι σίγουρος ότι αυτά είναι και όχι άλλα.Μιλάω για τα καμαρίνια της, που αν τυχόν τα ανακαλύψεις,καταλαβαίνεις γιατί η πραγματικότητα έχει σχηματιστεί έτσι.Θες να στα αποκαλύψω;

Πάρε ένα χαρτί και ένα στυλό.Σκέψου τις φορές που εσύ και ο εαυτός σου ήσασταν εχθροί και κατέγραψε τις περιπτώσεις.Και τώρα γράψε με κεφαλαία γράμματα το εμπόδιο που υπήρχε ανάμεσα σας.Τα κεφαλαία γράμματα που κουβαλάς μεγαλώνουν με τον χρόνο.Γι'αυτό πρέπει να τα κάνεις μικρά ή να σβήνονται τελείως από νωρίς.Από την στιγμή που θα υψωθούν τόσο πολύ ώστε να χάσεις τον εαυτό σου έχεις αρχίσει να γίνεσαι ένα με το εμπόδιο σου.Μόνο που τώρα δεν λέγεται εμπόδιο γιατί δεν μπαίνει ανάμεσα σε τίποτα.Τώρα λέγεται με το όνομα σου.Εσύ είσαι απλά μια μονάδα που προσωποποιεί το εμπόδιο και του δίνει μια ονομασία.Και από εκεί και έπειτα εκείνο παίρνει το τιμόνι και εσύ έναν μονόδρομο μακριά από σένα.Και όταν το συνειδητοποιείς είναι ήδη αργά.Και για να το μετανιώσεις είναι αργά.Γιατί ο κόσμος που έχεις χτίσει γύρω σου, εν αγνοία σου,γκρεμίζεται μόνο αν γκρεμίστεις και συ μαζί του.Μπορείς;




"Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δεν μ'ανήκει ο εαυτός μου..."

Πόσο δίκιο έχει...