Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Χαλεποί καιροί.


Λεφτά.Χρήματα.Φράγκα.Όπως θέλεις πες τα.Όσο και να τα ξεφτιλίσεις δεν πρόκειται να νιώσουν ντροπή.Αν και παραδέχομαι πως δεν φταίνε εκείνα.Όμως αυτά έχω μέσ' το σπίτι μου αυτά πολεμάω.Οι ηθικοί αυτουργοί του πολέμου πάντα παρόντες στις κατευθύνσεις και πάντα απόντες στην πορεία τους.

Είμαι λυπημένη.Αυτή είναι η λιγότερο επώδυνη λέξη που μπορώ να βρω.Χτίζω σε ένα κόσμο που γκρεμίζεται.Έναν κόσμο που πίσω και από την πιο μικρή πέτρα μυρίζει χρήμα.Τα τελευταία δυο χρόνια που μετράω στην ενήλικη πραγματικότητα κάνω διπλή ζωή.Μια όταν περπατάω στην καθημερινότητα μου και μια όταν περπατάω στο δωμάτιο μου.Ενίοτε συγχρονίζονται. Όπως και να έχει,έγω δεν συγχρονίζομαι ποτέ με εμένα.

Παρόλαυτα...

όσο πλησιάζεις σε ένα τέλος αναπόφευκτα έρχεται η ώρα του επαναπροσδιορισμού.Όχι επειδή υπάρχει χρόνος αλλά αναγκή.Το θλιβερό στην όλη ιστορία είναι πως κρίναμε ότι χρειάζονται επαναπροσδιορισμοί ένα βήμα πριν το τέλος και όχι ένα βήμα μετά την αρχή του.Αυτό μαρτυράει πολλά για την αυτοεκτίμηση του καθενός μας.Ο φόβος ενώνει-τι ωραία αφορμή!Σε φέρνει σε επαφή με την ουσία και διαγράφει οτιδήποτε περιττό.Υπάρχει νόημα στην ζωή και το βλέπεις μόνο όταν κοπάσει η φασαρία του κόσμου ή εξηγηθεί.Τότε μόνο συνειδητοποιείς την σπατάλη.Ίσως μέσα από την προσπάθεια μας για αποξένωση από την φύση μας να σκοτώσουμε τόσα όσα θα μας φερούν ξανά πίσω σε εκείνη.Αν δεν γυρίσουμε τώρα που βρίσκομαστε στο μεταίχμιο δεν θα γυρίσουμε ποτέ.

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Σιωπή.


Κάθε φορά που μια συζήτηση με αναγκάζει να διαλέξω ανάμεσα στον μυστικό κώδικα ασφαλείας του κόσμου μου και στις προβολές του,πάντα διαλέγω την δεύτερη επιλογή. Και μετά την πρώτη. Ιδιοφυές;Και τόσο απλά χαρίζω και κωδικούς και προβολές σε χρόνο μηδέν.

Ο συνομιλητής,παραδόξως,γνώριζε και τον κωδικό και τις προβολές και τι θα ακολουθούσε. Ένιωσα ντροπή. Ήμουν προετοιμασμένη να υποστηρίξω τον εαυτό μου,να εξηγήσω γιατί είμαι έτσι,πως είμαι,πότε έγινα. Περίμενα ερωτήσεις. Περίμενα να μιλήσω για να μην ζήσω την σιωπή. Όμως τίποτα δεν ειπώθηκε.

Με άκουσα δυνατά. Με είδα μόνη,γυμνή.Συγκινήθηκα.Έκλαψα.
Και βρήκα τον τρόπο που αγαπάω.

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Μεταίχμιο.


Όταν έχεις προσδοκίες να περιμένεις υπομονετικά να εκπληρώσουν τον χρόνο τους.

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

H βιτρίνα της ψαλμωδίας


Δεν χρειάζομαι βιογραφικό για να σκιαγραφήσω το προφίλ των ανθρώπων.Αρκεί ένας περίπατος στο πλήθος.Και αυτό συμβαίνει είτε γιατί εγώ είμαι αργόσχολη και έχω μάθει να παρατηρώ τους ανθρώπους είτε οι άνθρωποι φωνάζουν το "εγώ" τους με συμπεριφορές που δεν μένουν απαρατήρητες.

Απόψε το πρόγραμμα έλεγε Επιτάφιο.Εγώ έλεγα σπίτι με θέα το μπαλκόνι.Τυχαίνει να μην ασπάζομαι την θρησκεία αλλά την πίστη με όποιο τρόπο μπορεί να πραγματωθεί.Αν είσαι,όμως,εγγόνι παπά πρέπει να κάνεις μια υποχώρηση.Πηγαίνω,λοιπόν,μόνο με το σώμα.

Φτάνοντας στην εκκλησία βλέπω κόσμο πολύ με ρούχα γιορτινά-κυρίως μαύρα-και μια θλίψη σχηματισμένη στο πρόσωπο του.Εγώ ήμουν τζιν και μπλουζάκι.Θέλοντας και μη άρχισα να βιώνω και γω το κλίμα με τον ανάλογο τρόπο αλλά φανερά πιο επιφανειακά.Μέχρι την στιγμή που ξεκίνησε η περιφορά του Επιταφίου και κατάλαβα πως το μαύρο εκτός από κιλά κρύβει και την αλήθεια.Εκείνη την στιγμή η εικόνα πάγωσε και το σενάριο άλλαξε.Και ενώ το πλήθος συνόδευε τον Επιτάφιο μαυροφορεμένο, με ένα βλεμμα σοβαρό και επιβλητικό,τα λόγια πρόδιδαν συνεχώς τον ρόλο του καθενός στον τόπο εκείνο.Τον ρόλο της βιτρίνας.Όλοι κάτω από το φως των κεριών μαρτυρούσαν τον εαυτό τους με κάθε αφορμή συζήτησης-ποτέ,όμως, με την αιτία που βρίσκονταν εκεί.Γιατί η αιτία δεν ήταν αυτή.Οι ψαλμωδίες μπροστά τηρούσαν την ανάγκη μιας μέρας και οι άνθρωποι πίσω την ακύρωναν με την παρουσία τους.Φαινόταν,όμως,σωστό.Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που συντηρούμε γεμάτα κενά.

Αν το σκεφτούμε καλά όλη μας η ζωή είναι έτσι.