Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Θέατρο


Εδώ μιλάμε για έναν έρωτα μεγάλο. Από εκείνους που σε ξεπερνάνε και το μόνο που ζητάς είναι να συνεχίσουν να σε ξεπερνάνε. Τόσα χρόνια και ακόμη δεν έχω καταλάβει ποια ήταν η αρχή του. Έχω καταλάβει, όμως, γιατί το αγαπώ τόσο πολύ. Είναι το μοναδικό ψέμα που γεννάει αλήθειες. Και όταν αυτές οι δυο έννοιες συνυπάρχουν αρμονικά, δεν μπορείς παρά να ερωτευτείς.

Το θέατρο μυρίζει νοσταλγία από το εισιτήριο ακόμη. Νοσταλγία για το ταξίδι μακριά από την πραγματικότητα. Όταν περπατάω στο χαλί που ντύνει την αίθουσα του θεάτρου νιώθω σαν καλεσμένη του ίδιου μου του κόσμου. Βαριά αρώματα του χειμώνα να σε ζαλίζουν και μια θέση στο πλήθος για να φτάνεις στον προορισμό σου.

Μικρή σημασία έχει τι έργο θα παιχτεί μπροστά μου. Το σβήσιμο και το άναμμα του φωτός, μου αρκεί. Εκεί κρύβεται όλη η μαγεία. Στο σκοτάδι είσαι ήδη συνένοχος με τον διπλανό σου στο παραμύθι που θα απλωθεί μπροστά σου και ας μην ξέρεις ούτε το όνομα του. Κι όταν τα φώτα ανάψουν πάλι και βγει ο πρώτος ρόλος να σου συστηθεί, θα τον κοιτάξεις σαν να έχεις μοιραστεί μαζί του τα πιο κρυφά σου μυστικά.

Το θέατρο δεν είναι εύκολη υπόθεση. Σου σφυρίζει αλήθειες που ξέρεις ότι έχεις αποφύγει να κοιτάξεις κατάματα και ύστερα σου φυτεύει ενοχές γι' αυτή σου την αμέλεια. Στο τέλος, όμως, φεύγεις παρέα με τον εαυτό σου, τον καλό και τον κακό.

Αν κάτι σου μαθαίνει το θέατρο, είναι η ομορφιά του άσχημου τέλους.
Όσο ρεαλιστικό κι αν είναι ένα φινάλε, θα το βιώσεις με τις σιωπές, τα λόγια και την υπερβολή που πάντα ονειρευόσουν.
Ένα τέλος μπορεί να γίνει το ίδιο αγαπημένο με μια αρχή.
Αρκεί η υπογραφή του να είναι καλλιτεχνική.

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Μισώ


Δεν είναι που κάτι μένει μισό.
Είναι που το ολοκληρώνεις μόνη σου
και του προσφέρεις θέση στην πραγματικότητα.
Τι κρίμα που η θέση αυτή βρίσκεται
δίπλα σου μόνο και
ποτέ δίπλα στο άλλο μισό.

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Της νύχτας



Όταν τα λιγότερα αρκούν,
μια καρδιά απ' τις δυο περισσεύει.

Πρώτος καφές


Τα πρωινά μου μυρίζουν γαλλικό καφέ.
Επιτέλους.
Φυσικά και βιάζομαι.
Ο ανεμιστήρας δεν μου είναι ακόμα περιττός.
Τα κασκόλ μου κοιμούνται στη ντουλάπα μου.
Όμως εγώ δεν μπορώ να περιμένω.
Ήδη κάθε σταγόνα μυρωδιάς με σκορπίζει στους χειμώνες μου.
Εκεί κρύβεται η μεγαλύτερη ανακάλυψη για τον εαυτό μου.
Είμαι συνειδητά αφελής.
Επιλέγω να ακολουθήσω την καλή πρόθεση και όχι την καχυποψία.
Ακόμα και όταν η καχυποψία δεν έχει αφήσει χιλιοστό στην καλή πρόθεση.
Η συνειδητή επιλογή μου βαραίνει κάθε λεπτό της ύπαρξης μου.
Τόσα λάθη επανέρχονται στο παρόν και δημιουργούν άλλα τόσα ή μου στερούν τα σωστά.
Ένας φαύλος κύκλος που τον χρεώνομαι ολοκληρωτικά.
Μακάρι να αναφερόμουν σε έρωτες.
Εκείνοι εξαιρούνται.
Είναι τόσο ρευστό το συναίσθημα που κάθε κατεύθυνση είναι δυνατή και αναμενόμενη.
Αναφέρομαι στον κόσμο.
Διατηρώ μια στάση ορθή σε έναν κόσμο ισοπεδωμένο.
Είναι λάθος.
Όπως ο κόσμος.
Γι' αυτό ο δικός μου κόσμος είναι ανάποδα.
Και είναι κρίμα.
Τόσο κρίμα.
Αν την ομορφιά της ζωής την βιώνεις με λάθος τρόπο, γίνεται η χειρότερη ανάμνηση.
Αν δεν την βιώνεις καθόλου, η πιο επίμονη φιλοδοξία.
Και ο χρόνος κυλάει.
Και όλα εξακολουθούν να είναι λάθος.
Ο χρόνος που αλλάζουν οι εποχές.
Ο τόπος που φυτρώνουν δέντρα.
Ο τρόπος που ξοδεύονται οι άνθρωποι.
Ο λόγος που μένουν χωριστά ή μαζί.
Ο γαλλικός καφές που πίνω τα πρωινά του Σεπτέμβρη.
Η πίστη που έχω ότι δεν είμαι κομμάτι αυτού του κόσμου.
Τι αφελής που είμαι.

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Αγόρια


Όλη η τρυφερότητα της παιδικής και εφηβικής ηλικίας κρύβεται στα πρόσωπα των αγοριών.
Πίστεψε το και κάνε στην άκρη την πρώτη σου απόρριψη. Έχουν μια απλότητα που δεν συναντάς σε καμιά άλλη ηλικία και σε καμία γυναίκα.

Αγόρια που μόλις άρχισαν να αναζητούν το άλλο φύλο. Με παπούτσια αθλητικά, ντύσιμο πρόχειρο και πολύ συχνά αταίριαστο. Με την μυρωδιά του ζελέ και της κολόνιας να σε γεμίζει και ένα πρόσωπο σχεδόν γυναικείο. Κόκκινα χείλη και ροζ στρογγυλά μάγουλα. Προχωρούν στους δρόμους με τα ακουστικά στα αυτιά και κλωτσάς τις αναμνήσεις σου από το νου.

Δεν σου μιλάω για εκείνα που γεννήθηκαν άντρες και γίνονται στην συνέχεια κάτι άλλο, ξένο. Αλλά για εκείνα τα ντροπαλά που σε κοιτάνε με μάτια γεμάτα αγωνία και ομορφιά. Όταν τους φανερώσεις πως γνωρίζεις την επόμενη κουβέντα τους, σε κοιτάζουν έκπληκτα και αμήχανα. Και δεν κάνουν τίποτα για να το κρύψουν. Γι' αυτό λάμπουν.

Την στιγμή, όμως, που γίνονται πέρα για πέρα συγκινητικά είναι όταν συναντηθούν με το άλλο φύλο. Είναι τόσο φανερή η επιρροή που έχουν δεχτεί που μοιάζουν σχεδόν ηττημένα. Κι ας χαρίζουν ένα φιλί εκείνη την ώρα στο κορίτσι τους. Κι αν τυχόν δεχτούν κάποια απόρριψη, σχηματίζεται στο πρόσωπο τους μια αντρική, πρωτόγνωρη θλίψη που εκφράζεται με έναν ειλικρινή και αυθεντικό τρόπο. Με δάκρυα ή χωρίς, πενθούν την ευαίσθητη σκληρότητα που οφείλει να τους διακρίνει.

Τα αγόρια γίνονται άντρες σε ανύποπτο χρόνο.
Ποτέ δεν ξέρεις πότε τελειώνει η αλήθεια της απλότητας τους.
Όποτε κι αν τελειώσει, θα το καταλάβεις όμως.
Θα είναι τόσο απλό.

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Αυτονόητα



Περπατάω μπροστά απ' τους άστεγους
με τα κλειδιά στο χέρι
και παίζω μαζί τους μηχανικά.
Ανοίγω την σακούλα με τα δυο μου χέρια
ενώ ο βιβλιοπώλης σηκώνει τα βιβλία
με το μοναδικό χέρι που του έχει απομείνει.
Κοιτάζω παντρεμένες γυναίκες
και εκείνες κοιτούν την λεπτή μου μέση
χαϊδεύοντας μου το μάγουλο.
Παρόλαυτα,
τα δικά μου αυτονόητα συνεχίζουν να λείπουν.
Άστεγα, μισά, νοσταλγικά.

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Τι;


Σκέφτεσαι.
Αναθεωρείς.
Μετανιώνεις.
Αναθεωρείς.
Ονειρεύεσαι.
Ελπίζεις.
Μελαγχολείς.
Σκέφτεσαι.
Για πες μου,τι αλλάζει;
Ο κόσμος σου δεν θα συναντηθεί ποτέ με εκείνον που κοιτάς.
Σας χωρίζει μια ψυχή και μια συνείδηση.
Τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές ίσως να συμπάσχεις.
Ε και;
Τι αλλάζει;
Ο τρόπος που ξοδεύεις την ώρα σου τις νύχτες.
Μόνο.

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Σεισάχθεια


Aν είχα φτάσει στο τέλος του δεν θα σου μιλούσα γι' αυτό.
Θα σου το φανέρωνα, γιατί μισώ την αναμονή.
Τώρα που είμαι στην αρχή,
στο προτείνω.

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Έξω


Απέκτησα καινούργια συνήθεια, στο είπα;
Τα βράδια που όλοι κοιμούνται και μένω μόνη μου μπροστά μου
ανοίγω το παράθυρο (αυτό που κάνω λέγεται αδυναμία)
κάθομαι στο πάτωμα (ναι στο πάτωμα)
και χάνομαι στον ουρανό.
Δεν αναπολώ έρωτες, αν αυτό νομίζεις.
Προτιμώ να τους ονειρεύομαι, γι' αυτό μάλλον.
Ξέρεις τι κάνω;
Με βγάζω από τα μέτρα μου.
Προσπαθώ να αναμετρηθώ με το σκοτάδι που με κοιτάζει.
Και ξέρεις τι διαπιστώνω;
Ότι μπορώ και το νικάω.
Και ξέρεις γιατί;
Γιατί το σκοτάδι που κρύβω μέσα μου είναι μεγαλύτερο από αυτό που απλώνεται μπροστά μου.
Θες να σου πω που το βρήκα για να νικάς και εσύ τις νύχτες;
Ακολούθησε τους κύκλους της ζωής και μείνε απ' έξω.
Μην ξανακούσω κλάματα.
Δεν έχεις δικαιολογία.