Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Διαφυγή




Ένα λάθος ξέφυγε απ'την στάχτη.Πρoχώρησε μπροστά της περήφανα και την άφησε μόνη και μακριά.Ελπίζω να κρατήσει.

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Ενηλικίωση



Υπάρχει μια γραμμή που άμα την περάσεις υψώνεται ένας τοίχος πίσω σου.Μπροστά και πίσω από τον τοιχό υπάρχεις εσύ.Όταν βρίσκεσαι πίσω του είσαι η πιο απλή εξίσωση του κόσμου.Τα ψηφία είναι πολύχρωμα,τα σύμβολα έχουν χαριτωμένες ουρίτσες και το αποτέλεσμα είναι πάντα σωστό.Το αγαπημένο σου σύμβολο είναι το συν.Ανυπομονείς να μαζέψεις όσα περισσότερα συν μπορείς για να μεγαλώσεις την εξίσωση σου.Και όταν το πετυχαίνεις νιώθεις μια απερίγραπτη χαρά και καμαρώνεις γι'αυτά και τα φωνάζεις παντού.Κι όλα αυτά γιατί το αποτέλεσμα φαίνεται σωστό.

Όταν βρεθείς μπροστά από τον τοίχο έχεις ήδη έρθει αντιμέτωπος με το άπειρο.Και πριν ήσουν αλλά τώρα το αντιλαμβάνεσαι που το πεδίο της εξίσωσης έγινε ευρύτερο.Τώρα όλα είναι αλλιώς.Τώρα μπήκαν και άλλες πράξεις στο παιχνίδι.Όλες θα τις χρειαστείς.Και όλα τα σύμβολα τους θα παλεύουν να είναι σωστά απέναντι σε ένα.Το ίσον.Και εκεί που έδειχνες παντού την συλλογή σου με τα συν τώρα ψάχνεις παντού τα πλην.Και εκείνα σπάνια βρίσκονται.Σαν τα λάθη που καταλήγουν να είναι σωστά.Και ο καιρός θα περνάει με αμέτρητα χαρτιά μουτζουρωμένα και μάταιες επαληθεύσεις.Μέχρι να έρθει το ίσον λίγο πριν το άπειρο να σου δώσει την άπαντηση που ψάχνεις σε όλη σου την πορεία.

Η πλήρης απομυθοποίηση της ζωής.Και τώρα χειροκρότημα.

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Conciliation


Ιδού η λέξη που θα με φέρνει μια ζωή αντιμέτωπη με τον εαυτό μου.Την μισώ.Γι'αυτό την γράφω στα αγγλικά.Και αυτά τα μισώ.Και η καρτουνίστικη διάθεση στοχεύει στην απομυθοποίηση.Την περιμένω ακόμα.

Πάντα δημιουργούσε ψεύτικα διλήμματα.Έχεις την δυνατότητα,φαινομενικά,να επιλέξεις την κατεύθυνση που θα τους δώσεις.Η απόφαση σου,όμως,τις περισσότερες φορές είναι αυτή που θέλει.Και την έχεις επιλέξει εσύ.Και δεν είναι σύμπτωση.

Αν επιλέξεις να μην πας με τα νερά του,ρισκάρεις να βγεις από τον κανόνα του και να γίνεις η εξαίρεση του.Στην διαδρομή αυτή θα συγκρουστείς πολλές φορές με πτυχές του εαυτού σου που θα ήταν ασφαλείς και κατασταλαγμένες με την απόφαση που δεν πήρες.Και αυτές οι πτυχές είναι συνήθως περισσότερες και δυνατότερες από εκείνες που σε οδηγήσαν στην τελική σου απόφαση.Αν καταφέρεις να τις εντάξεις στην καινούργια σου πραγματικότητα,ένα κομμάτι της αποκτά το όνομα σου.Αν σε εμποδίσουν και σε αφήσουν χωρίς καμία βούληση για οποιαδήποτε κατεύθυνση,η πραγματικότητα σου συστήνεται ως στατική και ακίνητη.Αν σε γυρίσουν πίσω,στην απόφαση που δεν πήρες,θα μοιραστείς μια πραγματικότητα που μοιράζονται οι περισσότεροι.

Ας μην τα τραγικοποιούμε.Για όλα υπάρχουν λύσεις.Ε;

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

Error!



Μέχρι σήμερα πίστευα ότι ο πιο απλός τρόπος επικοινωνίας είναι οι λέξεις.Από σήμερα ψηφίζω ανάλογα με τον φορέα τους και όχι με τις ίδιες.Και πάλι επιφυλάσσομαι.

Κάτι ύποπτο συμβαίνει με τις λέξεις.Μετράνε τόσους αιώνες ζωής που ίσως αισθάνονται γερασμένες και γκρινιάζουν δημιουργώντας παρερμηνείες.Μπορεί,όμως,να μας κρατάνε και κακία που τις κόψαμε στα δυο για να γλιτώνουμε χρόνο.Και σωστά(;) πράξαμε καθώς μόνο από τις λέξεις μπορούμε να κερδίζουμε χρόνο πια.Υποψιάζομαι ακόμη ότι έχουν παράπονα μαζί μας γιατί ξεχάσαμε κάποιες αγαπημένες τους και κρατάμε συντροφιά μόνο στις μοντέρνες.Γι'αυτές που χρησιμοποιούμε λάθος,ούτε λόγος.

Έτσι και εμείς αλλάξαμε απέναντι τους.Τίποτα από ό,τι ειπώνεται δεν αφορά τις λέξεις.Λειτουργούν πλέον σαν κομμάτια από παζλ για να σχηματίζουν το προφίλ της εκάστοτε συγκυρίας.Το μήνυμα των λέξεων κρύβεται πια στον τρόπο που το φανερώνουμε.Στο βλέμμα,στο ύφος,στην γκριμάτσα.Ποτέ πια στην ίδια την λέξη.Είμαστε ρόλοι με αντίληψη που διαλέγουμε τις κατάλληλες λέξεις για να παίξουμε μια σκηνή αντάξια των προσδοκιών της,όχι των δικών μας.Εφόσον αρνούμαστε να επικοινωνούμε συνειδητά,θα συμβαίνει ασυνείδητα.Και μόνο όποιος έχει πρόθεση να χτίσει έναν κοινό κώδικα μετάφρασης με τον άλλον θα το αντιλαμβάνεται. Το ευτύχημα είναι πως όποιος τολμήσει να τις φέρει στα μέτρα του θα το τολμάει για μια ζωή.Είναι θέμα προτεραιοτήτων...

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Γνωστή Συγκυρία


Δυο άνθρωποι.Ένα συναίσθημα.Ένας κόσμος να το αγαπά.Ένας κόσμος να το παίρνει μακριά.
Και ίσως ένας κόσμος να περιμένει να το δεχτεί όπως είναι όταν ξαναγυρίσει.

Και κάπου εδώ αρχίζει η αναδρομή στο παρελθόν.Αυτή που όταν σε ρωτάνε αν συγκρίνεις μεταξύ τους τα πρόσωπα λες ένα μεγαλοπρεπές "όχι" και όταν το βλέμμα σου πέσει στο φωτισμένο δρόμο στην διαδρομή για το σπίτι κάνεις την βαρβάτη (αυτο-)κριτική.Όχι για να βγει ένας κανόνας που θα σε γλιτώνει από απώλειες.Για να μάθεις να διαβάζεις σωστά τα αποτυπώματα που κουβαλάς από παλιά και να αποφασίσεις αν θα τα ξαναπερπατήσεις ή όχι.Aυτή την φορά,όμως,σε καινούργιο δρόμο με καινούργια παππούτσια.

Έχεις την επιλογή να πορευτείς μαζί του(αν σε θέλει).Με όποιο τρόπο η πραγματικότητα στο επιτρέπει.Αν το ακολουθείς από μακριά να προσπαθείς να το φέρνεις όσο πιο κοντά μπορείς.Αν το ακολουθήσεις από κοντά να είναι τέτοιο ώστε να μην το αισθάνεσαι μακριά.Σε κάθε περίπτωση αυτό κάνει ότι θέλει.Παραδέξου το.

Αν ήταν να επιλέξω τι θα έκανα;Δεν τίθεται τέτοια ερώτηση.Eκείνα σε διαλέγουν πάντα...

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

Μελαγχολία



Κοινότυπη,μίζερη και χιλιοειπωμένη.Κλάματα,δυστυχία και δεν νομίζω ότι έχουμε να πούμε κάτι άλλο.Α,ναι ξέχασα.Θετική σκέψη,αισιοδοξία και όλα θα πάνε καλά.

{Ουφ!Ευτυχώς που υπάρχουν και οι παρενθέσεις και μπορούμε να μιλάμε σαν άνθρωποι.Εντάξει έχουν και οι από πάνω ένα δίκιο.Αλλά μέχρι εκεί....

Πρωτοσυναντηθήκαμε με την εν λόγω κυρία όταν κατάλαβα ότι η ανατροπή έρχεται σπάνια.Αλλά συνυπάρχουμε(και όχι με τις καλύτερες ισορροπίες)από τότε που συνειδητοποίησα πως όλα οδηγούν σε ένα τέλος επώδυνο.Καθόλου πρωτότυπο,ναι.Μα κάθε πραγματικότητα ζωντανεύει αλλιώς μέσα από τον ανθρώπο.Και εγώ την τρέφω περισσότερο από όσο πρέπει και αντέχω.

Θα ήθελα να έχω γεννηθεί πιο απλή.Αλήθεια σου λέω.Κάποτε έβρισκα συναρπαστικό να μαθαίνεις την αλήθεια και να την υπομένεις.Τώρα πια όχι.Είναι αναγκαίο κακό.'Οποτε ανακαλύπτω μια καινούργια αλήθεια την βάζω μαζί με τις υπόλοιπες κάτω από το κρεβάτι μου και τις καληνυχτίζω,πριν κοιμηθώ.Και επειδή βλέπουν ότι δεν τις ξέχασα,μου φωνάζουν για να τις πάρω μαζί μου το πρωί.Δεν πέρασα ούτε μια φορά την πόρτα χωρίς αυτές.Δεν μπορώ χωρίς αυτές.Αλλά δεν μπορώ και με αυτές.

Δεν υποτιμάω την χαρά.Καθόλου.Ούτε την εκφράζω λιγότερο επειδή είναι εφήμερη και ξεφεύγει από τα όρια της προσωπικότητας του σκεπτόμενου και προβληματισμένου ανθρώπου.Εγώ την φοβάμαι περισσότερο από την μελαγχολία.Νομίζω ότι άμα την προδώσω με την πιο ανυποψίαστη λέξη δεν θα γυρίσει να με κοιτάξει.Όχι πως άμα την κρύβω θα την κερδίσω.Μόνο το κρυφτό θα διατηρήσω.Όσα αγαπάς μόνο θάβεις βαθιά μέσα σου.Όσα θες να διώξεις,δείχνεις παντού,μήπως ενδιαφερθεί κανένας αγοραστής και τα πάρει μακριά...

Πάω τώρα.Ακούω φωνές κάτω από το κρεβάτι.Άργησα απόψε...}