Η νύχτα είναι μεταμόρφωση. Η θέα του κόσμου σε μαύρο φόντο σου δίνει την δυνατότητα να την ζωγραφίσεις όπως θέλεις. Ακόμη και αν δεν έχεις πρόθεση να παραιτηθείς από τον εαυτό σου,γίνεσαι αυτόματα κομμάτι ενός άλλου σκηνικού. Επιβλητικού. Το φως υπάρχει μονάχα για να διακρίνεις το σκοτάδι. Κανείς δεν θα σου απαγορεύσει να το φωτίσεις πιο έντονα. Αν σου έχει μείνει λογική για να σκέφτεσαι στα σκοτεινά, κάν' το.
Τα μπαρ τις νύχτες είναι πόρτες του ίδιου κόσμου. Όποια πόρτα και να ανοίξεις είναι ίδια. Η διαδρομή βγάζει σε ένα μόνο δρόμο που οδηγεί πάντα σε ένα δωμάτιο με δυο ανθρώπους. Αυτός είναι ο μοναδικός προορισμός. Κάτω από προκλητικά βλέμματα,καπνούς και παράξενα φώτα ένα ζευγάρι τακούνια θα μπερδευτεί με ένα μαύρο πουκάμισο. Γιατί αυτό έχουν ανάγκη. Αυτό τους αρκεί για απόψε. Μια απόλαυση, σαν το τσιγάρο.
Το τσιγάρο. Όταν είμαστε παιδιά το μαλώνουμε που βλάπτει όσους το αγαπάνε. Πιστεύουμε βαθιά πως δεν θα τους μοιάσουμε και ορκιζόμαστε στην μητέρα μας γι' αυτή μας την επιλογή. Και η μητέρα μας ησυχάζει που βλέπει την σωστή ανατροφή να αναδύεται από τα παιδικά στόματα. Μεγαλώνοντας, όμως, το τσιγάρο γίνεται ελκυστικό. Όχι για την μαγκιά του αλλά για την ματαιότητα του. Τα τσιγάρα είναι οι πρεσβευτές της ματαιοδοξίας.Την έχουμε στο χέρι μας και νομίζουμε πως η ολιγόλεπτη ύπαρξη της στα δάχτυλα μας θα της δώσει κάποιο νόημα. Όμως πάντα καίγεται προτού φωτίσει κάτι από νόημα. Το ένα τσιγάρο θα διαδέχεται το άλλο χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ο μεγάλος το ξέρει και συμπάσχει. Το παιδί δεν το φαντάστηκε ποτέ.
Το χρονικό ενός τσιγάρου αντιστοιχεί στο χρονικό μιας επαφής. Σκοπός του τσιγάρου είναι να καεί και της επαφής να πραγματωθεί. Όλα τα υπόλοιπα περισσεύουν και ας έχουν χρόνο και έδαφος να χωρέσουν ανάμεσα σε δυο ανθρώπους. Η μοναξιά της εποχής δεν αφήνει κανέναν απ' έξω. Πόσο μάλλον τα σώματα. Και μην το αρνηθείς. Πίσω από δήθεν κοινωνικές ελαφρότητες της ηθικής κρύβεται μια τεράστια μοναξιά που μικραίνει για λίγο από περιστασιακές επαφές. Αν καταφέρεις να τις μονιμοποιήσεις, μεγαλώνεις τον χρόνο που την ξεγελάς. Μην σκεφτείς πως την νικάς.
Τώρα πια αν δεν γίνεις το ιδανικό του άλλου από τις πρώτες κιόλας κουβέντες, δεν θα γίνεις ποτέ. Δεν θα σου δοθεί η ευκαιρία να αποδείξεις τον εαυτό σου. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τα πρόσωπα. Μόνο για ό,τι υπόσχονται. Κι αν παρατηρηθεί πως δεν εκπληρώνουν ακριβώς ή αμέσως όσα είχε γεννήσει η φαντασία, σειρά έχει η επόμενη υπόσχεση. Δεν υπάρχει χρόνος και πρόθεση για επανεξέταση. Η ανάγκη για επαφή είναι καταλυτική και οτιδήποτε την καθυστερεί περιττό.
Τα παιδιά φαντάζονται ένα κόσμο χωρίς τσιγάρα και με παντοτινούς έρωτες. Και εγώ συνεχίζω να πιστεύω σε εκείνα τα πρώτα, τα μεγάλα. Κι ας καπνίζω κρυφά στις γωνίες των μπαρ της Αθήνας.
