Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

Σεπτέμβρης


Ο μήνας αυτός σε βρίσκει πάντοτε με ένα χαρτί και ένα στυλό στο χέρι. Είτε για να δώσεις εξετάσεις είτε για να κάνεις απολογισμό. Και στις δυο περιπτώσεις θα κριθείς. Ελπίζω να είσαι πιο προετοιμασμένος από μένα.

Κάθε Σεπτέμβρης με βρίσκει όλο και πιο μουδιασμένη. Παλαιότερα τα τετράδια μου θα φιλοξενούσαν μόνο σημειώσεις από μαθήματα που δεν με αφορούσαν. Θα ερχόμουν αντιμέτωπη με ένα σωρό τύπους που ποτέ δεν μου φάνηκαν χρήσιμοι. Και όσο περνάει ο καιρός οι τύποι αυτοί πληθαίνουν και δυσκολεύουν, όπως κάθε τι άχρηστο. Γνωρίζω, όμως, τον τρόπο να τους πολεμήσω. Είναι ένας, γνωστός και δοκιμασμένος.

Τώρα πια δίπλα από τους τύπους αυτούς φυτρώνουν και άλλοι τύποι. Είναι εκείνοι που γράφω εγώ, δεν ανήκουν σε καμιά σελίδα βιβλίου και είναι θλιβεροί. Τυχαίνει οι απολογισμοί μου να γεννιούνται από τις λέξεις των βιβλίων οι οποίες ποτέ δεν με οδηγούν εκεί που οφείλουν. Μέχρι να φτάσω στην τελεία έχω δημιουργήσει ένα πλήθος παράλληλων προτάσεων που με οδηγεί στην ζωή μου. Και είναι τόσο θλιβερό που έχω καταλήξει να πορεύομαι παρέα με τoυς τύπους αυτούς επειδή επιβεβαιώνονται καθημερινά από εκείνη. Και ακόμη πιο θλιβερό που δεν γνωρίζω άλλους, διαφορετικούς.

Με την πάροδο του χρόνου όλα συγχρονίζονται στην ίδια συχνότητα. Μικρά, μεγάλα, σημαντικά, ασήμαντα. Όλα γίνονται δύσκολα. Όλα. Δεν αντιμετωπίζω, όμως, κανένα πρόβλημα με την δυσκολία τους. Το πρόβλημα μου είναι πως δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος να είναι δύσκολα. Απλώς συμβαίνει. Ακόμη και ένα ζήτημα μικρής σημασίας θα παίρνει πάντα μεγαλύτερες διαστάσεις προκειμένου να επιβιώσει.
Με τρομάζει που όλα παίρνουν την ίδια μορφή χωρίς αιτία και αφορμή.

Απαιτώ έναν Σεπτέμβρη από το παρελθόν.
Μου ανήκει.
Όσο μένω ίδια, τόσο με εκδικούνται οι καιροί.
Ας έχω,τουλάχιστον εγώ, λόγους να μην τους ακολουθώ.
Μόνο για έναν Σεπτέμβρη δικό μου. Μόνο.

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Πουθενά



Θα ζήσω στο σκοτάδι.
Αν έρθεις τότε
-μόνο τότε-
θα ξέρω πως δεν ψάχνεις για αφορμές.
Η ζωή σου δίνει τόσες.
Δεν με βρίσκω ανάμεσα τους.
Πουθενά.

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Αναθεώρηση


Τον τελευταίο καιρό το παρόν μου καθρεφτίζεται στο παρελθόν. Ζω το σήμερα με πρόσωπα μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής που έχει κάνει τον κύκλο της και στο τέλος γράφτηκε το συμπέρασμα της. Τα δεδομένα, όμως, άλλαξαν και θα αλλάζουν. Από δω και στο εξής, τα βαφτίζω μεταβλητές για να μην απορώ.

Έχω μαζέψει ένα παρελθόν που δεν μου ταιριάζει και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. Πριν δυο χρόνια αποφάσισα να του γυρίσω την πλάτη και να ξαναγεννηθώ σε ένα παρόν που θα είχα σχεδιάσει εγώ. Καταστράφηκα. Ποιος το έχει καταφέρει μέχρι σήμερα για να το καταφέρω εγώ;
Η ηλικία των 20 δεν θα σταματήσει να με εκπλήσσει ποτέ.

Όσα βιώματα με έχουν σχηματίσει μέχρι σήμερα ζωντάνεψαν ξανά απ' τους ανθρώπους που τα προκάλεσαν. Οι καλημέρες της ευγένειας, τα "thanks" και όχι ευχαριστώ, τα βλέμματα που προσποιούνται προσοχή, το βάρος της παρουσίας που αποκαλύπτει κάθε λεπτό την μοναξιά. Όλα στο ίδιο χρώμα που τα άφησα. Όλα ευθυγραμμισμένα σε ένα μήκος κύματος που παρεμβαίνει στο παρόν. Πάλι.

Αυτή τη φορά, όμως, κάτι δίνει νόημα σε αυτή την σειρά συναναστροφών. Και αυτή η διαφορά δεν ξέρω αν οφείλεται σε μένα ή σε εκείνες. Ξέρω, όμως, ότι συμβαίνει. Ίσως με τον καιρό να απέκτησαν κάτι από μένα και εγώ από εκείνες. Ένα κομμάτι που συναντάς μετά από μια φράση που γνωρίζεις μόνο εσύ και ο άλλος γιατί είναι αστεία κι ας ακούγεται καθημερινή. Ένας ολόκληρος κόσμος που κάθε τόσο ζωντανεύει και πεθαίνει μπροστά σου με ένα οικείο βλέμμα, σχεδόν δικό σου. Μπορεί, ακόμη, και να αποδέχτηκε ο ένας τον άλλον δημιουργώντας μια σύμβαση από επιλογή. Και ως γνωστόν η ασφάλεια του συμβιβασμού προκαλεί ενοχές, όπως και κάθε ασφάλεια. Εδώ, όμως, σου ανήκει και της ανήκεις. Είναι κεκτημένο.
Ίσως, πάλι, και να μην έφυγαν ποτέ από μέσα μου· μόνο από δίπλα μου.
Ίσως.

Η μνήμη χωρίς κενά είναι σκέτος θάνατος.
(Τάδε έφη ο συγγραφεύς Χρήστος Οικονόμου.)

Συμπέρασμα δεύτερο.
Το παραθέτω δίπλα στο πρώτο.
Δεν σβήνω το πρώτο.
Είμαι ανυπόμονη και θα βιαστώ να επιβεβαιώσω ένα από τα δυο.
Τα κενά δεν χρειάζονται ούτε διαγραφή ούτε γέμισμα.
Μόνο χώρο.
Κάποιος λόγος θα υπάρχει που τα φωνάζουν έτσι.

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Ψάχνοντας


Το κενό είναι δύσκολη υπόθεση.
Δεν έχει κανένα σημείο αναφοράς.
Πρέπει να σχεδιάσεις μόνος σου και από την αρχή τον χάρτη σου.
Αν τον αναζητήσεις σε άλλους, θα σου προσφέρουν τον δικό τους.
Μην τον δεχτείς.
Μπορεί να ξέρεις να τον διαβάζεις αλλά θα σε βγάζει πάντα σε τόπους που δεν ανήκεις.
Ξέρω ότι έχεις ανάγκη αυτούς τους τόπους.
Το κενό, όμως, όχι.
Ψάξε αλλού.
Μονάχος.