Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Ανύποπτα


Τότε στην σκάλα, έγινες απάντηση σε μια απορία που δεν ξεστόμισα ποτέ.
Κάθε μέρα με πρόδιδε χωρίς έλεος και χωρίς τέλος μπροστά σε εμένα και εγώ απάντηση δεν είχα.
Τώρα, όποτε δεν με ορίζω και συναντώ τυχαία μια αρχή μου, στέκεσαι δίπλα της
κλείνοντας το μάτι.
Όπως έκανες στο διπλανό κάθισμα στο φανάρι.
Όπως κάνεις πάντα.

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Α στερητικό



Θέλω ένα βράδυ
να νυχτώνει
μόνο ο ουρανός.
Ένα μόνο.
Και εγώ υπόσχομαι
να τον σώσω
από όλη τη γη.

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Στο ταξί


Σύνταγμα. Περασμένα μεσάνυχτα και κίνηση στους δρόμους. Ο ταξιτζής, εγώ και ένας ακόμη. Ο τελευταίος είχε ανοιχτούς λογαριασμούς και έπιασε την κουβέντα. Ετών 28, ζωή βαρετή, δουλειά με μέσο και ένα παράπονο στον έρωτα που τον πρόδωσε στα τραγούδια του ραδιοφώνου.

Άρχισε να μιλάει στον ταξιτζή που ήθελε παρέα και να κοιτάζει εμένα σχεδόν καχύποπτα που έμενα αμίλητη και άκουγα αδιάφορα. " Μας χώρισε η απόσταση " είπε και ο ταξιτζής αμέσως πήρε μια παρηγορητική γκριμάτσα λέγοντας την γνωστή φράση " συμβαίνουν αυτά ".
Εγώ συνέχιζα να κοιτάζω απ 'το παράθυρο και εκείνος συνέχιζε να κοιτάζει εμένα που δεν τον παρηγορούσα και έμενα αμέτοχη στο δράμα του. Μετά από πολλά τραγούδια, εξομολογήσεις και πεποιθήσεις περί απόλυτου έρωτα αποφάσισε να μου απευθύνει τον λόγο. " Εσύ τι έχεις να πεις για όλα αυτά; Το όνομα σου; ".

Χαμογέλασα, κυρίως επειδή τόση ώρα περίμενε την δική μου σημασία. Συστήθηκα και ύστερα σώπασα. Ήθελα να τον παρηγορήσω λέγοντας του πως έχω βρεθεί και εγώ στην θέση του. Θα του έλεγα την δική μου ιστορία, την αρχή και το τέλος της και ύστερα μπορεί να μην ένιωθε και τόσο μόνος. Θα του έλεγα πως οι άνθρωποι ψάχνουν αφορμές να εξιδανικεύσουν τους ανθρώπους. Πως έχουν ανάγκη να πιστέψουν ότι η ζωή επέλεξε εκείνους και όχι άλλους για να ζήσουν το ανεκπλήρωτο, εκείνο που τους ξεπερνάει. Πως σε μια εποχή τόσο βαρετή έχουν ανάγκη να καθρεφτίσουν το απόλυτο σε ένα πρόσωπο ώστε να του δώσουν όση αγάπη, πόνο και θυμό έχουν μαζέψει και ύστερα να λυτρωθούν. Πως από δειλία και εγωισμό δεν γκρεμίζουν ό, τι έχτισαν μόνοι τους γιατί τότε θα παραδεχτούν ότι στην πραγματικότητα υπήρξαν τα μισά. Αυτά και άλλα τόσα θα του έλεγα από όσα είχαν χαραχτεί μέσα μου. Όμως, το βλέμμα του δεν μου έδινε περιθώρια για μεγάλες ανατροπές των όσων πίστευε. " Πιστεύω ότι ο απόλυτος έρωτας δεν είναι μια κατάσταση εν δυνάμει " απάντησα με λίγο φόβο στην φωνή για το τι θα ακολουθούσε. Με κοίταξε σχεδόν περιφρονητικά και ύστερα έβαλε ηλικία στην φωνή. " Είσαι μικρή ακόμα και δεν τα έχεις ζήσει αυτά. Εύχομαι να μην σου τύχει ".
Είχε ανάγκη να αισθανθεί αδικημένος. Ίσως έτσι μπορούσε να χωρέσει μέσα του. " Δίκιο έχεις " απάντησα.

Έφτασε η ώρα να κατέβω. Πλήρωσα, μάζεψα τα πράγματα μου και βγήκα απ' το ταξί λέγοντας καληνύχτα. Ο ταξιτζής απάντησε.
Μόνο.


Στον περαστικό.

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Παραδοχή


Στενεύει ο κόσμος.
Στενεύει ο άνθρωπος.
Το μόνο που μοιάζει
να απλώνει
είναι οι ενοχές
της συνείδησης.

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Απάντηση


Ό, τι είμαι εν δυνάμει, έγινε πραγματικότητα.
Σε μια ώρα.
Σε μια σκηνή πρωτόγονη
με δυο χέρια, ένα παλτό και μια
φωνή πιο αυθεντική και
από το ξύλινο γραφείο.
Και όπως κάθε φορά που
συντελείται εκείνο
που σε εξηγεί
σε ανύποπτο χρόνο,
ο κύριος με το
λευκό πουκάμισο
μου χάρισε ένα παραπάνω βλέμμα.
Έτσι κατάλαβα πως την ζωή μου
την έχω πληγώσει σωστά.

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Ανάγκη


Δεν θέλω λέξεις.
Μια σιωπή μόνο
να με ξεκουράσει
και να περιφέρεται
χαρούμενη και πλήρης
ανάμεσα στα στόματα.
Δεν θα σηκώσω μολύβι
ούτε για τελεία.

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Πετράλωνα


Είναι κάποιες λέξεις που όποτε και αν τις ακούσεις
πάνε και φωλιάζουν σε ένα συγκεκριμένο σημείο
σαν να κάνουν ανάληψη του σημείου στο παρόν.
Κι αν τις νύχτες αναπνέεις ζωή ξανά και όχι
τον πεθαμένο αέρα του δωματίου
ξαναπερνάνε από μπροστά σου
δήθεν τυχαία.
Δίνουν απαντήσεις σε ερωτήματα
που δεν ειπώθηκαν ποτέ
αλλά πάντα σε περίμεναν στην γωνία.
Κάθε τι κουβαλάει και τον γκρεμό του.
Πρέπει να πας από την πιο μεγάλη διαδρομή
αν θέλεις να σωθεί κάτι απ' την σκιά του.

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Μη


Τα μπαλόνια με τρόμαξαν
και οι πολύχρωμες γιρλάντες.
Μη τυχόν
μια μέρα γυρίσω το κεφάλι
και δω παντού
να γιορτάζουμε αυτό
που είμαστε.

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Τελικά



Δεν ξέρω πως μετράς εσύ την νύχτα. Σε τσιγάρα, σε τραγούδια, σε αναπνοές ή σε βλέμματα που κοιτάζουν φωτογραφίες και έπειτα χάνονται με όποια λύπη περάσει από μπροστά τους. Εγώ την νύχτα την μετρώ με τα φινάλε του οτιδήποτε. Κάθε μια νύχτα όλα πρέπει να έχουν να δηλώσουν κάτι που την μέρα αγνοούν ή αποφεύγουν. Για να έχει νόημα ο χρόνος της μέρας. Για να έχει τελεία το τέλος στο τέλος. Άρα τι ψυχή έχει μια νύχτα στους αιώνες; Ό,τι ψυχή έχει μια νύχτα στο τέλος της. Αρκεί να την σκοτώνεις τελικά. Την νύχτα. Όσο για την ψυχή δεν σου υπόσχομαι. Το μόνο που ξέρω είναι πως μια εφηβεία που δεν σκοτώθηκε νωρίς ποτέ δεν θα τελειώσει. Μην την γυρέψεις στο δέρμα, είναι κρίμα.

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

Σβηστό φως


Εμείς βρεθήκαμε τυχαία σε μια κριτική θεάτρου.
Εμείς κανονίσαμε να εκτεθούμε η μια στην άλλη
κάτω από το βλέμμα εκείνης της ηθοποιού.
Εμείς περιγράψαμε έναν ψυχολογικό χάρτη
με κοινό σημείο αναφοράς και βγήκε ίδιος.
Εμείς ορίσαμε μέλλον, όνειρα, χαρακτήρα και αξίες
με άξονα εμάς και κείμενα χρόνων.
Εμείς μετά το σχολείο διαβάζαμε διαλόγους από
θεατρικά έργα στον καθρέφτη και το ομολογούσαμε
με την ίδια λαχτάρα και ντροπή.
Εμείς φοβόμασταν τον έρωτα και την φιλία
γιατί δεν είχαμε καταφέρει να χαράξουμε τίποτα.
Εμείς θα ερωτευόμασταν τα εισιτήρια της αυλαίας
μέχρι να γεράσουμε.
Εμείς θα γερνούσαμε μαζί γιατί καταλαβαίναμε νωρίς
ότι λίγοι άνθρωποι στην ζωή θα βρεθούν να μας
μιλήσουν με το βλέμμα και την σιωπή.

Εσύ παίζεις ερασιτεχνικά σε μικρές σκηνές.
Εσύ όρισες τον έρωτα από την αρχή και προσπαθείς
να επιβιώσεις.
Εσύ ακούς στο αμάξι Κραουνάκη και κάνεις λάθος
στα φανάρια.
Εσύ κλαις μυστικά και με ενοχή.
Εσύ στέλνεις μηνύματα και παίρνεις τηλέφωνα
με ένα κρυμμένο πρέπει και ένα ειπωμένο θέλω.
Εσύ ζεις μακριά και από μακριά.
Εσύ υποσχέθηκες μια παρουσία και απέχεις χωρίς λόγο.
Εσύ πια μεταφράζεσαι σε τίποτα.

Εγώ παίρνω συνεντεύξεις και φαντάζομαι το μέλλον στο χαρτί.
Εγώ αναθεωρώ την ζωή κάθε μισή ώρα και καταλήγω
στα ίδια συμπεράσματα.
Εγώ ψάχνω τρόπους να μου φτάνει ό, τι ζω
και δεν βρίσκω.
Εγώ ψάχνω τρόπους να φτιάξω άλλους κόσμους
και πάλι δεν βρίσκω.
Εγώ πετάω ασυνείδητα ατάκες που κανένας δεν καταλαβαίνει
παρά μόνο εσύ.
Εγώ σε μετράω στις σχεδόν παρουσίες και λυπάμαι.
Εγώ αναρωτιέμαι αν υπήρξαμε χωρίς λόγο
όπως χωρίς λόγο βρεθήκαμε.
Εγώ κλαίω στα τρένα απροκάλυπτα
και ο απέναντι θυμώνει με την άνεση μου.
Εγώ πηγαίνω θέατρο και κλείνω τα μάτια
μπροστά από τα καμαρίνια.

Και τώρα σιωπή. Να ταιριάζουμε με την αλήθεια.

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Καθημερινό


Τα κραγιόν
είναι ημερολόγια της
αίσθησης.
Κάθε φορά που σχηματίζεις
το περίγραμμα
σχηματίζεται και η στιγμή.
Ψυχοφθόρο.
Πολύ.