Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Προβολή


Ο πληθυντικός αριθμός
κλίνεται
στον χρόνο.

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Ομπρέλα


Σε όλες τις βροχές
είχα τις ομπρέλες μου κλειστές
κι όταν τις
άνοιξα στον ήλιο
να σωθώ
ήταν σπασμένες.

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Παρένθεση



Είχα πει να μην τρομάζω τους ανθρώπους.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Μόνο αυτός που με ακολουθεί χρόνια.
Όσο αρνούμαι να τον περπατήσω
κερδίζω χρόνο
και χάνω εμένα.
Τέλος χρόνου.
Τέλος δρόμου.
Κι ας μείνω να τον κοιτάζω
μόνη.

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Φυγή


Όταν έρθει η στιγμή να φτιάξω
βαλίτσα
τότε θα αρχίσει η
αντίστροφη μέτρηση
για μια κάποια ευτυχία.
Για την ώρα
επιπλέω
σε ό,τι δημιουργεί κύμα.

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Επίλογος


Τελευταία σαν να κατέληξα.
Και περπατάω σε αυτόν τον δρόμο καιρό τώρα.
Όσοι δεν πλήγωσαν, πέρασαν και δεν έμειναν ποτέ.
Ακόμα χειρότερα, έπεισαν ότι έμειναν.
Η συνήθεια είναι η ψευδαίσθηση του πόνου και της χαράς.
Μια παρουσία που έχεις αγκαλιάσει προτού ανοίξεις τα χέρια.
Όχι.
Δεν θέλω ανακούφιση στο χαμό κάθε ανθρώπου.
Θέλω να μου στοιχίζει.
Ο χρόνος είναι μετρήσιμος.

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Αλφαβήτα


αβγδεζηθικλμνξοπρστυφχψω.
Βαριέμαι τους ανθρώπους
που πιστεύουν ότι
αυτή
είναι η σωστή
αλφαβήτα.
Μόνο άμα ανακατέψεις
τα γράμματα
βγαίνει νόημα.

Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

Δικαίωμα



Λίγο πριν τις δώδεκα.
Απέφευγα να το ακούσω καιρό τώρα.
Ήξερα πως θα ανοίξει πόρτες που δεν θα ξέρω να γκρεμίσω όταν
θα κλείσουν.
Μα το αμάξι αργούσε και ο ήχος είχε εγκλωβιστεί γύρω μου.
Έχω σταματήσει να κάνω απολογισμούς.
Όλα είναι πιθανά και ανύπαρκτα σε μια διάθεση τόσο ρευστή.
Τη μια στιγμή ο απέναντι θα είναι πληρότητα και την άλλη περαστικός.
Εκτός από εκείνους που φοράνε το βλέμμα σου στην πιο καθημερινή τους πράξη.
Εκείνοι είναι δικοί σου κι ας μην τους γνωρίσεις ποτέ.
Το ζήτημα τελικά είναι το δικαίωμα.
Αν το διεκδικήσεις μέχρι τέλους, το καις μέσα στην προσπάθεια.
Αν το ζητήσεις, μπορεί να σου δοθεί.
Μπορεί και όχι.
Κι αν σου δοθεί, θα είναι ένα.
Μία μόνο ευκαιρία για να καταστραφείς μαζί με έναν άνθρωπο.
Και πρέπει να την διαχειριστείς μοναδικά αν θες να μαθευτεί η αλήθεια.
Ωστόσο το τίμημα δεν είναι ποτέ ο πόνος.
Το πραγματικό τίμημα είναι η απώλεια της αλήθειας σ' έναν λανθασμένο συγχρονισμό προθέσεων.
Κι όλο αναρωτιέμαι
πως να χωρέσω τα αντίθετα που ζουν με την ίδια ένταση
σε αυτό που λέγεται σωστό.
Κι όλο ψάχνω να το ορίσω μα εκείνο πάντα άλλο είναι και όχι αυτό που μπορώ να μαντέψω.
Και έτσι καταλήγω να σέρνομαι πίσω από μια ειλικρίνεια που δεν σιωπά ποτέ.
Όχι στις λέξεις μα στις προθέσεις.
Απολογισμός τελικά.
Όχι με βάση τον χρόνο αλλά το εγώ του παρόντος.
Λίγο πριν τις δώδεκα.
Η αλλαγή έχει ήδη συντελεστεί κι ας με ειρωνεύονται οι δείκτες.