Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Τρόπος


Για να πετύχεις την διαφορά
πρέπει να έχεις μια διαστροφή μεγαλύτερη της πραγματικότητας και μικρότερη της γραφικότητας.
Σε κάθε άλλη περίπτωση σχηματίζεις πάλι μια κανονικότητα.

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Δύο


Οι άνθρωποι αγαπιούνται με τα χέρια όχι με την καρδιά.
Πώς αλλιώς εξηγούνται τόσες γραμμές χαραγμένες στην παλάμη;

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Της Κυριακής



Η ψυχή δεν μπορεί να σωθεί
όταν απειλείται
από το ίδιο της το αίμα.

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Στα 60


Θα έχω αναθεωρήσει τόσο πολύ την ζωή που θα έχω καταλήξει στην πρώτη μου γνώμη.
Θα έχω την ίδια κακή σχέση με τον χρόνο και θα θεωρώ όσους τον ξόδεψαν άσκοπα τους πιο άπληστους ανθρώπους επί γης.
Θα περπατάω ατελείωτες ώρες για να κουράζομαι και έτσι θα βαριέμαι λιγότερο.
Θα έχω περάσει μια ελαφριά κατάθλιψη στα 50.
Θα ξεκινάω ένα βιβλίο το ξημέρωμα και θα το παρατάω στην πρώτη σελίδα γιατί θα νυστάζω.
Θα το συνεχίζω το πρωί με τον καφέ και θα το παρατάω πάλι στην πρώτη σελίδα γιατί θα μου θυμίζει κάτι που πρέπει να ονειρευτώ μέχρι να φύγει.
Θα μικροδείχνω και τα μαγουλά μου, αν και κρεμασμένα, θα μου χαρίζουν παιδικότητα.
Θα συνεχίζω να πιστεύω πως το " Όλες του κόσμου οι Κυριακές" της Χαρούλας είναι το πιο ερωτικό τραγούδι ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Θα νιώθω ενοχή για πράγματα που δεν έχω κάνει και θα μετανιώνω για πράγματα που έκανα επειδή δε μπορούσα να μην τα κάνω.
Θα έχω σωθεί από την τρέλα λόγω των αντίθετων κόσμων που επικρατούν το ίδιο μέσα μου και μου χαρίζουν μια παράλογη ισορροπία.
Θα έχω ζήσει τον μεγάλο έρωτα και θα ξαναβρεθούμε ανύποπτα σε ένα σταθμό του τρένου όπως στις ταινίες.
Θα φτιάχνω αμέτρητα σενάρια με αναμνήσεις ετών και θα παραμυθιάζομαι μόνη μου.
Θα συνεχίζω να θεοποιώ τους καλλιτέχνες που ερωτεύτηκα και δεν θα έχω καμία διάθεση να τους απομυθοποιήσω.
Θα γελάω με τους περαστικούς, θα πιάνω φιλίες με τον μπακάλη της γειτονιάς και θα γκρινιάζω με όσους έχουν μείνει δίπλα μου ότι γεράσαμε.
Θα ζώ.

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Camel


Η ματαιότητα έχει νόημα
όταν την ζεις,
όχι όταν σε ζει.

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Απέναντι


Η καθημερινότητα είναι ανώδυνος θάνατος.
Και όσοι κυκλοφορούν με πληγές της κάτω από τα ρούχα, ξεχωρίζουν από τους ανυποψίαστους.
Μέχρι να ανάψει κόκκινο στο φανάρι,
απλώνουν όλη τους την ζωή μπροστά
και ύστερα την πατάνε.
Αφήνουν πίσω τους χρόνο.
Θα τους δεις να περνάνε τους δρόμους
με μια προκλητική σιγουριά
στο περπάτημα την ώρα που τρέχουν τα αμάξια.





Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Προσεχώς


Το καλοκαίρι εκθέτει όπως καμία άλλη εποχή. Όχι για τα ελάχιστα ρούχα που φορά το σώμα αλλά για την ολοκληρωτική του υποταγή στις αισθήσεις που ελευθερώνονται με μια αναπνοή. Τα γιασεμιά να δικάζουν την ομορφιά και να την βγάζουν αθώα, το πλακόστρωτο να μυρίζει χώμα, οι καρέκλες κάτω από τα πράσινα φύλλα να γίνονται σωτηρία με ημερομηνία λήξης, τα φώτα να φωτίζουν τους μόνους και το φεγγάρι να σε λούζει με μια ευλογία που σκοτώνει αν δεν έχεις άνθρωπο να την ξεπληρώσεις. Γυρνάς σπίτι με ένα σώμα χαρακωμένο και ένα αίμα να επιπλέει στο αλκοόλ. Το πρωί δεν είσαι εσύ. Δεν είσαι σίγουρα εσύ. Είσαι ό, τι απέμεινε από χθες. Γι' αυτό φρόντισε αυτό που μένεις στο τέλος να έχει εαυτό. Διαφορετικά, κρίμα. Και το κρίμα δεν έχει επιστροφή.