Όση απομυθοποίηση κι αν φέρουν τα χρόνια

η ξανθούλα πάντα θα βρίσκει έναν τρόπο

να μου χαρίζει μια πρώτη συγκίνηση

και το προνόμιο να κλαίω χωρίς ντροπή.

Δεν νομίζω άλλο τραγούδι να έχει ορίσει περισσότερο 

την συναισθηματική μου ενηλικίωση από αυτό.

Κι όταν μιλάω για συναισθηματική ενηλικίωση εννοώ εκείνη την ελάχιστη κατάκτηση ψυχραιμίας

την στιγμή που σε προδίδουν με χίλια δάχτυλα όλες οι αντοχές, οι εμμονές και οι αγκαλιές του κόσμου.

(Τον στίχο υπάρχει μόνο ένα χέρι που μας σβήνει την νύχτα το φως δεν πρόκειται να τον ξεπεράσω ποτέ)