Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013


Δεν λέω κουβέντα.
Μιλιά.
Ούτε για τα βλακώδη τηλέφωνα
ούτε για την απελπισμένη μου προσπάθεια να παρηγορήσω
την πικραμένη μου αξιοπρέπεια
ούτε για την κατάθεση των καλών μου προθέσεων (πόσο λιγοστεύουν με τον καιρό)
σε χεριά που αδιαφορούν.
Δεν έχουν σημασία.
Τόσες ώρες καρφωμένες στην πλάτη του χρόνου δεν έχουν να σου πουν κάτι για μένα.
Δεν ξέρουν να σου πουν πως πίνω τον καφέ μου, τι χρώματα φοράω την Δευτέρα, πως δαγκώνω τα χείλη μου όταν νιώθω αμηχανία.
Δεν έχουν σημασία.
Ότι μισώ την βρώμικη καφετέρια, τον κρύο αέρα της τουαλέτας, την μικρή απόσταση των γραφείων, τα τεράστια παράθυρα που βρίσκονται πίσω μου σαν ειρωνεία;
Όχι.
Δεν έχουν σημασία.
Υπάρχει κάτι που να έχει σημασία;
Κάτι, έστω μικρό.
Υπάρχει άραγε δικαίωμα στις πέντε αισθήσεις όταν
χάνεις τον εαυτό σου;
Κι αν υποθέσουμε ότι ξέρω κάθε χιλιοστό
της ύπαρξης μου, πόσο ακόμη θα αντέξω να μην με καταπιεί
το στόμα της γελοίας πραγματικότητας;
Τόσα χρόνια συνειδητής αποχής από οτιδήποτε φθηνό
γίνανε μια καλήμερα στο τηλεφώνημα νο.35.