Δεν είναι που με καταπίνει το καλοκαίρι σιγά σιγά
ούτε με νοιάζει που τα χαζά γέλια έχουν γίνει παρηγοριά.
Με τρομάζει πιο πολύ που δεν μετανιώνω,
που όλα μέσα μου είναι ήσυχα και τακτοποιημένα.
Και οι τρεις παραπάνω κύκλοι που κάνω γύρω απ' το κάθε τι
μέχρι να πάρω απόφαση να το εγκαταλείψω
-όσο κι αν με πλήγωσαν, όσο κι αν με γέρασαν-
Το δίκαιο που κυνηγάω όλα μου τα χρόνια
είναι ένα με το δέρμα μου
όμως είναι πολύ βαρύ για ένα σώμα ελάχιστα χρησιμοποιημένο.
Κι αν καμιά φορά κλείσω τα μάτια
μπροστά σε αυτό το ένστικτο
που περπατάει δίπλα μου συνεχώς
και δεν με πρόδωσε ποτέ
είναι πάντα για τόσο λίγο
κι αυτό το λίγο είναι πάντα τόσο αρκετό
για να καταλάβω μέσα σε δευτερόλεπτα
ότι είναι λάθος
είτε από τα βλέμματα που βασανίζονται στην σιωπή
είτε από την έλλειψη συγγένειας που προδίδουν οι μπερδεμένες συχνότητες.
Η αυτογνωσία που άλλοι αναζητούν
για μένα είναι σκέτη μοναξιά
κι όλο περιμένω κάποιον να μου πει πως κάνω λάθος.
Δεν θέλω πια να έχω δίκιο.