Περιμένω τον πιο αμήχανο χειμώνα.

Και εκεί που ήμουν έτοιμη να τον κοροϊδέψω με το καλοκαίρι που κρύβω στο μανίκι μου έρχεται αυτό και πάνε τα κάστρα και πάνε όλα.

Έτσι ήταν πάντα οι χειμώνες θα μου πεις.

Πιστοί.

Η γειτόνισσα στον τρίτο είναι παντρεμένη με έναν καπετάνιο. Περνάνε οι μέρες και εκείνος γυρίζει πάντα για να φύγει. Περνάνε τα χρόνια και εκείνος γυρίζει πάντα για να φύγει. Ώσπου μια μέρα ήρθε για να μείνει οριστικά. Και μαζί με αυτόν έμεινε και η αρρώστια.Οριστικά. Και ήρθε η μέρα που έφυγε για πάντα. Οριστικά. Και τώρα η γειτόνισσα στον τρίτο δεν είναι παντρεμένη με κανέναν καπετάνιο. Και κάθε λεπτό αναμονής που μάζευε λίγο λίγο κάτω από το μαξιλάρι της τα βράδια, έχει γίνει ένας τεράστιος χαμένος χρόνος που ξεχειλίζει από τα παράθυρα και από τις πόρτες και έχει κάνει ένα σπίτι σκέτη πληγή.

Πόσο χυδαίο είναι που δεν υπάρχει γι' αυτή τη γυναίκα μια συγγνώμη;

Ξέρω ξέρω έτσι είναι η ζωή. Εμείς μια φορά όχι.

Στον λατρεμένο κ.Σ.

(...)Υπάρχουν αλήθειες που δεν μπορούμε να κάνουμε να τις αντιληφθούν όσοι δεν τις έχουν ήδη μέσα τους. Αν δεν άρεσε στον κόσμο, είναι επειδή ακριβώς οι αλήθειες που αναζητούσε βρισκόταν πέρα από τον οπτικό ορίζοντα των ανθρώπων του πνεύματος και επειδή οι αλήθειες των ανώτερων πνευμάτων μοιάζουν με γελοία λάθη επί της γης.

Ο Αδιάφορος.

Κατεβάστε όλοι τα μολύβια.
Μας πρόλαβε ο Προυστ.

Μο-νο-ρού-φι.

Δεν λέω κουβέντα.
Μιλιά.
Ούτε για τα βλακώδη τηλέφωνα
ούτε για την απελπισμένη μου προσπάθεια να παρηγορήσω
την πικραμένη μου αξιοπρέπεια
ούτε για την κατάθεση των καλών μου προθέσεων (πόσο λιγοστεύουν με τον καιρό)
σε χεριά που αδιαφορούν.
Δεν έχουν σημασία.
Τόσες ώρες καρφωμένες στην πλάτη του χρόνου δεν έχουν να σου πουν κάτι για μένα.
Δεν ξέρουν να σου πουν πως πίνω τον καφέ μου, τι χρώματα φοράω την Δευτέρα, πως δαγκώνω τα χείλη μου όταν νιώθω αμηχανία.
Δεν έχουν σημασία.
Ότι μισώ την βρώμικη καφετέρια, τον κρύο αέρα της τουαλέτας, την μικρή απόσταση των γραφείων, τα τεράστια παράθυρα που βρίσκονται πίσω μου σαν ειρωνεία;
Όχι.
Δεν έχουν σημασία.
Υπάρχει κάτι που να έχει σημασία;
Κάτι, έστω μικρό.
Υπάρχει άραγε δικαίωμα στις πέντε αισθήσεις όταν
χάνεις τον εαυτό σου;
Κι αν υποθέσουμε ότι ξέρω κάθε χιλιοστό
της ύπαρξης μου, πόσο ακόμη θα αντέξω να μην με καταπιεί
το στόμα της γελοίας πραγματικότητας;
Τόσα χρόνια συνειδητής αποχής από οτιδήποτε φθηνό
γίνανε μια καλήμερα στο τηλεφώνημα νο.35.

Όση απομυθοποίηση κι αν φέρουν τα χρόνια

η ξανθούλα πάντα θα βρίσκει έναν τρόπο

να μου χαρίζει μια πρώτη συγκίνηση

και το προνόμιο να κλαίω χωρίς ντροπή.

Δεν νομίζω άλλο τραγούδι να έχει ορίσει περισσότερο 

την συναισθηματική μου ενηλικίωση από αυτό.

Κι όταν μιλάω για συναισθηματική ενηλικίωση εννοώ εκείνη την ελάχιστη κατάκτηση ψυχραιμίας

την στιγμή που σε προδίδουν με χίλια δάχτυλα όλες οι αντοχές, οι εμμονές και οι αγκαλιές του κόσμου.

(Τον στίχο υπάρχει μόνο ένα χέρι που μας σβήνει την νύχτα το φως δεν πρόκειται να τον ξεπεράσω ποτέ)