Το αγκάθι που πληγώνει περισσότερο είναι η αίσθηση του μεγαλώνω. Χωρίς απαισιοδοξία και αρνητικά πρόσημα. Μόνο με μάτια βουτηγμένα στην κυριολεξία της ύπαρξης των πάντων. Απαγορεύονται τα άλλοθι διττής σημασίας και η ποιητική διάσταση των πραγμάτων μοιάζει πετραδάκι μπροστά στο ακέραιο τοίχωμα της αλήθειας του κόσμου που παραμονεύει στην γωνία. Και εκείνο που κλέβει δικαιώματα από την χαρά της ηλικίας είναι η απορία μου για το επόμενο βήμα της απομυθοποίησης. Περνούν τα χρόνια μοιρασμένα σε δουλειά, αντοχές και νοσταλγία εποχών ανάμεσα σε έναν αέρα αποπνικτικό και ψόφιο ή υπάρχει ακόμα χώρος και χρόνος για να αφομοιώνεις όλα αυτά και να μένεις πιστός στην ρίζα του εαυτού σου; Είναι στα αλήθεια τόσο αφελής η έκπληξη του ανθρώπου που τρέφεται με ζωντανά όνειρα μπροστά σε μια πραγματικότητα που αποσυντίθεται μέρα με την μέρα. Σχεδόν γραφική. Όμως η αλήθεια του καθένα δεν υποτάσσεται σε καμία φθορά. Κι αν καταλήξω, γυρνώντας από την δουλειά, να ακούω τα τραγούδια σαν φασαρία και κανένα να μην έρχεται να με σώζει από το βυθό της στιγμής, θα έχω προδώσει ολόκληρη την ζωή μου. Το ίδιο και αν κοιτάζω τους ανθρώπους που αγαπώ όπως κοιτάζω ένα γραφείο, το ίδιο και αν το γραφείο δηλώνει μόνο μια ξύλινη κατασκευή. Και ίσως ο ρομαντισμός να φαντάζει πολυτέλεια αλλά για μένα είναι θέμα επιβίωσης. Φοβάμαι την ζωή χωρίς εξορία. Και ο μόνος τρόπος να ζήσω είναι να μείνω σταθερή στα λάθη και στις συνήθειες που δηλώνουν μια ανεπαίσθητη ταυτότητα. Όλα εκείνα μας κρατούν σε τροχιά γύρω από την ομορφιά που κρύβει η συγκυρία του να υπάρχεις. Όλα εκείνα θα μας σώζουν. Πάντα. Γιατί όταν είσαι ο εαυτός σου, φοβάσαι μόνο όσο αντέχεις.
Και όσο σου αξίζει.
*Το κείμενο ανήκει στο τραγούδι
της στιγμής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου