Δεν λέω κουβέντα.
Μιλιά.
Ούτε για τα βλακώδη τηλέφωνα
ούτε για την απελπισμένη μου προσπάθεια να παρηγορήσω
την πικραμένη μου αξιοπρέπεια
ούτε για την κατάθεση των καλών μου προθέσεων (πόσο λιγοστεύουν με τον καιρό)
σε χεριά που αδιαφορούν.
Δεν έχουν σημασία.
Τόσες ώρες καρφωμένες στην πλάτη του χρόνου δεν έχουν να σου πουν κάτι για μένα.
Δεν ξέρουν να σου πουν πως πίνω τον καφέ μου, τι χρώματα φοράω την Δευτέρα, πως δαγκώνω τα χείλη μου όταν νιώθω αμηχανία.
Δεν έχουν σημασία.
Ότι μισώ την βρώμικη καφετέρια, τον κρύο αέρα της τουαλέτας, την μικρή απόσταση των γραφείων, τα τεράστια παράθυρα που βρίσκονται πίσω μου σαν ειρωνεία;
Όχι.
Δεν έχουν σημασία.
Υπάρχει κάτι που να έχει σημασία;
Κάτι, έστω μικρό.
Υπάρχει άραγε δικαίωμα στις πέντε αισθήσεις όταν
χάνεις τον εαυτό σου;
Κι αν υποθέσουμε ότι ξέρω κάθε χιλιοστό
της ύπαρξης μου, πόσο ακόμη θα αντέξω να μην με καταπιεί
το στόμα της γελοίας πραγματικότητας;
Τόσα χρόνια συνειδητής αποχής από οτιδήποτε φθηνό
γίνανε μια καλήμερα στο τηλεφώνημα νο.35.

Όση απομυθοποίηση κι αν φέρουν τα χρόνια

η ξανθούλα πάντα θα βρίσκει έναν τρόπο

να μου χαρίζει μια πρώτη συγκίνηση

και το προνόμιο να κλαίω χωρίς ντροπή.

Δεν νομίζω άλλο τραγούδι να έχει ορίσει περισσότερο 

την συναισθηματική μου ενηλικίωση από αυτό.

Κι όταν μιλάω για συναισθηματική ενηλικίωση εννοώ εκείνη την ελάχιστη κατάκτηση ψυχραιμίας

την στιγμή που σε προδίδουν με χίλια δάχτυλα όλες οι αντοχές, οι εμμονές και οι αγκαλιές του κόσμου.

(Τον στίχο υπάρχει μόνο ένα χέρι που μας σβήνει την νύχτα το φως δεν πρόκειται να τον ξεπεράσω ποτέ)

Όλοι οι έρωτες μαζί δεν φτάνουν για ένα τραγούδι.

Κι αυτό δεν λέγεται απομυθοποίηση.

Φτώχεια λέγεται.

Το βασίλειο μου για μια καταστροφή της προκοπής.

Καλό χειμώνα είπαμε;

-Γι' αυτό καλύτερα να γυρίσεις και να κοιτάξεις στα μάτια

αυτό που σε κυνηγάει.

-Το λες σαν να ναι κάτι εύκολο.

-Θάρρος χρειάζεται.

-Εσύ το έχεις;

-Εξαρτάται απ' τον άλλον.

Οι σχέσεις των ανθρώπων σε λιγότερο από ένα λεπτό.

Λατρεμένη και προκλητικά προσωπική.

Της συγχωρώ μέχρι και το χάπι εντ.

Δεν είναι που με καταπίνει το καλοκαίρι σιγά σιγά
ούτε με νοιάζει που τα χαζά γέλια έχουν γίνει παρηγοριά.
Με τρομάζει πιο πολύ που δεν μετανιώνω,
που όλα μέσα μου είναι ήσυχα και τακτοποιημένα.
Και οι τρεις παραπάνω κύκλοι που κάνω γύρω απ' το κάθε τι
μέχρι να πάρω απόφαση να το εγκαταλείψω
-όσο κι αν με πλήγωσαν, όσο κι αν με γέρασαν-
Το δίκαιο που κυνηγάω όλα μου τα χρόνια
είναι ένα με το δέρμα μου
όμως είναι πολύ βαρύ για ένα σώμα ελάχιστα χρησιμοποιημένο.
Κι αν καμιά φορά κλείσω τα μάτια
μπροστά σε αυτό το ένστικτο
που περπατάει δίπλα μου συνεχώς
και δεν με πρόδωσε ποτέ
είναι πάντα για τόσο λίγο
κι αυτό το λίγο είναι πάντα τόσο αρκετό
για να καταλάβω μέσα σε δευτερόλεπτα
ότι είναι λάθος
είτε από τα βλέμματα που βασανίζονται στην σιωπή
είτε από την έλλειψη συγγένειας που προδίδουν οι μπερδεμένες συχνότητες.
Η αυτογνωσία που άλλοι αναζητούν
για μένα είναι σκέτη μοναξιά
κι όλο περιμένω κάποιον να μου πει πως κάνω λάθος.
Δεν θέλω πια να έχω δίκιο.

Και είχε και ένα πράσινο
πράσινο φεγγάρι
να σου μαχαιρώνει την καρδιά

Ωραία που πέφτει η ησυχία στο σώμα.

Ούτε δάκρυα ούτε ρίγη ούτε η ηδονή της λύτρωσης.

Όλα κλεισμένα σε ένα άδειο λευκό δωμάτιο ασφαλείας.

Ελπίζω να το γκρεμίσω πριν το αγαπήσω.

(Το ότι γράφω ακόμη εδώ πέρα και δεν έχω καταστρέψει τόσο παρελθόν θα το πάρω για καλό.

Nα δεις που θα το αποδεχτώ στο τέλος)