Πρώτος καφές

Τα πρωινά μου μυρίζουν γαλλικό καφέ.
Επιτέλους.
Φυσικά και βιάζομαι.
Ο ανεμιστήρας δεν μου είναι ακόμα περιττός.
Τα κασκόλ μου κοιμούνται στη ντουλάπα μου.
Όμως εγώ δεν μπορώ να περιμένω.
Ήδη κάθε σταγόνα μυρωδιάς με σκορπίζει στους χειμώνες μου.
Εκεί κρύβεται η μεγαλύτερη ανακάλυψη για τον εαυτό μου.
Είμαι συνειδητά αφελής.
Επιλέγω να ακολουθήσω την καλή πρόθεση και όχι την καχυποψία.
Ακόμα και όταν η καχυποψία δεν έχει αφήσει χιλιοστό στην καλή πρόθεση.
Η συνειδητή επιλογή μου βαραίνει κάθε λεπτό της ύπαρξης μου.
Τόσα λάθη επανέρχονται στο παρόν και δημιουργούν άλλα τόσα ή μου στερούν τα σωστά.
Ένας φαύλος κύκλος που τον χρεώνομαι ολοκληρωτικά.
Μακάρι να αναφερόμουν σε έρωτες.
Εκείνοι εξαιρούνται.
Είναι τόσο ρευστό το συναίσθημα που κάθε κατεύθυνση είναι δυνατή και αναμενόμενη.
Αναφέρομαι στον κόσμο.
Διατηρώ μια στάση ορθή σε έναν κόσμο ισοπεδωμένο.
Είναι λάθος.
Όπως ο κόσμος.
Γι' αυτό ο δικός μου κόσμος είναι ανάποδα.
Και είναι κρίμα.
Τόσο κρίμα.
Αν την ομορφιά της ζωής την βιώνεις με λάθος τρόπο, γίνεται η χειρότερη ανάμνηση.
Αν δεν την βιώνεις καθόλου, η πιο επίμονη φιλοδοξία.
Και ο χρόνος κυλάει.
Και όλα εξακολουθούν να είναι λάθος.
Ο χρόνος που αλλάζουν οι εποχές.
Ο τόπος που φυτρώνουν δέντρα.
Ο τρόπος που ξοδεύονται οι άνθρωποι.
Ο λόγος που μένουν χωριστά ή μαζί.
Ο γαλλικός καφές που πίνω τα πρωινά του Σεπτέμβρη.
Η πίστη που έχω ότι δεν είμαι κομμάτι αυτού του κόσμου.
Τι αφελής που είμαι.