Τακτική

Υπάρχει κάτι που ζηλεύω στους ανθρώπους.
Η τακτική.
Μην πάει ο νους σου στο ύπουλο μέτρο.
Αλλά στη δύναμη που έχουν να είναι συνεπείς στα όρια.
Να τα σέβονται.
Να τα εκτιμούν.
Να πράττουν αναλόγως.
Να συμπορεύονται στην ίδια γραμμή.
Ο ένας δίπλα στον άλλον.
Μαζί.
Εντός και εκτός.
Μαζί.
Μην μου ζητήσεις να ακολουθήσω αυτή τη γραμμή βήμα βήμα.
Θα φτάσω στο τέλος πρώτη.
Θα στο μαρτυρήσω.
Θα σου απλώνω το χέρι για ένα βήμα παραπέρα.
Ύστερα για δυο βήματα παραπέρα.
Θα λυπάμαι που δεν τολμάς.
Θα χαίρομαι που δεν φεύγεις.
Κι όταν θα έχεις εγκλωβιστεί από τις δηλώσεις μου
σε χρόνο νωρίς,
τρόπο ειλικρινή
και βαθμό υπερβολικό
δεν θα σε ενδιαφέρει να φτάσεις στο τέλος.
Όλο το νόημα του θα το έχω κλέψει εγώ.
Και θα στο έχω χαρίσει με τον πιο λάθος τρόπο.
Αλλά με τον πιο δικό μου τρόπο.