Το καλοκαίρι εκθέτει όπως καμία άλλη εποχή. Όχι για τα ελάχιστα ρούχα που φορά το σώμα αλλά για την ολοκληρωτική του υποταγή στις αισθήσεις που ελευθερώνονται με μια αναπνοή. Τα γιασεμιά να δικάζουν την ομορφιά και να την βγάζουν αθώα, το πλακόστρωτο να μυρίζει χώμα, οι καρέκλες κάτω από τα πράσινα φύλλα να γίνονται σωτηρία με ημερομηνία λήξης, τα φώτα να φωτίζουν τους μόνους και το φεγγάρι να σε λούζει με μια ευλογία που σκοτώνει αν δεν έχεις άνθρωπο να την ξεπληρώσεις. Γυρνάς σπίτι με ένα σώμα χαρακωμένο και ένα αίμα να επιπλέει στο αλκοόλ. Το πρωί δεν είσαι εσύ. Δεν είσαι σίγουρα εσύ. Είσαι ό, τι απέμεινε από χθες. Γι' αυτό φρόντισε αυτό που μένεις στο τέλος να έχει εαυτό. Διαφορετικά, κρίμα. Και το κρίμα δεν έχει επιστροφή.
Σου γράφω αυτό που είπα μόλις διάβασα από το..."Γυρνάς σπίτι...επιστροφή". Καταπληκτικό!
ΑπάντησηΔιαγραφή