Ξημερώματα

Αν τύχει και σε βρει αυτή η ώρα να τριγυρνάς στους δρόμους, θα χρειαστείς τις ζωές πολλών περαστικών για να φτάσεις μέχρι το σπίτι. Η δική σου τελειώνει σε κάθε στροφή ενώ οι περαστικοί είναι ελάχιστοι τέτοιες ώρες. Οπότε σίγουρα θα περισσέψει λίγος θάνατος για το δρόμο. Μετράς τα τετράγωνα του πεζοδρομίου και λυπάσαι το φως από τις λάμπες που υστερεί τόσο προκλητικά μπροστά στην αλήθεια του ήλιου. Και εκείνη σε διατάζει να δικάσεις όλη σου την ζωή για μια λύτρωση που έχεις ακούσει ότι υπάρχει αλλά δεν έχεις ιδέα τι χρώμα έχει. Και έτσι- τόσο ίδια κάθε φορά-μπαίνεις στην διαδικασία να δώσεις συντεταγμένες σε έναν χάρτη και να σημειώσεις στο τέλος με μολύβι τον προορισμό (αν το κάνεις με στυλό, ή μεθυσμένος είσαι ή τρελός). Και ενώ ξέρεις από πριν ότι θα καταλήξεις σε εκείνο το ίδιο σημείο που έχεις καταλήξει αμέτρητες φορές, εσύ το ξανακάνεις. Και θα το ξανακάνεις μέχρι να αποδειχθείς λάθος. Και το χειρότερο από όλα είναι πως βρίσκεις νόημα σε μια αναπαραγωγή του εαυτού σου που ξεκινά με αμφιβολία αλλά πάντα υπόσχεται επανάληψη. Όμως τελικά ίσως και να είναι αυτό το νόημα των πραγμάτων. Η ελπίδα.
Η ελπίδα πως είναι αλλιώς ενώ δεν είναι. Και όταν θα γυρίσεις το κλειδί στην πόρτα δεν θα σε αναγνωρίζεις πια και ας είσαι ο ίδιος.