Αθήνα

Εύχομαι αυτή την πόλη να μην μπορέσει κανείς να την πληγώσει ανεπανόρθωτα. Πάντα να βρίσκει τρόπο να αφομοιώνει τις χαρακιές των καιρών και να γεννάει απ' την αρχή το πρόσωπο της. Έστω και την τελευταία στιγμή. Ακόμη και σήμερα που οι στολές μοιράζουν απλόχερα τον τρόμο και οι γραβάτες κόβουν το νόημα της ζωής σε χαρτονομίσματα, η Αθήνα σε λυτρώνει, αν της αφεθείς. Και είναι ό,τι πιο δύσκολο μπορεί να ζητήσει από έναν άνθρωπο.

Η Αθήνα είναι γεμάτη σιωπές. Σωπαίνει προκλητικά και σε αναγκάζει να μιλήσεις εσύ πρώτος. Περπατάς στον δρόμο, στρίβεις στην γωνία, στέκεσαι στο φανάρι, περνάς απέναντι και εκείνη σε αφήνει να περιφέρεσαι μέσα της χωρίς να σου δίνει σημασία. Μέχρι την στιγμή που θα ομολογήσεις τι κουβάλας όλη μέρα κάτω από την γλώσσα. Όταν το καταθέσεις με αλήθεια στο βήμα, στο βλέμμα και στην αναπνοή εκείνη συντελεί το πιο αρμονικό σου πέρασμα. Ένας ύπουλος συγχρονισμός από κίτρινα φώτα, μυρωδιές που αγάπησες, αέρηδες που ξεγελούν, μορφές ανθρώπων που γεννούν οφθαλμαπάτες και στο τέλος του δρόμου ένα αίσθημα προσμονής πως θα σου αποκαλυφθεί κάποια αλήθεια που αγνοείς. Όμως η σιωπή δεν προδίδεται ούτε εκεί. Στέκεσαι λίγο να χαζέψεις τους περαστικούς και ύστερα συνεχίζεις με σώμα και ψυχή εκτεθειμένα σε κάθε της κύτταρο.

Κάθε φορά γυρίζεις σπίτι πενθώντας τις αυταπάτες σου ώσπου έρχεται μια μέρα που όλα περιμένουν εσένα για να συνεχίσουν. Εκεί ήταν και χθες, όμως εσύ δεν ήσουν. Όχι με τον ρυθμό του βήματος που χρειαζόταν η στιγμή. Περπατάς και σιγά σιγά σχεδιάζεται μέσα σου μια απάντηση. Μπορεί να μην είναι εκείνη που γυρεύεις τώρα, όμως, λυτρώνει.

Κάπως έτσι βρέθηκα να κοιτάζω τους ανθρώπους στα χέρια μου.
Δεν διαφέρουν σε τίποτα από το χάρτινο ποτήρι του καφέ που αγοράζω από το κοντινότερο μαγαζί. Ούτε από ένα βιβλίο που θα αγοράσω στο Μοναστηράκι και θα το διαβάσω στο σταθμό του τρένου, στην καρέκλα της καφετέριας ή στο αμφιθέατρο. Ό,τι δένεται στα χέρια μου πραγματοποιεί έναν κύκλο ζωής και ύστερα ζει για πάντα κάτω από την αφή. Το νοιάζομαι, το ερωτεύομαι, το βαριέμαι, το μισώ, το αρνούμαι, το αφήνω, του θυμώνω, το προσέχω, το αγαπώ. Και αυτά τα συναισθήματα κάνουν τον κύκλο τους δυο και τρεις φορές μέχρι να το κάνω δικό μου. Ύστερα το κλειδώνω στην σιωπή κι αν έχει λόγο και αιτία για ακόμη μια βόλτα, το αφήνω ελεύθερο. Και έτσι το χάρτινο ποτήρι λίγο πριν καταλήξει στα σκουπίδια θα βρεθεί πάντα ζωγραφισμένο από ένα πλήθος ανόμοιων και αφηρημένων σχεδίων και τα βιβλία θα είναι πάντα σημαδεμένα με στίχους από τραγούδια της στιγμής λίγο πριν βρουν την θέση τους στην βιβλιοθήκη.