Μελαγχολία

Κοινότυπη,μίζερη και χιλιοειπωμένη.Κλάματα,δυστυχία και δεν νομίζω ότι έχουμε να πούμε κάτι άλλο.Α,ναι ξέχασα.Θετική σκέψη,αισιοδοξία και όλα θα πάνε καλά.

{Ουφ!Ευτυχώς που υπάρχουν και οι παρενθέσεις και μπορούμε να μιλάμε σαν άνθρωποι.Εντάξει έχουν και οι από πάνω ένα δίκιο.Αλλά μέχρι εκεί....

Πρωτοσυναντηθήκαμε με την εν λόγω κυρία όταν κατάλαβα ότι η ανατροπή έρχεται σπάνια.Αλλά συνυπάρχουμε(και όχι με τις καλύτερες ισορροπίες)από τότε που συνειδητοποίησα πως όλα οδηγούν σε ένα τέλος επώδυνο.Καθόλου πρωτότυπο,ναι.Μα κάθε πραγματικότητα ζωντανεύει αλλιώς μέσα από τον ανθρώπο.Και εγώ την τρέφω περισσότερο από όσο πρέπει και αντέχω.

Θα ήθελα να έχω γεννηθεί πιο απλή.Αλήθεια σου λέω.Κάποτε έβρισκα συναρπαστικό να μαθαίνεις την αλήθεια και να την υπομένεις.Τώρα πια όχι.Είναι αναγκαίο κακό.'Οποτε ανακαλύπτω μια καινούργια αλήθεια την βάζω μαζί με τις υπόλοιπες κάτω από το κρεβάτι μου και τις καληνυχτίζω,πριν κοιμηθώ.Και επειδή βλέπουν ότι δεν τις ξέχασα,μου φωνάζουν για να τις πάρω μαζί μου το πρωί.Δεν πέρασα ούτε μια φορά την πόρτα χωρίς αυτές.Δεν μπορώ χωρίς αυτές.Αλλά δεν μπορώ και με αυτές.

Δεν υποτιμάω την χαρά.Καθόλου.Ούτε την εκφράζω λιγότερο επειδή είναι εφήμερη και ξεφεύγει από τα όρια της προσωπικότητας του σκεπτόμενου και προβληματισμένου ανθρώπου.Εγώ την φοβάμαι περισσότερο από την μελαγχολία.Νομίζω ότι άμα την προδώσω με την πιο ανυποψίαστη λέξη δεν θα γυρίσει να με κοιτάξει.Όχι πως άμα την κρύβω θα την κερδίσω.Μόνο το κρυφτό θα διατηρήσω.Όσα αγαπάς μόνο θάβεις βαθιά μέσα σου.Όσα θες να διώξεις,δείχνεις παντού,μήπως ενδιαφερθεί κανένας αγοραστής και τα πάρει μακριά...

Πάω τώρα.Ακούω φωνές κάτω από το κρεβάτι.Άργησα απόψε...}