Προσωπογραφία.

Έχω εμμονές.Δεν ντρέπομαι να τις κρύψω.Δεν θέλω να τις πολεμήσω.Οι άνθρωποι τις θεωρούν ελάττωμα.Προσπαθούν,φαντάζομαι,να μην ξεφεύγουν χιλιοστό από τα πλαίσια της πραγματικότητας για να την δέχονται πιο ανώδυνα.Αρκεί που είναι ανώδυνα και όλα σωστά και απόδεκτα.

Ζώ για τις εμμονές μου.Είναι ίσως ο μόνος τρόπος να αισθάνομαι πλήρης κάποιες στιγμές,απειροελάχιστες.Εγώ.Εγώ που βαριέμαι ένα καινούργιο φόρεμα την στιγμή που θα αγγίξει το σώμα μου.Είναι ένα καταφύγιο που δεν υπάρχει πουθένα.Εμφανίζεται μονάχα όποτε η συγκίνηση και η εικόνα της δεν με αφήνουν να δω και να σκεφτώ τίποτα άλλο.

Παλαιότερα μου άνοιγε την πόρτα της πιο συχνά.Ήμουν πιο παιδί.Το παιδί αυτό έκλαιγε με το παραμικρό ερέθισμα από συγκίνηση.Είχε εκτεθεί ανεπανόρθωτα στον εαυτό του για την συγκίνηση που ένιωθε για ένα πρόσωπο.Το κοίταζε ώρες ατέλειωτες με τα μάτια ορθάνοιχτα,εξέταζε ένα προς ένα τα χαρακτηριστικά του,έκανε τις γκριμάτσες του,περπατούσε όπως εκείνο,μιλούσε όπως εκείνο,έφτιαχνε τις νύχτες αναρίθμητες ιστορίες με εκείνο.
Εμμονή.

Μεγαλώντας ερωτεύτηκε ένα ρόλο.Μαζί με αυτόν και όσους είχαν κάτι από το αδιέξοδο και την αυτοκαταστροφή του.Έβαζε σε επανάληψη τις σκηνές που το συγκλόνιζαν περισσότερο για να γίνει δική του η συγκίνηση και να περιμένει την επόμενη.Ταυτιζόταν με κάθε καρέ,κάθε κίνηση.Και αφού μάθαινε καλά τα λόγια και τα βλέμματα πήγαινε στον καθρέφτη σαν ηθοποιός σε πρεμιέρα και έπαιζε κανονικά τον ρόλο μέχρι να τελειώσει η επιρροή του παραμυθιού και να πέσει η αυλαία.Η ίδια παράσταση ανέβαινε κάθε φορά με το ίδιο αγχός και το ίδιο απαρηγόρητο βλέμμα.
Εμμονή.

Είχα ξεχάσει τα θέατρα που έστηνα μικρή στον εαυτό μου.Μέχρι που ένα βλέμμα και μια όμορφη ακολουθία λέξεων μου θύμισε τόσο τύχαια τις κρυφές ιστορίες που ζούσα κάποτε με ανθρώπους που δεν είχαν καμία επίγνωση της ύπαρξης μου.Και ούτε έχουν.Ο λόγος που δεν αποκαλύπτω τις ταυτότητες αυτών των ανθρώπων είναι γιατί κατά βαθός πιστεύω ακόμη πως έχω μοιραστεί κάτι μαζί τους,εν αγνοία τους.Και αυτό τους κάνει οικείους. Προσωπικούς.Μοναδικούς.

Κι όταν τους συναντάω καμιά φορά έξω από θέατρα ή σε πεζοδρόμια της Αθήνας,το παιδί κοιτάζει με το ίδιο απαρηγόρητο βλέμμα.Ποτέ δεν θα μάθουν τι σημάδι άφησαν στο κορίτσι που περνάει από δίπλα τους.