"Δώσαμε ραντεβού στο συντριβάνι.Όπως κάθε φορά.Είχε αρχίσει να νυχτώνει αργά.Όπως και για μας.Περπατήσαμε στην Ερμού αγκαλιά.Μου πήρες ένα μπαλόνι από εναν πλανόδιο.Ταιριάζει,έλεγες,έτσι μικροσκοπική που είμαι και γλυκιά.Εγώ γέλασα,το πήρα και το έδειχνα σε όλη την Ερμού σαν τρόπαιο.Και ύστερα γέλασες και συ.Όλα ήταν απλά,χρωματισμένα και ανάλαφρα.Σαν το μπαλόνι.
Έτσι περνούσε ο καιρός.Μέχρι που φτάσαμε στο μαγαζί που τόσο ήθελα.Πάντα με πείραζες όποτε παθιαζόμουν με τους ανθρώπους.Σε πείραζε αυτή η υπερβολή μου κι ας ήξερα καλά πως ήταν ο λόγος που ήσουν δίπλα μου.Δυο γαλάζιοι φάκελοι με το όνομα μου κρατούσαν μέσα τους νύχτες ολόκληρες.Η αγωνία και η αμφιβολία τόσων βραδιών ξετρύπωνε που και που και με έκανε να ανησυχώ αλλά και να τους αγαπώ περισσότερο.Για μένα ήταν σπουδαίο και εσύ ήσουν παρών.Και αυτό το έκανε πιο σπουδαίο.
Έδωσα τον έναν.Δεν θυμάμαι ούτε στιγμή απ'την σκηνή.Θυμάμαι που κοίταζα εκείνον να κρατά κάτι δικό μου.Είχα την ψευδαίσθηση ότι κάτι με ενώνει με τον απόμακρο κύριο που στεκόταν στα σκοτεινά,ένα βήμα από τους προβολείς.Όλο αφορμή για συγγένεια ψάχνω,ξέρω.Ήμουν πολύ περήφανη για μένα.Και εσύ ήσουν αλλά όπως πάντα δεν θα μου το έλεγες.Το παιδί με το μπαλόνι χαμογελούσε και είχε μαγκωθεί από το πουκάμισο σου.
Κι ύστερα κάτω από μουσικές,βλέμματα και συγκινήσεις μου γκρέμισες όλο το αγαπημένο μου σκηνικό.Στην αρχή νόμιζα πως δεν άκουσα.Αλλά ο τόνος την φωνή σου δεν μου άφησε περιθώρια για ενδεχόμενα."Δεν βρίσκω νόημα στην ζωή,καταλαβαίνεις;"
Έξω απ'την πόρτα αυτής της φράσης έμεινα μέχρι την τελευταία νότα.Είδες και δάκρυα χωρίς να το περιμένεις.Δεν είχες πρόθεση μου είπες.Εγώ δεν άκουγα τίποτα.Μέχρι που είδα τον γαλάζιο φάκελο που μου είχε απομείνει.Σηκώθηκα απ'την καρέκλα ζαλισμένη και προχώρησα.Στάθηκα έξω απ'την πόρτα και περίμενα να τον παραδώσω.Η αναμόνη τέτοιες στιγμές ήταν πάντα σύμμαχος μου.Έκανε την αγωνία μου μεγαλύτερη και το τέλος της πιο βαθύ.Τότε έγινε ένας απέραντος χρόνος σκέψης.Κι ας ήταν πέντε μόνο λεπτά.
Όταν πέρασα την πόρτα τα δάκρυα δεν με είχαν εγκαταλείψει.Τα βλέμματα ήταν αναμενόμενα.Δεν είχα χρόνο ούτε πρόθεση να εξηγήσω.Ευτυχώς λίγο πριν τους συναντήσω άρχισαν να στεγνώνουν.Τους αγκάλιασα,τους μίλησα άφησα τον γαλάζιο φάκελο κρυφά μέσα στο περιτύλιγμα του βιβλίου και έφυγα.
Τίποτα δεν ήταν το ίδιο .Οι γαλάζιοι φάκελοι που πίστευα πως θα είναι οι πρωταγωνιστές της βραδιάς έμοιαζαν μικροί και άδειοι.Κι ας ήταν ένα όνειρο που έφτασε σε έναν από τους προορισμούς του.Το παιδί κάποτε θα αφήσει το μπαλόνι για τους ουρανούς.Αφού δεν θα έχει πια σε ποιον να το δείχνει..."
τελικά οι μπλε φάκελοι τι είναι; :$
ΑπάντησηΔιαγραφή