Ναι.Είμαι και εγώ μια ακόμη βαρετή παρουσία που έχει άποψη για όλα.Είμαι τόσο βαρετή που αυτά τα βαρετά "όλα"περιλαμβάνουν την τέχνη,τους συμβολισμούς,τις απαισιοδοξίες,τα αδιέξοδα που έχεις βαρεθεί να ακούς και να διαβάζεις από χιλιάδες ανθρώπους της τέχνης.Όλοι αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να την ερμηνεύσουν και να την ορίσουν αδειάζοντας τον εαυτό τους στο χαρτί,στην σκηνή ή στην παλέτα και το μόνο που καταφέρνουν είναι να δηλώνουν το ίδιο πράγμα με χίλιους δυο διαφορετικούς τρόπους από χιλιές δυο διαφορετικές οπτικές γωνίες.
Σειρά σου να με υποστείς και σειρά μου να αισθανθώ πως λέω κάτι σημαντικό.Και ας καταλήξω στο συμπέρασμα πως η τέχνη γράφεται με έψιλον και όχι με άλφα γιώτα.
Ένα απόγευμα είχα πάει με μια φίλη σε μια πανέμορφη καφετέρια που σε ταξιδεύει γρήγορα,αβίαστα και χωρίς κόστος στην Γαλλία.Jazz μουσική,μικρά τραπεζάκια,κομψά βάζα με όμορφα λουλούδια,γοητευτικοί και ευγενικοί σερβιτόροι.Όλα συνοδευμένα από ένα άρωμα γλυκόπικρο.Η ώρα κυλούσε.Μαζί της και η κουβέντα.Η σοκολάτα στις δυο μεγάλες άσπρες κούπες λιγόστευε με την ώρα.Ένα αόρατο ρολόι στεκόταν πάνω από το τραπέζι μας.Οι δείκτες του ξαφνικά άρχισαν να κάνουν φασαρία.Η μουσική σταμάτησε,η σοκολάτα συνέχιζε να αφήνει αναμνήσεις στις κούπες και εμείς σωπάσαμε.Κοιταχτήκαμε μια στιγμή.Αυτό ήταν.Ο δείκτης την σημάδεψε για πάντα.Ο μόνος ήχος που πρόδωσε την σιωπή.
Η στιγμή.Πόσο φτωχή στέκεται στο χάος και πόσο σημαντική γίνεται στο δικό σου,εσωτερικό χάος.Δυο κούπες άδειες σε ένα μικρό τραπέζι,δυο άνθρωποι που τους επιτηρεί ο χρόνος και μια ματιά που μαρτυράει την καταγραφή της στιγμής στην μνήμη.Αυτό είναι τέχνη.Η καταγραφή της πραγματικότητας ως στιγμή στον εσωτερικό σου κόσμο με τις συντεταγμένες του πραγματικού.Δεν είναι τυχαίο που μόλις τελείωσε η στιγμή κοιτάξαμε την άδεια κούπα και αναρωτηθήκαμε πόσο γρήγορα τελείωσε η σοκολάτα.Πόσο γρήγορα τελειώνει ο χρόνος μας στον κόσμο αφήνοντας υπολείμματα μας στις επιφάνειες του.
Ξέρω.Με θεωρείς φαντασμένη που ταυτίστηκα με την σοκολάτα.
Την επόμενη φορά,όμως,που θα την αντικρίσεις θα σου φανεί λίγο πιο μαύρη και αδιέξοδη.
Είδες που τελικά δεν κατάφερα τίποτα;
Η τέχνη γράφεται με έψιλον.
(Η αλήθεια,τουλάχιστον,είναι κάτι)
Γιατι τοση μελαγχολια;Ειναι απαραιτητο στερεοτυπο κ κλισε να συνδυαζεται η τεχνη με ανθρωπους υποκλινομενους στην ματαιοτητα.Ολη μας η ζωη ειναι στιγμες.Το οτι καταγραφεις την "μαυρη" στιγμη σημαινει οτι εχεις πολλες φωτεινες εκφανσεις της ζωης,αλλιως δεν θα ειχες καν μετρο συγκρισης.Κ τελικα αυτο ειναι που μετρα.Μισογαιματο ή..γεματο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα κλισέ είναι παγιωμένες αλήθειες.Και για μένα αυτή η λέξη δεν έχει καμια αρνητική σημασία την στιγμή που αποτυπώνει μια αλήθεια που επιβεβαιώνεται στον χρόνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα μισογεματό.Η μαγεία βρίσκεται στο να προσπαθείς να το γεμίσεις ολόκληρο την στιγμή που το τέλος του ποτηριού βρίσκεται ανέκαθεν στα μισά.