Σεπτέμβρης

Ο μήνας αυτός σε βρίσκει πάντοτε με ένα χαρτί και ένα στυλό στο χέρι. Είτε για να δώσεις εξετάσεις είτε για να κάνεις απολογισμό. Και στις δυο περιπτώσεις θα κριθείς. Ελπίζω να είσαι πιο προετοιμασμένος από μένα.

Κάθε Σεπτέμβρης με βρίσκει όλο και πιο μουδιασμένη. Παλαιότερα τα τετράδια μου θα φιλοξενούσαν μόνο σημειώσεις από μαθήματα που δεν με αφορούσαν. Θα ερχόμουν αντιμέτωπη με ένα σωρό τύπους που ποτέ δεν μου φάνηκαν χρήσιμοι. Και όσο περνάει ο καιρός οι τύποι αυτοί πληθαίνουν και δυσκολεύουν, όπως κάθε τι άχρηστο. Γνωρίζω, όμως, τον τρόπο να τους πολεμήσω. Είναι ένας, γνωστός και δοκιμασμένος.

Τώρα πια δίπλα από τους τύπους αυτούς φυτρώνουν και άλλοι τύποι. Είναι εκείνοι που γράφω εγώ, δεν ανήκουν σε καμιά σελίδα βιβλίου και είναι θλιβεροί. Τυχαίνει οι απολογισμοί μου να γεννιούνται από τις λέξεις των βιβλίων οι οποίες ποτέ δεν με οδηγούν εκεί που οφείλουν. Μέχρι να φτάσω στην τελεία έχω δημιουργήσει ένα πλήθος παράλληλων προτάσεων που με οδηγεί στην ζωή μου. Και είναι τόσο θλιβερό που έχω καταλήξει να πορεύομαι παρέα με τoυς τύπους αυτούς επειδή επιβεβαιώνονται καθημερινά από εκείνη. Και ακόμη πιο θλιβερό που δεν γνωρίζω άλλους, διαφορετικούς.

Με την πάροδο του χρόνου όλα συγχρονίζονται στην ίδια συχνότητα. Μικρά, μεγάλα, σημαντικά, ασήμαντα. Όλα γίνονται δύσκολα. Όλα. Δεν αντιμετωπίζω, όμως, κανένα πρόβλημα με την δυσκολία τους. Το πρόβλημα μου είναι πως δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος να είναι δύσκολα. Απλώς συμβαίνει. Ακόμη και ένα ζήτημα μικρής σημασίας θα παίρνει πάντα μεγαλύτερες διαστάσεις προκειμένου να επιβιώσει.
Με τρομάζει που όλα παίρνουν την ίδια μορφή χωρίς αιτία και αφορμή.

Απαιτώ έναν Σεπτέμβρη από το παρελθόν.
Μου ανήκει.
Όσο μένω ίδια, τόσο με εκδικούνται οι καιροί.
Ας έχω,τουλάχιστον εγώ, λόγους να μην τους ακολουθώ.
Μόνο για έναν Σεπτέμβρη δικό μου. Μόνο.