Νομίζω

Χρόνος δεν υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων που τον βιώνουν αψηφώντας τον.
Οι συνέπειες του είναι μηδαμινές, ανύπαρκτες.
Όσοι ζουν στο υπόγειο της πραγματικότητας φέρνουν στο φως μια δεύτερη εκδοχή της.
Άχρονη και παντοτινή.
Κι όποιο τέλος σημαίνει αρχή και μέση ταυτόχρονα.
Γιατί η λογική του χρόνου καταρρίπτεται.
Όλα βρίσκονται ανέκαθεν στη μέση μιας διαδρομής χωρίς άκρα και εκεί θα συνεχίζουν να υπάρχουν.
Αυτό το δεύτερο σύμπαν
που στεγάζεται στο πρώτο
είναι η σωτηρία των ανθρώπων απ' την μιζέρια της ζωής.
Το παράλογο.
Και μόνο αλήθειες το διέπουν.
Πώς αλλιώς να γεννηθεί πραγματικότητα;
Εξάλλου όλη σου την ζωή την ξοδεύεις στην προσπάθεια σου να ανακαλύψεις το ψέμα.
Νομίζω.