Εκ φύσεως

Έτσι που οι άνθρωποι
βλέπω να μοιράζονται τον έρωτα
σε δρόμους και πλατείες,
όχι με σώμα αλλά με λέξεις
όχι με εκείνους αλλά με άλλους, φίλους
όχι με χαμόγελα αλλά με έναν πόνο βουβό
που όταν μιλά αντηχεί η μικρότητα κάθε συλλαβής
αρχίζω να πιστεύω
πως ο έρωτας
είναι αίσθημα ιδιωτικό
που προκαλεί χαμό και νέα όρια φυγής και αναμονής.
Μα κάπου ανάμεσα
στους γκρεμούς αυτούς
οι άνθρωποι παραβλέπουν
τη μοναδική σωτηρία,
τη συγκίνηση,
που σε βουλιάζει ένα βυθό πιο βαθιά
την ίδια στιγμή που σου χαρίζει
έναν παραπάνω ουρανό.
Καμιά αισιοδοξία· μόνο δέος για αυτό το μεγαλείο.
Για αυτούς που καίνε την ζωή μοναδικά
δεν υπάρχει δεύτερος τρόπος.
Αυτός είναι ο λόγος
που πνίγονται τα μάτια.
Είτε αντέχουν σε αυτόν το δρόμο
είτε όχι,
δεν υπάρχει επιστροφή
στο σταυροδρόμι της επιλογής.
Κανονικά ποτέ.