Σβηστό φως

Εμείς βρεθήκαμε τυχαία σε μια κριτική θεάτρου.
Εμείς κανονίσαμε να εκτεθούμε η μια στην άλλη
κάτω από το βλέμμα εκείνης της ηθοποιού.
Εμείς περιγράψαμε έναν ψυχολογικό χάρτη
με κοινό σημείο αναφοράς και βγήκε ίδιος.
Εμείς ορίσαμε μέλλον, όνειρα, χαρακτήρα και αξίες
με άξονα εμάς και κείμενα χρόνων.
Εμείς μετά το σχολείο διαβάζαμε διαλόγους από
θεατρικά έργα στον καθρέφτη και το ομολογούσαμε
με την ίδια λαχτάρα και ντροπή.
Εμείς φοβόμασταν τον έρωτα και την φιλία
γιατί δεν είχαμε καταφέρει να χαράξουμε τίποτα.
Εμείς θα ερωτευόμασταν τα εισιτήρια της αυλαίας
μέχρι να γεράσουμε.
Εμείς θα γερνούσαμε μαζί γιατί καταλαβαίναμε νωρίς
ότι λίγοι άνθρωποι στην ζωή θα βρεθούν να μας
μιλήσουν με το βλέμμα και την σιωπή.

Εσύ παίζεις ερασιτεχνικά σε μικρές σκηνές.
Εσύ όρισες τον έρωτα από την αρχή και προσπαθείς
να επιβιώσεις.
Εσύ ακούς στο αμάξι Κραουνάκη και κάνεις λάθος
στα φανάρια.
Εσύ κλαις μυστικά και με ενοχή.
Εσύ στέλνεις μηνύματα και παίρνεις τηλέφωνα
με ένα κρυμμένο πρέπει και ένα ειπωμένο θέλω.
Εσύ ζεις μακριά και από μακριά.
Εσύ υποσχέθηκες μια παρουσία και απέχεις χωρίς λόγο.
Εσύ πια μεταφράζεσαι σε τίποτα.

Εγώ παίρνω συνεντεύξεις και φαντάζομαι το μέλλον στο χαρτί.
Εγώ αναθεωρώ την ζωή κάθε μισή ώρα και καταλήγω
στα ίδια συμπεράσματα.
Εγώ ψάχνω τρόπους να μου φτάνει ό, τι ζω
και δεν βρίσκω.
Εγώ ψάχνω τρόπους να φτιάξω άλλους κόσμους
και πάλι δεν βρίσκω.
Εγώ πετάω ασυνείδητα ατάκες που κανένας δεν καταλαβαίνει
παρά μόνο εσύ.
Εγώ σε μετράω στις σχεδόν παρουσίες και λυπάμαι.
Εγώ αναρωτιέμαι αν υπήρξαμε χωρίς λόγο
όπως χωρίς λόγο βρεθήκαμε.
Εγώ κλαίω στα τρένα απροκάλυπτα
και ο απέναντι θυμώνει με την άνεση μου.
Εγώ πηγαίνω θέατρο και κλείνω τα μάτια
μπροστά από τα καμαρίνια.

Και τώρα σιωπή. Να ταιριάζουμε με την αλήθεια.