[Δεν]

Δεν έχω σκοπό να σε εντυπωσιάσω απόψε.Δεν ξέρω αν το κατάφερα και ποτέ.Δεν θέλω να βρω τις κατάλληλες λέξεις να σου εξηγήσω μια συγκεκριμένη σκέψη με έναν τρόπο που θα σε κάνει να σκεφτείς και συ. Θέλω απλά να γράψω.

Βαριέμαι.Και αυτό είναι χειρότερο και απ'το πονάω.Τουλάχιστον εκεί ζει κάτι.
Βαριέμαι.Και ντρέπομαι γι'αυτό.Είμαι μόνο 19 χρονών και νιώθω 50.
Βαριέμαι και να σου εξηγώ πράγματα που ήδη γνωρίζεις.Όλα αυτά τα τόσο επώδυνα ανούσια πράγματα που με περιβάλλουν.Τα στερεότυπα,τα προσχήματα,τις τυπικότητες και κυρίως όσους τα υπερασπίζονται.Την γειτονιά που είναι γεμάτη ηλικιωμένους και κουβαλάνε όλη μέρα αυτή την φρικτή μυρωδιά στα ρούχα.Όλα τα ονόματα τους που βρίσκονται πάντα με τις ίδιες αναφορές στα ίδια προβλήματα.Όλη αυτή την μιζέρια που με απασχολεί συνεχώς χωρίς να έχει έρθει η ώρα μου.Το χρήμα ακόμη και όταν αγοράζω μια τσίχλα.Τις τόσο συχνά επαναλαμβανόμενες προτάσεις που ακούω κάθε μέρα γνωρίζοντας πότε,γιατί και με ποιον τρόπο θα ακουστούν στα αυτιά μου.Όσα σκέφτομαι δυο φορές πριν τα πω.Όσα λέω δυο φορές πριν τα σκεφτώ.Την ελπίδα για κάτι που αλλάζει κι ας ξέρω από πριν το τέλος.Τον χρόνο που πρέπει να περάσει μέχρι να σκοτώσω κάθε ίχνος ελπίδας.Τους ανθρώπους που ζούνε με λάθος τρόπο και το ξέρουν αλλά συνεχίζουν να γκρινιάζουν και να αναρωτιούνται τι φταίει.Εκείνους που μπαίνουν στην διαδικασία να τους εξηγήσουν(αυτοί είναι πιο βαρετοί).Τα λόγια,τα βλέμματα,τις σιωπές που με κάνουν τις νύχτες να κλαίω.Εμένα.

Και όλα αυτά επειδή βοήθησα μια ηλικιωμένη κυρία να ανέβει στο λεωφορείο.