Δεν χρειάζομαι βιογραφικό για να σκιαγραφήσω το προφίλ των ανθρώπων.Αρκεί ένας περίπατος στο πλήθος.Και αυτό συμβαίνει είτε γιατί εγώ είμαι αργόσχολη και έχω μάθει να παρατηρώ τους ανθρώπους είτε οι άνθρωποι φωνάζουν το "εγώ" τους με συμπεριφορές που δεν μένουν απαρατήρητες.
Απόψε το πρόγραμμα έλεγε Επιτάφιο.Εγώ έλεγα σπίτι με θέα το μπαλκόνι.Τυχαίνει να μην ασπάζομαι την θρησκεία αλλά την πίστη με όποιο τρόπο μπορεί να πραγματωθεί.Αν είσαι,όμως,εγγόνι παπά πρέπει να κάνεις μια υποχώρηση.Πηγαίνω,λοιπόν,μόνο με το σώμα.
Φτάνοντας στην εκκλησία βλέπω κόσμο πολύ με ρούχα γιορτινά-κυρίως μαύρα-και μια θλίψη σχηματισμένη στο πρόσωπο του.Εγώ ήμουν τζιν και μπλουζάκι.Θέλοντας και μη άρχισα να βιώνω και γω το κλίμα με τον ανάλογο τρόπο αλλά φανερά πιο επιφανειακά.Μέχρι την στιγμή που ξεκίνησε η περιφορά του Επιταφίου και κατάλαβα πως το μαύρο εκτός από κιλά κρύβει και την αλήθεια.Εκείνη την στιγμή η εικόνα πάγωσε και το σενάριο άλλαξε.Και ενώ το πλήθος συνόδευε τον Επιτάφιο μαυροφορεμένο, με ένα βλεμμα σοβαρό και επιβλητικό,τα λόγια πρόδιδαν συνεχώς τον ρόλο του καθενός στον τόπο εκείνο.Τον ρόλο της βιτρίνας.Όλοι κάτω από το φως των κεριών μαρτυρούσαν τον εαυτό τους με κάθε αφορμή συζήτησης-ποτέ,όμως, με την αιτία που βρίσκονταν εκεί.Γιατί η αιτία δεν ήταν αυτή.Οι ψαλμωδίες μπροστά τηρούσαν την ανάγκη μιας μέρας και οι άνθρωποι πίσω την ακύρωναν με την παρουσία τους.Φαινόταν,όμως,σωστό.Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που συντηρούμε γεμάτα κενά.
Αν το σκεφτούμε καλά όλη μας η ζωή είναι έτσι.
Κάποιος έχει πάρει φορά..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε post είναι καλύτερο από το προηγούμενο.. :)
Μπράβο!