Λεφτά.Χρήματα.Φράγκα.Όπως θέλεις πες τα.Όσο και να τα ξεφτιλίσεις δεν πρόκειται να νιώσουν ντροπή.Αν και παραδέχομαι πως δεν φταίνε εκείνα.Όμως αυτά έχω μέσ' το σπίτι μου αυτά πολεμάω.Οι ηθικοί αυτουργοί του πολέμου πάντα παρόντες στις κατευθύνσεις και πάντα απόντες στην πορεία τους.
Είμαι λυπημένη.Αυτή είναι η λιγότερο επώδυνη λέξη που μπορώ να βρω.Χτίζω σε ένα κόσμο που γκρεμίζεται.Έναν κόσμο που πίσω και από την πιο μικρή πέτρα μυρίζει χρήμα.Τα τελευταία δυο χρόνια που μετράω στην ενήλικη πραγματικότητα κάνω διπλή ζωή.Μια όταν περπατάω στην καθημερινότητα μου και μια όταν περπατάω στο δωμάτιο μου.Ενίοτε συγχρονίζονται. Όπως και να έχει,έγω δεν συγχρονίζομαι ποτέ με εμένα.
Παρόλαυτα...
όσο πλησιάζεις σε ένα τέλος αναπόφευκτα έρχεται η ώρα του επαναπροσδιορισμού.Όχι επειδή υπάρχει χρόνος αλλά αναγκή.Το θλιβερό στην όλη ιστορία είναι πως κρίναμε ότι χρειάζονται επαναπροσδιορισμοί ένα βήμα πριν το τέλος και όχι ένα βήμα μετά την αρχή του.Αυτό μαρτυράει πολλά για την αυτοεκτίμηση του καθενός μας.Ο φόβος ενώνει-τι ωραία αφορμή!Σε φέρνει σε επαφή με την ουσία και διαγράφει οτιδήποτε περιττό.Υπάρχει νόημα στην ζωή και το βλέπεις μόνο όταν κοπάσει η φασαρία του κόσμου ή εξηγηθεί.Τότε μόνο συνειδητοποιείς την σπατάλη.Ίσως μέσα από την προσπάθεια μας για αποξένωση από την φύση μας να σκοτώσουμε τόσα όσα θα μας φερούν ξανά πίσω σε εκείνη.Αν δεν γυρίσουμε τώρα που βρίσκομαστε στο μεταίχμιο δεν θα γυρίσουμε ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου