Τότε

Φορούσα άσπρο καλσόν και παπούτσια νούμερο 32.
Ένα ενήλικο χέρι με περπατούσε προσεχτικά στα πεζοδρόμια.
Οι περαστικοί μου χαμογελούσαν και οι παππούδες στα καφενεία μου χάριζαν καραμέλες.
Είχα την γειτονιά για κόσμο και τα σπίτια για πολιτείες.
Όλα μετρημένα και στα μέτρα μου.
Ώσπου μια μέρα στο καφενείο με επισκέφθηκε το τραγούδι αυτό.
Μια πτώση και ένα χάσμα.
Μια λύπη για τις ακατανόητες λέξεις.
Δυο δάκρυα για την πένθιμη μουσική.
Κι ύστερα ο ήλιος ενοχλητικός και ανελέητος.
Η μυρωδιά του κρασιού και οι ξύλινες καρέκλες φαντάσματα του μέλλοντος.
Στο επόμενο βήμα μου κρατούσα την θλίψη όλου του κόσμου.
Μια γνώση του που δεν έψαξα, δεν διάλεξα και δεν βίωσα.
Μέχρι σήμερα.
Κουβαλάω το βάρος της αντίληψης.
Με ξεπερνάει.
Με καταπίνει.
Και με ξεβράζει ένα πάτωμα πιο βαθιά.
Πενθώ όσα δεν συμβαίνουν.
Για όσα άσχημα συμβαίνουν, λυπάμαι μόνο.
Τα χέρια μου κλαίνε πιο πολύ απ' τα μάτια μου.
Όσα δεν κράτησα, ήταν τα κατάλληλα.
Γεννημένα για μένα.
Δεν θα τα γνωρίσω ποτέ.
Δεν θα με γνωρίσω ποτέ.
Δεν θα με ζήσω ποτέ.
Θα με αντιλαμβάνομαι.
Μόνο.

Τύχη

Στα βήματα είμαστε μαζί.
Παράλληλα στους δρόμους.
Μην τύχει καμιά στροφή
να ισιώσει ξαφνικά.
Σε έχασα.

Λίγο;

Πιστεύεις ότι το ποτέ και το πάντα

σχετίζονται με την πραγματικότητα;
Κακώς.
Μην εκπλήσσεσαι.
Ξέρεις τα μέτρα του κόσμου αυτού.
Ξέρεις τα όρια που κουβαλάει κάθε ιδανικό.
Τα χείλη που θα ξεστομίσουν
τις δυο αυτές λέξεις
ίσως τις εννοούν.
Αλλά στο τώρα.
Στη στιγμή.

Και αυτό είναι το νόημα.

Λίγο σου φαίνεται;

Λίγος είσαι.

Παρόν

Σ' ένα χρόνο δίχως αύριο και χθες,

οι άνθρωποι θα ήταν ευτυχισμένοι.
Τώρα που ορίζεται ο χρόνος
ορίζονται και οι άνθρωποι.
Εμείς με το ένστικτο.
Ο χρόνος με την αλήθεια.
Και σωπαίνει τόσο προκλητικά
μέχρι το τέλος.

Κάτι

Τότε ήξερα πως η σιωπή είναι για μένα.
Τώρα που με φωνάζεις,
μισώ τις λέξεις.
Άσε κάτι με το όνομα μου.
Στις βόλτες κάτω απ' το σπίτι σου,
θα υπάρχουν ακόμα τα αρχικά μου.

Τακτική

Υπάρχει κάτι που ζηλεύω στους ανθρώπους.
Η τακτική.
Μην πάει ο νους σου στο ύπουλο μέτρο.
Αλλά στη δύναμη που έχουν να είναι συνεπείς στα όρια.
Να τα σέβονται.
Να τα εκτιμούν.
Να πράττουν αναλόγως.
Να συμπορεύονται στην ίδια γραμμή.
Ο ένας δίπλα στον άλλον.
Μαζί.
Εντός και εκτός.
Μαζί.
Μην μου ζητήσεις να ακολουθήσω αυτή τη γραμμή βήμα βήμα.
Θα φτάσω στο τέλος πρώτη.
Θα στο μαρτυρήσω.
Θα σου απλώνω το χέρι για ένα βήμα παραπέρα.
Ύστερα για δυο βήματα παραπέρα.
Θα λυπάμαι που δεν τολμάς.
Θα χαίρομαι που δεν φεύγεις.
Κι όταν θα έχεις εγκλωβιστεί από τις δηλώσεις μου
σε χρόνο νωρίς,
τρόπο ειλικρινή
και βαθμό υπερβολικό
δεν θα σε ενδιαφέρει να φτάσεις στο τέλος.
Όλο το νόημα του θα το έχω κλέψει εγώ.
Και θα στο έχω χαρίσει με τον πιο λάθος τρόπο.
Αλλά με τον πιο δικό μου τρόπο.

Σώπα κι άκουσε

Αφού δεν αντέχεις να είσαι κάτι άλλο,
γιατί το παιδεύεις;
Κι αφού δεν μπορείς να μην το παιδεύεις,
γιατί δεν το αντέχεις;
Σώπα κι άκουσε.

Ζητείται

Ζητείται μέτρο, όριο και τέλος.
Ζητείται περιορισμός.
Δεν ξέρω να κλείνω κύκλους.
Ξέρω μόνο να αποδέχομαι το τέλος τους.
Έχω μαζέψει αρκετούς και με έχουν καταπιεί ολόκληρη.
Όλοι τους.
Με σκορπίζουν δεξιά και αριστερά χωρίς να έχω καμιά επιρροή πάνω τους.
Δεν μπορώ να επιβληθώ σε κανένα από τα δυο μου χέρια.
Δίνουν, χαρίζουν, ζητούν ανταλλάγματα, παίρνουν αποφάσεις και εγώ μένω να τα κοιτάζω.
Από μακριά κι ας είναι εγώ.
Ζητείται εαυτός.

Ετεροχρονισμένα

Είναι περίεργο.
Πολύ.
Η ζωή μου επιστρέφει ένα κομμάτι από το παρελθόν.
Με άλλο όνομα, αλλά μου το επιστρέφει.
Και παίρνει την μορφή που ήθελα.
Δεν ήμουν προετοιμασμένη.
Ποτέ δεν είμαι για συγκυρίες που μου ανήκουν.
Και έχω βγει έξω απ' τα νερά μου.
Κολυμπάω σε εκείνα, τα παλιά που δεν τα άγγιξα.
Μέχρι σήμερα.
Ξεπληρώνω το τότε στο τώρα.
Είναι περίεργο.
Πολύ.

Απόψε

Αυτό.
Εγώ.
Και οι δαίμονες που κουβαλάω από παιδί .
Απόψε.