Τετάρτη

- Γιατί δε βραδιάζει;
- Κοίταξε αν θέλεις, κάπου θα βγήκε το νέο φεγγάρι.
- Όλοι κοιτάζουν τι θα κάνεις
κι εσύ κοιτάζεις τα πλήθη που σε κοιτάζουν·
οι ματιές γράφουν ένα κύκλο στενό
που δεν μπορεί να σπάσει.
Αν γεννηθεί κάποιος ο κύκλος θα πλατύνει
αν πεθάνει κάποιος ο κύκλος θα στενέψει
αλλά τόσο λίγο, για τόσο λίγο.
Κι οι τέσσερεις άλλες αισθήσεις ακολουθούνε την ίδια γεωμετρία.
Αν αγαπούσαμε θα 'σπαζε ο κύκλος,
θα κλείναμε τα βλέφαρα μια στιγμή.
Αλλά δεν μπορούμε ν' αγαπήσουμε.

Ήταν ωραία τα μάτια σου μα δεν ήξερες πού να κοιτάζεις
κι όταν είπες να φύγουμε γιατί άρχισε να σκοτεινιάζει,
γύρισες και με κοίταξες στα μάτια και μια νυχτερίδα
πέταξε γράφοντας τρίγωνα.
Ξανάρχισε πάλι το γραμμόφωνο.
Οι νυχτερίδες οι δικές μας τώρα
γράφουνε κύκλους που στενεύουν όσο πετάνε
από τον άνθρωπο στον άνθρωπο, στον άλλον άνθρωπο
κανείς δεν ξεφεύγει
κι η ζωή είναι πλούσια γιατί είμαστε πολλοί
κι όλοι μας ίδιοι
κι η ζωή είναι πλούσια γιατί βρήκαμε τελειοποιημένα μηχανήματα
όταν οι αισθήσεις παρακμάζουν.
Αδέρφια, μοιραστήκαμε το ψωμί και τον πόνο.
Κανένας δεν πεινά, δεν υποφέρει πια κανένας
κι έχουμε όλοι μας το ίδιο ανάστημα. Κοιτάχτε μας!
Σας κοιτάζουμε. Κι εμείς! Κι εμείς! Κι εμείς!
Δεν είναι τίποτε παραπέρα.
- Όμως τη θάλασσα
δεν ξέρω να την έχουν εξαντλήσει.

Γιώργος Σεφέρης.

( Άργησε να έρθει αλλά δεν θα φύγει ποτέ. )

Εκ φύσεως

Έτσι που οι άνθρωποι
βλέπω να μοιράζονται τον έρωτα
σε δρόμους και πλατείες,
όχι με σώμα αλλά με λέξεις
όχι με εκείνους αλλά με άλλους, φίλους
όχι με χαμόγελα αλλά με έναν πόνο βουβό
που όταν μιλά αντηχεί η μικρότητα κάθε συλλαβής
αρχίζω να πιστεύω
πως ο έρωτας
είναι αίσθημα ιδιωτικό
που προκαλεί χαμό και νέα όρια φυγής και αναμονής.
Μα κάπου ανάμεσα
στους γκρεμούς αυτούς
οι άνθρωποι παραβλέπουν
τη μοναδική σωτηρία,
τη συγκίνηση,
που σε βουλιάζει ένα βυθό πιο βαθιά
την ίδια στιγμή που σου χαρίζει
έναν παραπάνω ουρανό.
Καμιά αισιοδοξία· μόνο δέος για αυτό το μεγαλείο.
Για αυτούς που καίνε την ζωή μοναδικά
δεν υπάρχει δεύτερος τρόπος.
Αυτός είναι ο λόγος
που πνίγονται τα μάτια.
Είτε αντέχουν σε αυτόν το δρόμο
είτε όχι,
δεν υπάρχει επιστροφή
στο σταυροδρόμι της επιλογής.
Κανονικά ποτέ.

Ερασιτεχνικά

Προτιμώ να αγαπάω και να μισώ

ερασιτεχνικά.
Οι επαγγελματίες
φτάνουν στην κορυφή
μια μόνο φορά.
Και αυτή η κορυφή
απέχει απ' τη γη
ελάχιστα.

Νομίζω

Χρόνος δεν υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων που τον βιώνουν αψηφώντας τον.
Οι συνέπειες του είναι μηδαμινές, ανύπαρκτες.
Όσοι ζουν στο υπόγειο της πραγματικότητας φέρνουν στο φως μια δεύτερη εκδοχή της.
Άχρονη και παντοτινή.
Κι όποιο τέλος σημαίνει αρχή και μέση ταυτόχρονα.
Γιατί η λογική του χρόνου καταρρίπτεται.
Όλα βρίσκονται ανέκαθεν στη μέση μιας διαδρομής χωρίς άκρα και εκεί θα συνεχίζουν να υπάρχουν.
Αυτό το δεύτερο σύμπαν
που στεγάζεται στο πρώτο
είναι η σωτηρία των ανθρώπων απ' την μιζέρια της ζωής.
Το παράλογο.
Και μόνο αλήθειες το διέπουν.
Πώς αλλιώς να γεννηθεί πραγματικότητα;
Εξάλλου όλη σου την ζωή την ξοδεύεις στην προσπάθεια σου να ανακαλύψεις το ψέμα.
Νομίζω.

Φθορά

Αυτό που με τρομάζει
είναι να με βρει η φθορά
προτού ζήσω
ό,τι μου αναλογεί.
Σε βάθη και ύψη δικά μου.
Μέχρι στιγμής παλεύω για την επιφάνεια.
Προλαβαίνω;

Αναλογία

Αυτό που ζει στην λογική δεν είναι η αιτία.
Είναι η αναλογία.

Αντικλείδι

Αλίμονο σε όποιον
πιστεύει ότι κατέχει όλα τα αντικλείδια
από τις πόρτες του παρελθόντος.
Κάποιο θα ξεγλιστράει απ' τη συνείδηση
και ο χρόνος θα το αρπάζει
και θα το φυλάει
κάτω από ισορροπημένες σιωπές.
Λίγο να φωνάξεις,
η πόρτα ανοίγει.

Εκεί

Στα χρωματιστά τραπεζομάντιλα.
Στα χαμόγελα που φέγγουν πάνω απ' το κρασί.
Στα γέλια που ηχούν χωρίς λόγο.
Στα τακούνια και τις γραβάτες.
Στα σώματα που ζεσταίνονται γύρω απ' το τραπέζι.
Στη μυρωδιά του φαγητού.
Στα βλέμματα όλο πάθος για ζωή.
Στις ψυχές που ξεγελούν το θάνατο και τον κόσμο με ένα ζεϊμπέκικο.
Στη μέθη του μαζί και του απόψε.
Στον έρωτα που δίνει φιλιά ή αναμνήσεις.
Στη μουσική που καίει αναστολές.
Στις φωνές που υψώνονται βαθιά.
Εκεί.
Ανάμεσα στα ανύποπτα κατοικεί το μεγαλείο των ανθρώπων.

Επανάληψη

Είμαι σίγουρη.
Πια.
Το νόημα της επανάληψης
δεν ορίζεται στο αποτέλεσμα.
Αλλά στην ίδια την επανάληψη.
Στην αρχή της και όχι στο τέλος της.
Πια.
Είμαι σίγουρη.

Μεσημέρι

Τα μεσημέρια δεν μπορώ να υπάρχω.
Κάθε μεσημέρι ο ίδιος ήλιος
φωτίζει επιφάνειες που επιβιώνουν
στο βυθό μου.
Ό,τι κι αν υψώνεται μπροστά
μια ακτίνα του φτάνει πάντα χαμηλά
κι αντανακλάται μέσα μου.

Μέχρι να απορροφηθεί,

κάτι ουρλιάζει.