Όλα ή τίποτα

Οι παράλληλες πραγματικότητες θα σου γνέφουν ακόμη και όταν πίνεις τον καφέ σου ή βάζεις το παλτό σου. Είναι εκεί γιατί ξέρεις να τις βλέπεις. Μπορεί και να γεννήθηκες με αυτή τη γνώση αν και στην μοίρα ποντάρω ελάχιστα. Και ενώ οι πραγματικότητες που αντιλαμβάνεσαι είναι πολλές, ο χρόνος που ξοδεύεις για αυτές είναι ένας.
Ένας και μοναδικός.
Στο παρελθόν τον είχα διχοτομήσει για να έχω αναπνοή για δυο εαυτούς. Και πίστευα μέσα μου πως τον ελέγχω και δεν με ελέγχει. Πως τον νικάω όσο με νικάει και έτσι το άθροισμα της πραγματικότητας βγαίνει μηδέν και όχι υπερ του .
Οι άνθρωποι που τολμούν να τον αμφισβητήσουν,τιμωρούνται πάντα σε ανύποπτο χρόνο. Χτίζουν σπίτια ολόκληρα πάνω σε νερό και το μαθαίνουν την μέρα της ξηρασίας.
Και αυτός είναι ένας πόνος που δεν χωράει μόνο σε ένα σώμα.
Η εμμονή μου με τον χρόνο με οδήγησε ένα βράδυ σε ένα κλειστοφοβικό,σκοτεινό μέρος για ένα ραντεβού με το παρελθόν. Ένα κομμάτι του που απέρριψα και το κλωτσούσα για πολύ καιρό όποτε εμφανιζόταν στον δρόμο μου. Και ανακάλυψα πως όλα μου τα γιατί λυτρώνονταν σε μια μόνο φράση: όλα ή τίποτα. Τότε δεν γνώριζα γιατί επέλεξα τον εαυτό που κουβαλάω σήμερα από τον άλλο που άφησα να κοιτάζω από μακριά και ασφαλής.
Και αν είχα ακούσει τότε εκείνο το τραγούδι ίσως και να περνούσαν πιο όμορφα τα βράδια.
Όμως η σχέση μου με τον χρόνο ήταν είναι και θα είναι καταστροφική.
Ό,τι αποφεύγω, με κυνηγάει και με προδίδει την επόμενη στιγμή.
Ό,τι με αποφεύγει, το κυνηγάω και το προδίδω την επόμενη στιγμή.
Μέχρι να έρθει μια αρχή πιο βαριά από μένα και να τα αλλάξει όλα.
Μια αρχή που δεν θα με αναγκάσει να αποδείξω στην ζωή πως ήρθε.
Μια αρχή που η ζωή η ίδια θα μου αποδείξει πως είναι εδώ.
Γιατί μόνο τότε θα είναι αλήθεια.
Σε όλες τις πραγματικότητες.

Πάμπτωχοι Α.Ε

Η επιστροφή στις σταθερές
μαρτυρά
μια πορεία που έχει συναντήσει
καινούργιες σταθερές
στην διάρκεια της.

Ασφυξία

Όταν δεν γνωρίζεις το τέλος,

κάθε αρχή αφομοιώνεται

στην διαδρομή.

Επανάληψη

Κρύο,κασκόλ,βαριά αρώματα,διπλές κάλτσες,καφέδες αχνιστοί,καφέδες στο πόδι, ραντεβού με ευθύνη, ραντεβού χωρίς,ξεγραμμένα μεσημέρια,ενοχλητικά μεσημέρια, σιγουριά, αυτοπεποίθηση,ήλιος στους δρόμους,δρόμοι με ήλιο, απογεύματα άδεια, απογεύματα ασφυκτικά,απογεύματα χωρίς λόγο,ο ελάχιστος χρόνος,ο κερδισμένος,ο περιττός,ο χρόνος,κούραση από μέσα,κούραση απ' έξω,εξάντληση για όλα,αγάπη για όλα,πανικός για την λέξη,ενοχή για την ελπίδα,το τώρα σαν πτώση,το μετά σαν χάος,περιθώρια στα σχέδια,ευτυχία στα όνειρα,δικαιοσύνη στα όνειρα,αμφιβολία στη στιγμή,αμφιβολία,η ειρωνεία της πραγματικότητας,η αλήθεια της πραγματικότητας,νύχτα που απλώνει,τοπία που πληγώνουν,η εξάτμιση του λεωφορείου,η ανικανότητα,η αδράνεια,η σύγχυση,η αντίληψη,η άρνηση, η επιλογή,τηλεόραση,τηλεόραση στους τοίχους,οι κρύες παντόφλες,οι διπλές κουβέρτες, αρρώστιες,γεράματα,το αδιέξοδο,το κενό,τα χαρτομάντιλα,το θερμόμετρο,τα λάθη,τα σωστά λάθη,τα λάθος σωστά,οι σκέψεις,η επανάληψη,το μαξιλάρι,το κρύο.

Τόση φασαρία και ούτε μια συλλαβή.

Τάνια

Απόψε.
Με μαύρο παλτό, τακούνια περιποιημένης πρόθεσης
και φουστάνι λουσμένο μ' άρωμα και καπνό.
Ένα τελετουργικό σαν έρωτας.
Στο παρόν του.
Γιατί ο έρωτας μόνο παρόν έχει.
Κάθε άλλος χρόνος και ένα του κακέκτυπο.

Ό,τι δεν υπάρχει το ποθώ
Ό,τι μου αρνιούνται το αγγίζω
Ό,τι μου χρωστάνε το ξεχνώ

Αντίτιμο

Μόνο το φίδι ξέρει τι θα πει να αλλάζεις το πετσί σου.
Γι' αυτό του περισσεύει το φαρμάκι.

Μιχάλης Γκανάς.

Πιο κει

Η ύψιστη μορφή αγάπης είναι η αγκαλιά.

Όλα τα άλλα βρίσκονται.

Εποχή

Όσο κι αν ξεχνιέσαι, δεν ξεχνάς.

Και ίσως αυτό να λέγεται δικαιοσύνη.

Ζήνωνος

Από εκείνα που δεν γνωρίζεις όμως τα ξέρεις
σαν να τα γνώριζες από πάντα.
Και από βράδυ σε πρωί μου τελειώνει η ντροπή.

Αθήνα

Εύχομαι αυτή την πόλη να μην μπορέσει κανείς να την πληγώσει ανεπανόρθωτα. Πάντα να βρίσκει τρόπο να αφομοιώνει τις χαρακιές των καιρών και να γεννάει απ' την αρχή το πρόσωπο της. Έστω και την τελευταία στιγμή. Ακόμη και σήμερα που οι στολές μοιράζουν απλόχερα τον τρόμο και οι γραβάτες κόβουν το νόημα της ζωής σε χαρτονομίσματα, η Αθήνα σε λυτρώνει, αν της αφεθείς. Και είναι ό,τι πιο δύσκολο μπορεί να ζητήσει από έναν άνθρωπο.

Η Αθήνα είναι γεμάτη σιωπές. Σωπαίνει προκλητικά και σε αναγκάζει να μιλήσεις εσύ πρώτος. Περπατάς στον δρόμο, στρίβεις στην γωνία, στέκεσαι στο φανάρι, περνάς απέναντι και εκείνη σε αφήνει να περιφέρεσαι μέσα της χωρίς να σου δίνει σημασία. Μέχρι την στιγμή που θα ομολογήσεις τι κουβάλας όλη μέρα κάτω από την γλώσσα. Όταν το καταθέσεις με αλήθεια στο βήμα, στο βλέμμα και στην αναπνοή εκείνη συντελεί το πιο αρμονικό σου πέρασμα. Ένας ύπουλος συγχρονισμός από κίτρινα φώτα, μυρωδιές που αγάπησες, αέρηδες που ξεγελούν, μορφές ανθρώπων που γεννούν οφθαλμαπάτες και στο τέλος του δρόμου ένα αίσθημα προσμονής πως θα σου αποκαλυφθεί κάποια αλήθεια που αγνοείς. Όμως η σιωπή δεν προδίδεται ούτε εκεί. Στέκεσαι λίγο να χαζέψεις τους περαστικούς και ύστερα συνεχίζεις με σώμα και ψυχή εκτεθειμένα σε κάθε της κύτταρο.

Κάθε φορά γυρίζεις σπίτι πενθώντας τις αυταπάτες σου ώσπου έρχεται μια μέρα που όλα περιμένουν εσένα για να συνεχίσουν. Εκεί ήταν και χθες, όμως εσύ δεν ήσουν. Όχι με τον ρυθμό του βήματος που χρειαζόταν η στιγμή. Περπατάς και σιγά σιγά σχεδιάζεται μέσα σου μια απάντηση. Μπορεί να μην είναι εκείνη που γυρεύεις τώρα, όμως, λυτρώνει.

Κάπως έτσι βρέθηκα να κοιτάζω τους ανθρώπους στα χέρια μου.
Δεν διαφέρουν σε τίποτα από το χάρτινο ποτήρι του καφέ που αγοράζω από το κοντινότερο μαγαζί. Ούτε από ένα βιβλίο που θα αγοράσω στο Μοναστηράκι και θα το διαβάσω στο σταθμό του τρένου, στην καρέκλα της καφετέριας ή στο αμφιθέατρο. Ό,τι δένεται στα χέρια μου πραγματοποιεί έναν κύκλο ζωής και ύστερα ζει για πάντα κάτω από την αφή. Το νοιάζομαι, το ερωτεύομαι, το βαριέμαι, το μισώ, το αρνούμαι, το αφήνω, του θυμώνω, το προσέχω, το αγαπώ. Και αυτά τα συναισθήματα κάνουν τον κύκλο τους δυο και τρεις φορές μέχρι να το κάνω δικό μου. Ύστερα το κλειδώνω στην σιωπή κι αν έχει λόγο και αιτία για ακόμη μια βόλτα, το αφήνω ελεύθερο. Και έτσι το χάρτινο ποτήρι λίγο πριν καταλήξει στα σκουπίδια θα βρεθεί πάντα ζωγραφισμένο από ένα πλήθος ανόμοιων και αφηρημένων σχεδίων και τα βιβλία θα είναι πάντα σημαδεμένα με στίχους από τραγούδια της στιγμής λίγο πριν βρουν την θέση τους στην βιβλιοθήκη.

Έκβαση

Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι.
Η αλλαγή θα συμβεί μόνο αν βρουν το κουράγιο να αναμετρηθούν με τον χαμένο χρόνο.
Και θα πρέπει να ζήσουν μετά από αυτή την μάχη με οποιοδήποτε τίμημα.
Μόνο που ο χαμένος χρόνος είναι συχνά περισσότερος από εκείνον που απομένει.
Οπότε προτιμούν να συνεχίζουν να χάνουν χρόνο.
Και τα δυο είναι σκέτος θάνατος.
Μόνο που στην αναμέτρηση υπάρχει δικαίωμα στην ζωή.
Στην συντήρηση της ζωής, ποτέ.

Χειραψία

Και να που ό, τι σκοτώνεται από αγάπη το συναντάς στον χρόνο
ακέραιο και περήφανο.
Όπως του πρέπει.
Ένα τραγούδι που ξέφυγε από τον κύκλο ενός στίγματος
συστήνεται για πρώτη φορά τώρα και συγκινεί όπως οφείλει.
Ακαριαία.

Μηδέν

Δεν ησυχάζουμε όπως πρώτα.
Τα βράδια μπροστά στην τηλεόραση έχουν αποτέλεσμα, δεν λέω.
Όμως κάποτε ο χρόνος μας έκανε την χάρη και γινόταν δικός μας.
Τον κάναμε ό,τι θέλαμε.
Από παιδικά καλοκαίρια μέχρι οικογένεια.
Και όταν χτυπούσε το τηλέφωνο ή φώναζε λίγο ο γείτονας
βρισκόμασταν πάλι μπροστά από την τηλεόραση.
Με το μυαλό μηδενισμένο και την καρδιά να ελπίζει.
Τώρα;
Τώρα εκείνο το μηδέν έχει γίνει ένα στην κλίμακα της απόστασης.
Τώρα έχουμε χάσει μια μονάδα ελευθερίας.
Το δικαίωμα στην εσωτερική αφετηρία.
Και όσο περνάει ο καιρός ποιος ξέρει πόση πρόσβαση
θα έχουμε στην απόσταση.
Γιατί η απόσταση είναι θέμα χρόνου.
Ακόμα και αν μετριέται σε χιλιόμετρα.

Όποτε

Η τέχνη του να μοιράζεσαι δεν κρύβεται στα χέρια.

Δεν κρύβεται καν στα βλέμματα.
Την ανακαλύπτεις σιωπηλά όποτε αφήνεσαι
σε όλο το πλάτος της στιγμής
με τιμιότητα.

Ταμείο

O Σεπτέμβρης είναι το πλήρωμα του χρόνου
κάθε χρονιάς.
Συνήθως ξεχρεώνεται με μια πίκρα στο στόμα.
Όπως αυτό το τραγούδι.

Μεταπομυθοποίηση

Το αγκάθι που πληγώνει περισσότερο είναι η αίσθηση του μεγαλώνω. Χωρίς απαισιοδοξία και αρνητικά πρόσημα. Μόνο με μάτια βουτηγμένα στην κυριολεξία της ύπαρξης των πάντων. Απαγορεύονται τα άλλοθι διττής σημασίας και η ποιητική διάσταση των πραγμάτων μοιάζει πετραδάκι μπροστά στο ακέραιο τοίχωμα της αλήθειας του κόσμου που παραμονεύει στην γωνία. Και εκείνο που κλέβει δικαιώματα από την χαρά της ηλικίας είναι η απορία μου για το επόμενο βήμα της απομυθοποίησης. Περνούν τα χρόνια μοιρασμένα σε δουλειά, αντοχές και νοσταλγία εποχών ανάμεσα σε έναν αέρα αποπνικτικό και ψόφιο ή υπάρχει ακόμα χώρος και χρόνος για να αφομοιώνεις όλα αυτά και να μένεις πιστός στην ρίζα του εαυτού σου; Είναι στα αλήθεια τόσο αφελής η έκπληξη του ανθρώπου που τρέφεται με ζωντανά όνειρα μπροστά σε μια πραγματικότητα που αποσυντίθεται μέρα με την μέρα. Σχεδόν γραφική. Όμως η αλήθεια του καθένα δεν υποτάσσεται σε καμία φθορά. Κι αν καταλήξω, γυρνώντας από την δουλειά, να ακούω τα τραγούδια σαν φασαρία και κανένα να μην έρχεται να με σώζει από το βυθό της στιγμής, θα έχω προδώσει ολόκληρη την ζωή μου. Το ίδιο και αν κοιτάζω τους ανθρώπους που αγαπώ όπως κοιτάζω ένα γραφείο, το ίδιο και αν το γραφείο δηλώνει μόνο μια ξύλινη κατασκευή. Και ίσως ο ρομαντισμός να φαντάζει πολυτέλεια αλλά για μένα είναι θέμα επιβίωσης. Φοβάμαι την ζωή χωρίς εξορία. Και ο μόνος τρόπος να ζήσω είναι να μείνω σταθερή στα λάθη και στις συνήθειες που δηλώνουν μια ανεπαίσθητη ταυτότητα. Όλα εκείνα μας κρατούν σε τροχιά γύρω από την ομορφιά που κρύβει η συγκυρία του να υπάρχεις. Όλα εκείνα θα μας σώζουν. Πάντα. Γιατί όταν είσαι ο εαυτός σου, φοβάσαι μόνο όσο αντέχεις.
Και όσο σου αξίζει.

*Το κείμενο ανήκει στο τραγούδι

της στιγμής.

Μεγέθη

Ό,τι έχει υπάρξει ολόκληρο δεν μπορεί να υπάρξει μισό.

Παράθυρο

Ίσως η αχίλλειος πτέρνα της χειραγώγησης να είναι
η πίστη σε κάποια πίστη.
Ίσως και όχι.

Του κόσμου

Εκείνοι που έχουν ανάγκη να λυπούνται και να πενθούν
θα είναι πάντα μια σωτηρία του κόσμου.
Και πάντα λατρεμένοι.

Παγκάκι

Οι άνθρωποι που δεν φοβήθηκες

δεν θα στο συγχωρήσουν ποτέ.

Τζούρα ευτυχίας

Το άδειο σπίτι είναι καθρέφτης. Κυκλοφορείς ανάμεσα στα έπιπλα, στα βάζα, στους τοίχους και είσαι παντού εσύ. Ο χρόνος τρέχει με τους νόμους της φύσης σε ένα τόπο που μεταμορφώνεται με τους νόμους του μυαλού. Αρμονία εντός και εκτός.
Χωράς στον εαυτό σου χωρίς συνέπειες.
Αν αυτό δεν είναι ευτυχία, τότε τι είναι;

Γνωμικό

Όλα γίνονται για κάποιο φόβο.

Στην γωνία

Η φωνή της σιωπής
μετριέται με σκοτάδι.

Μεγαλώνοντας

Ξέρεις τι είναι να ξυπνάς 20 και να νιώθεις 35;
Ό,τι είναι και το να ξυπνάς 35 και να νιώθεις 20.
Η αδυναμία της εποχής είναι ο συγχρονισμός.
Του μέσα και του έξω.
Του είναι και του φαίνεσθαι.
Του ανθρώπου και του κόσμου.
Σαν να έριξε ο Θεός την πραγματικότητα από τον ουρανό
και εκείνη να ρίζωσε με αυτόν τον συνδυασμό.
Το θέμα είναι ποιος είναι ικανός να τον αλλάξει.
Και μην μου πεις ο χρόνος.
Θα γελάσω.
Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει
όσο όλα λειτουργούν κανονικά για τους λάθος λόγους.
Μεγαλώνουμε από φόβο όχι από φυσική συνέπεια.
Και για τον ίδιο λόγο προσπαθούμε να μείνουμε ίδιοι.
Αφού,λοιπόν, μεγαλώνουμε για να απορροφούμε
τους κραδασμούς του πόνου
τον σκοπό μου τον έχω εκπληρώσει.
Προς το παρόν.

Κρυφό

Η μοναξιά του δωματίου

δεν περιορίζεται
σε τέσσερις τοίχους.

Εκδίκηση

Έχω την εντύπωση ότι ο καθένας δημιουργεί έναν κώδικα επικοινωνίας με την γραμμή του χρόνου. Τουλάχιστον όποιος έχει τρόπο να σκιαγραφεί την γραμμή του. Και μην γελιέσαι. Η γραμμή του χρόνου δεν είναι απλή ούτε προφανής. Είναι μία, είναι ευθεία αλλά τα σημεία αναφοράς σχηματίζουν μια πιο έντονη γραμμή πάνω στην υπάρχουσα και την αφανίζουν χωρίς να την διαγράφουν. Χαρίζουν αφετηρία και τέρμα σε όποιο σημείο της διαδρομής και αν βρίσκεσαι. Και εγώ την περπατούσα με απόλυτο σεβασμό για όση επίγνωση μου χάριζε στα σημεία. Όμως εδώ υπάρχει εκδίκηση. Χωρίς προσχήματα και με ένα μαχαίρι έτοιμο κάτω από κάθε ομορφιά. Εδώ η γραμμή διακόπτεται και τα κενά γεμίζουν παρελθόν. Πιο άγριο και πιο βαρύ από ποτέ. Και όταν το παρελθόν εκδικείται, το παρόν αιμορραγεί και από τις δυο μεριές. Και από το τότε και από το τώρα. Και εγώ, ξέρεις, με το τίμημα δεν είχα ποτέ πρόβλημα. Ποτέ. Και ίσως αυτό να πληρώνω. Την υπεροψία μου απέναντι στο μέγεθος κάθε τιμήματος. Αν είναι αυτός ο λόγος που ο κύκλος αίματος δεν κλείνει και επαναλαμβάνεται μεγαλώνοντας το χάσμα, λυπάμαι. Είναι πολύ αργά για να αλλάξω συνείδηση. Και ας με ξυπνήσει το μοιραίο τίμημα κάποια μέρα πιο σκοτωμένη από ποτέ.

Να ξέρω

Πότε μαθαίνεις έγκαιρα ότι είναι αργά;
Αν το μαθαίνεις πάντα στο τέλος
θέλω να το ξέρω.
Να με ξοφλήσω από τώρα
εκεί που ανήκω
μήπως προλάβω κάποιο νόημα.
Μήπως προλάβω να ζήσω λίγο εμένα.
Μήπως.

Συνοπτικά

Το απλό είναι πιο δύσκολο
και από το ανέφικτο.

Σημείο τομής

Είναι κάποιοι άνθρωποι που ξέρουν να διαβάζουν τα σημάδια
του χρόνου γιατί πιστεύουν στα σημάδια.
Μετά από αυτές τις σελίδες
παίρνω σειρά στην ουρά αυτής της ιδιότητας
με την ανακούφιση
ότι ο κόσμος πίσω από τα μάτια
δεν είναι πάντα παράλληλος
με την πραγματικότητα.

Της σιωπής

Κρύες αίθουσες και τοίχοι ξεβαμμένοι απ' τον καιρό. Γύρω η χυδαιότητα να μολύνει ακόμη και τις καλημέρες. Πηδήματα στις τουαλέτες για φιγούρα και επιβεβαίωση του κενού, τσιγάρα κάθε είδους για ενηλικίωση της μοναξιάς και λίγο πιο κει ουσίες γιατί δεν υπήρχε και τίποτα καλύτερο τότε από την υποταγή στην αδυναμία. Και εκείνος μέσα σε όλα και ταυτόχρονα ξένος σε όλα. Ο τρόπος που άγγιζε τα γυναικεία πρόσωπα τον πρόδιδε. Χάριζε βλέμματα με μέτρο, η φωνή έτρεμε στην πρώτη αλήθεια και η σιωπή τον έκανε να μοιάζει άγιο για μια αθωότητα που του είχαν στερήσει. Και όταν ήρθε η στιγμή να αρνηθεί το προφίλ του εαυτού του για τον ίδιο του τον εαυτό, φοβήθηκε. Εκείνο το τραγούδι με έβρισκε συχνά κάτω απ' το σπίτι σε εκείνες τις δήθεν τυχαίες συναντήσεις δίπλα στην θάλασσα. Έτσι περνούσαν οι νύχτες με εκείνους τους μακρυμάλληδες που τραγουδούσαν την ευαισθησία και ψιθύριζαν λυγμούς. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια αυτές οι φωνές ξεπλήρωναν μια ανομολόγητη προδοσία. Κανείς δεν είπε τίποτα για εκείνο που δεν άρχισε ποτέ. Κανείς. Όταν ξεχάστηκε το έγκλημα έσπασα τις φωνές τους σε κομμάτια και τις έθαψα στα σκουπίδια. Μάρτυρες δεν υπήρχαν πια και τα λόγια που έβαζαν την καρδιά σε γκρεμούς είχαν σωπάσει. Μέχρι σήμερα αναρωτιέμαι πως γίνεται να γεννιέται η ζωή μου σε κλειδωμένα συρτάρια και το κλειδί να βρίσκεται πάντα σε ξένα χέρια.

3η Σεπτεμβρίου 2011

Οι άνθρωποι πλέον
πεθαίνουν όπως ζουν.
Χωρίς λόγο.
Όταν πάψει να υπάρχει
αμηχανία
για ό,τι συμβαίνει,
ο κόσμος θα τελειώσει
και επίσημα.

Ξημερώματα

Αν τύχει και σε βρει αυτή η ώρα να τριγυρνάς στους δρόμους, θα χρειαστείς τις ζωές πολλών περαστικών για να φτάσεις μέχρι το σπίτι. Η δική σου τελειώνει σε κάθε στροφή ενώ οι περαστικοί είναι ελάχιστοι τέτοιες ώρες. Οπότε σίγουρα θα περισσέψει λίγος θάνατος για το δρόμο. Μετράς τα τετράγωνα του πεζοδρομίου και λυπάσαι το φως από τις λάμπες που υστερεί τόσο προκλητικά μπροστά στην αλήθεια του ήλιου. Και εκείνη σε διατάζει να δικάσεις όλη σου την ζωή για μια λύτρωση που έχεις ακούσει ότι υπάρχει αλλά δεν έχεις ιδέα τι χρώμα έχει. Και έτσι- τόσο ίδια κάθε φορά-μπαίνεις στην διαδικασία να δώσεις συντεταγμένες σε έναν χάρτη και να σημειώσεις στο τέλος με μολύβι τον προορισμό (αν το κάνεις με στυλό, ή μεθυσμένος είσαι ή τρελός). Και ενώ ξέρεις από πριν ότι θα καταλήξεις σε εκείνο το ίδιο σημείο που έχεις καταλήξει αμέτρητες φορές, εσύ το ξανακάνεις. Και θα το ξανακάνεις μέχρι να αποδειχθείς λάθος. Και το χειρότερο από όλα είναι πως βρίσκεις νόημα σε μια αναπαραγωγή του εαυτού σου που ξεκινά με αμφιβολία αλλά πάντα υπόσχεται επανάληψη. Όμως τελικά ίσως και να είναι αυτό το νόημα των πραγμάτων. Η ελπίδα.
Η ελπίδα πως είναι αλλιώς ενώ δεν είναι. Και όταν θα γυρίσεις το κλειδί στην πόρτα δεν θα σε αναγνωρίζεις πια και ας είσαι ο ίδιος.

Σκανδάλη

Ο φόβος δολοφονείται μόνο
από το δικό σου χέρι.
Αν τραβήξουν την σκανδάλη
ξένα χέρια,
πολλαπλασιάζεται
κάτω από τον θόρυβο
του κρότου.

Τρόπος

Για να πετύχεις την διαφορά

πρέπει να έχεις μια διαστροφή μεγαλύτερη της πραγματικότητας και μικρότερη της γραφικότητας.
Σε κάθε άλλη περίπτωση σχηματίζεις πάλι μια κανονικότητα.

Δύο

Οι άνθρωποι αγαπιούνται με τα χέρια όχι με την καρδιά.

Πώς αλλιώς εξηγούνται τόσες γραμμές χαραγμένες στην παλάμη;

Της Κυριακής

Η ψυχή δεν μπορεί να σωθεί
όταν απειλείται
από το ίδιο της το αίμα.

Στα 60

Θα έχω αναθεωρήσει τόσο πολύ την ζωή που θα έχω καταλήξει στην πρώτη μου γνώμη.
Θα έχω την ίδια κακή σχέση με τον χρόνο και θα θεωρώ όσους τον ξόδεψαν άσκοπα τους πιο άπληστους ανθρώπους επί γης.
Θα περπατάω ατελείωτες ώρες για να κουράζομαι και έτσι θα βαριέμαι λιγότερο.
Θα έχω περάσει μια ελαφριά κατάθλιψη στα 50.
Θα ξεκινάω ένα βιβλίο το ξημέρωμα και θα το παρατάω στην πρώτη σελίδα γιατί θα νυστάζω.
Θα το συνεχίζω το πρωί με τον καφέ και θα το παρατάω πάλι στην πρώτη σελίδα γιατί θα μου θυμίζει κάτι που πρέπει να ονειρευτώ μέχρι να φύγει.
Θα μικροδείχνω και τα μαγουλά μου, αν και κρεμασμένα, θα μου χαρίζουν παιδικότητα.
Θα συνεχίζω να πιστεύω πως το " Όλες του κόσμου οι Κυριακές" της Χαρούλας είναι το πιο ερωτικό τραγούδι ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Θα νιώθω ενοχή για πράγματα που δεν έχω κάνει και θα μετανιώνω για πράγματα που έκανα επειδή δε μπορούσα να μην τα κάνω.
Θα έχω σωθεί από την τρέλα λόγω των αντίθετων κόσμων που επικρατούν το ίδιο μέσα μου και μου χαρίζουν μια παράλογη ισορροπία.
Θα έχω ζήσει τον μεγάλο έρωτα και θα ξαναβρεθούμε ανύποπτα σε ένα σταθμό του τρένου όπως στις ταινίες.
Θα φτιάχνω αμέτρητα σενάρια με αναμνήσεις ετών και θα παραμυθιάζομαι μόνη μου.
Θα συνεχίζω να θεοποιώ τους καλλιτέχνες που ερωτεύτηκα και δεν θα έχω καμία διάθεση να τους απομυθοποιήσω.
Θα γελάω με τους περαστικούς, θα πιάνω φιλίες με τον μπακάλη της γειτονιάς και θα γκρινιάζω με όσους έχουν μείνει δίπλα μου ότι γεράσαμε.
Θα ζώ.

Camel

Η ματαιότητα έχει νόημα
όταν την ζεις,
όχι όταν σε ζει.

Απέναντι

Η καθημερινότητα είναι ανώδυνος θάνατος.

Και όσοι κυκλοφορούν με πληγές της κάτω από τα ρούχα, ξεχωρίζουν από τους ανυποψίαστους.
Μέχρι να ανάψει κόκκινο στο φανάρι,
απλώνουν όλη τους την ζωή μπροστά
και ύστερα την πατάνε.
Αφήνουν πίσω τους χρόνο.
Θα τους δεις να περνάνε τους δρόμους
με μια προκλητική σιγουριά
στο περπάτημα την ώρα που τρέχουν τα αμάξια.

Προσεχώς

Το καλοκαίρι εκθέτει όπως καμία άλλη εποχή. Όχι για τα ελάχιστα ρούχα που φορά το σώμα αλλά για την ολοκληρωτική του υποταγή στις αισθήσεις που ελευθερώνονται με μια αναπνοή. Τα γιασεμιά να δικάζουν την ομορφιά και να την βγάζουν αθώα, το πλακόστρωτο να μυρίζει χώμα, οι καρέκλες κάτω από τα πράσινα φύλλα να γίνονται σωτηρία με ημερομηνία λήξης, τα φώτα να φωτίζουν τους μόνους και το φεγγάρι να σε λούζει με μια ευλογία που σκοτώνει αν δεν έχεις άνθρωπο να την ξεπληρώσεις. Γυρνάς σπίτι με ένα σώμα χαρακωμένο και ένα αίμα να επιπλέει στο αλκοόλ. Το πρωί δεν είσαι εσύ. Δεν είσαι σίγουρα εσύ. Είσαι ό, τι απέμεινε από χθες. Γι' αυτό φρόντισε αυτό που μένεις στο τέλος να έχει εαυτό. Διαφορετικά, κρίμα. Και το κρίμα δεν έχει επιστροφή.

Ανύποπτα

Τότε στην σκάλα, έγινες απάντηση σε μια απορία που δεν ξεστόμισα ποτέ.
Κάθε μέρα με πρόδιδε χωρίς έλεος και χωρίς τέλος μπροστά σε εμένα και εγώ απάντηση δεν είχα.
Τώρα, όποτε δεν με ορίζω και συναντώ τυχαία μια αρχή μου, στέκεσαι δίπλα της
κλείνοντας το μάτι.
Όπως έκανες στο διπλανό κάθισμα στο φανάρι.
Όπως κάνεις πάντα.

Α στερητικό

Θέλω ένα βράδυ
να νυχτώνει
μόνο ο ουρανός.
Ένα μόνο.
Και εγώ υπόσχομαι
να τον σώσω
από όλη τη γη.

Στο ταξί

Σύνταγμα. Περασμένα μεσάνυχτα και κίνηση στους δρόμους. Ο ταξιτζής, εγώ και ένας ακόμη. Ο τελευταίος είχε ανοιχτούς λογαριασμούς και έπιασε την κουβέντα. Ετών 28, ζωή βαρετή, δουλειά με μέσο και ένα παράπονο στον έρωτα που τον πρόδωσε στα τραγούδια του ραδιοφώνου.

Άρχισε να μιλάει στον ταξιτζή που ήθελε παρέα και να κοιτάζει εμένα σχεδόν καχύποπτα που έμενα αμίλητη και άκουγα αδιάφορα. " Μας χώρισε η απόσταση " είπε και ο ταξιτζής αμέσως πήρε μια παρηγορητική γκριμάτσα λέγοντας την γνωστή φράση " συμβαίνουν αυτά ".
Εγώ συνέχιζα να κοιτάζω απ 'το παράθυρο και εκείνος συνέχιζε να κοιτάζει εμένα που δεν τον παρηγορούσα και έμενα αμέτοχη στο δράμα του. Μετά από πολλά τραγούδια, εξομολογήσεις και πεποιθήσεις περί απόλυτου έρωτα αποφάσισε να μου απευθύνει τον λόγο. " Εσύ τι έχεις να πεις για όλα αυτά; Το όνομα σου; ".

Χαμογέλασα, κυρίως επειδή τόση ώρα περίμενε την δική μου σημασία. Συστήθηκα και ύστερα σώπασα. Ήθελα να τον παρηγορήσω λέγοντας του πως έχω βρεθεί και εγώ στην θέση του. Θα του έλεγα την δική μου ιστορία, την αρχή και το τέλος της και ύστερα μπορεί να μην ένιωθε και τόσο μόνος. Θα του έλεγα πως οι άνθρωποι ψάχνουν αφορμές να εξιδανικεύσουν τους ανθρώπους. Πως έχουν ανάγκη να πιστέψουν ότι η ζωή επέλεξε εκείνους και όχι άλλους για να ζήσουν το ανεκπλήρωτο, εκείνο που τους ξεπερνάει. Πως σε μια εποχή τόσο βαρετή έχουν ανάγκη να καθρεφτίσουν το απόλυτο σε ένα πρόσωπο ώστε να του δώσουν όση αγάπη, πόνο και θυμό έχουν μαζέψει και ύστερα να λυτρωθούν. Πως από δειλία και εγωισμό δεν γκρεμίζουν ό, τι έχτισαν μόνοι τους γιατί τότε θα παραδεχτούν ότι στην πραγματικότητα υπήρξαν τα μισά. Αυτά και άλλα τόσα θα του έλεγα από όσα είχαν χαραχτεί μέσα μου. Όμως, το βλέμμα του δεν μου έδινε περιθώρια για μεγάλες ανατροπές των όσων πίστευε. " Πιστεύω ότι ο απόλυτος έρωτας δεν είναι μια κατάσταση εν δυνάμει " απάντησα με λίγο φόβο στην φωνή για το τι θα ακολουθούσε. Με κοίταξε σχεδόν περιφρονητικά και ύστερα έβαλε ηλικία στην φωνή. " Είσαι μικρή ακόμα και δεν τα έχεις ζήσει αυτά. Εύχομαι να μην σου τύχει ".
Είχε ανάγκη να αισθανθεί αδικημένος. Ίσως έτσι μπορούσε να χωρέσει μέσα του. " Δίκιο έχεις " απάντησα.

Έφτασε η ώρα να κατέβω. Πλήρωσα, μάζεψα τα πράγματα μου και βγήκα απ' το ταξί λέγοντας καληνύχτα. Ο ταξιτζής απάντησε.
Μόνο.

Στον περαστικό.

Παραδοχή

Στενεύει ο κόσμος.
Στενεύει ο άνθρωπος.
Το μόνο που μοιάζει
να απλώνει
είναι οι ενοχές
της συνείδησης.

Απάντηση

Ό, τι είμαι εν δυνάμει, έγινε πραγματικότητα.
Σε μια ώρα.
Σε μια σκηνή πρωτόγονη
με δυο χέρια, ένα παλτό και μια
φωνή πιο αυθεντική και
από το ξύλινο γραφείο.
Και όπως κάθε φορά που
συντελείται εκείνο
που σε εξηγεί
σε ανύποπτο χρόνο,
ο κύριος με το
λευκό πουκάμισο
μου χάρισε ένα παραπάνω βλέμμα.
Έτσι κατάλαβα πως την ζωή μου
την έχω πληγώσει σωστά.

Ανάγκη

Δεν θέλω λέξεις.
Μια σιωπή μόνο
να με ξεκουράσει
και να περιφέρεται
χαρούμενη και πλήρης
ανάμεσα στα στόματα.
Δεν θα σηκώσω μολύβι
ούτε για τελεία.

Πετράλωνα

Είναι κάποιες λέξεις που όποτε και αν τις ακούσεις
πάνε και φωλιάζουν σε ένα συγκεκριμένο σημείο
σαν να κάνουν ανάληψη του σημείου στο παρόν.
Κι αν τις νύχτες αναπνέεις ζωή ξανά και όχι
τον πεθαμένο αέρα του δωματίου
ξαναπερνάνε από μπροστά σου
δήθεν τυχαία.
Δίνουν απαντήσεις σε ερωτήματα
που δεν ειπώθηκαν ποτέ
αλλά πάντα σε περίμεναν στην γωνία.
Κάθε τι κουβαλάει και τον γκρεμό του.
Πρέπει να πας από την πιο μεγάλη διαδρομή
αν θέλεις να σωθεί κάτι απ' την σκιά του.

Μη

Τα μπαλόνια με τρόμαξαν
και οι πολύχρωμες γιρλάντες.
Μη τυχόν
μια μέρα γυρίσω το κεφάλι
και δω παντού
να γιορτάζουμε αυτό
που είμαστε.

Τελικά

Δεν ξέρω πως μετράς εσύ την νύχτα. Σε τσιγάρα, σε τραγούδια, σε αναπνοές ή σε βλέμματα που κοιτάζουν φωτογραφίες και έπειτα χάνονται με όποια λύπη περάσει από μπροστά τους. Εγώ την νύχτα την μετρώ με τα φινάλε του οτιδήποτε. Κάθε μια νύχτα όλα πρέπει να έχουν να δηλώσουν κάτι που την μέρα αγνοούν ή αποφεύγουν. Για να έχει νόημα ο χρόνος της μέρας. Για να έχει τελεία το τέλος στο τέλος. Άρα τι ψυχή έχει μια νύχτα στους αιώνες; Ό,τι ψυχή έχει μια νύχτα στο τέλος της. Αρκεί να την σκοτώνεις τελικά. Την νύχτα. Όσο για την ψυχή δεν σου υπόσχομαι. Το μόνο που ξέρω είναι πως μια εφηβεία που δεν σκοτώθηκε νωρίς ποτέ δεν θα τελειώσει. Μην την γυρέψεις στο δέρμα, είναι κρίμα.

Σβηστό φως

Εμείς βρεθήκαμε τυχαία σε μια κριτική θεάτρου.
Εμείς κανονίσαμε να εκτεθούμε η μια στην άλλη
κάτω από το βλέμμα εκείνης της ηθοποιού.
Εμείς περιγράψαμε έναν ψυχολογικό χάρτη
με κοινό σημείο αναφοράς και βγήκε ίδιος.
Εμείς ορίσαμε μέλλον, όνειρα, χαρακτήρα και αξίες
με άξονα εμάς και κείμενα χρόνων.
Εμείς μετά το σχολείο διαβάζαμε διαλόγους από
θεατρικά έργα στον καθρέφτη και το ομολογούσαμε
με την ίδια λαχτάρα και ντροπή.
Εμείς φοβόμασταν τον έρωτα και την φιλία
γιατί δεν είχαμε καταφέρει να χαράξουμε τίποτα.
Εμείς θα ερωτευόμασταν τα εισιτήρια της αυλαίας
μέχρι να γεράσουμε.
Εμείς θα γερνούσαμε μαζί γιατί καταλαβαίναμε νωρίς
ότι λίγοι άνθρωποι στην ζωή θα βρεθούν να μας
μιλήσουν με το βλέμμα και την σιωπή.

Εσύ παίζεις ερασιτεχνικά σε μικρές σκηνές.
Εσύ όρισες τον έρωτα από την αρχή και προσπαθείς
να επιβιώσεις.
Εσύ ακούς στο αμάξι Κραουνάκη και κάνεις λάθος
στα φανάρια.
Εσύ κλαις μυστικά και με ενοχή.
Εσύ στέλνεις μηνύματα και παίρνεις τηλέφωνα
με ένα κρυμμένο πρέπει και ένα ειπωμένο θέλω.
Εσύ ζεις μακριά και από μακριά.
Εσύ υποσχέθηκες μια παρουσία και απέχεις χωρίς λόγο.
Εσύ πια μεταφράζεσαι σε τίποτα.

Εγώ παίρνω συνεντεύξεις και φαντάζομαι το μέλλον στο χαρτί.
Εγώ αναθεωρώ την ζωή κάθε μισή ώρα και καταλήγω
στα ίδια συμπεράσματα.
Εγώ ψάχνω τρόπους να μου φτάνει ό, τι ζω
και δεν βρίσκω.
Εγώ ψάχνω τρόπους να φτιάξω άλλους κόσμους
και πάλι δεν βρίσκω.
Εγώ πετάω ασυνείδητα ατάκες που κανένας δεν καταλαβαίνει
παρά μόνο εσύ.
Εγώ σε μετράω στις σχεδόν παρουσίες και λυπάμαι.
Εγώ αναρωτιέμαι αν υπήρξαμε χωρίς λόγο
όπως χωρίς λόγο βρεθήκαμε.
Εγώ κλαίω στα τρένα απροκάλυπτα
και ο απέναντι θυμώνει με την άνεση μου.
Εγώ πηγαίνω θέατρο και κλείνω τα μάτια
μπροστά από τα καμαρίνια.

Και τώρα σιωπή. Να ταιριάζουμε με την αλήθεια.

Καθημερινό

Τα κραγιόν
είναι ημερολόγια της
αίσθησης.
Κάθε φορά που σχηματίζεις
το περίγραμμα
σχηματίζεται και η στιγμή.
Ψυχοφθόρο.
Πολύ.

Υπόλοιπο

Όλη μας την ζωή
θα προσπαθούμε να ξεπληρώσουμε
το χρέος
του παρελθόντος
ετεροχρονισμένα.
Εκείνη τη στιγμή τα ταμεία
θα είναι κλειδώμενα ή
κατεστραμμένα.
Θα τα συναντήσουμε στο χρόνο
όταν δεν θα έχουν χώρο για
την δική μας κατάθεση.
Θα έχουν γίνει ζωή και εκεί οι
καταθέσεις απαγορεύονται από όσους
δεν ανήκουν σε αυτή.
Και εμείς θα ζούμε κουβαλώντας
ένα υπόλοιπο μέχρι τον θάνατο.
Θα το ακουμπάμε στους ανθρώπους
έτοιμοι να ξεχρεώσουμε
και εκείνο θα πολλαπλασιάζεται.
Γιατί όσο περνάει ο καιρός
το υπόλοιπο μεγαλώνει και αλλάζει σχήμα
ενώ η σωτηρία μας μικραίνει.
Γιατί το υπόλοιπο μηδενίζει
σε ένα και μοναδικό ταμείο
που κλείδωσε την επόμενη στιγμή
που δημιουργήθηκε.
Χρωστάω.
Και δεν έχω κρατήσει ούτε μια απόδειξη.

Eξ όψεως

Αν βάλεις μπροστά
στην σκιά σου
έναν καθρέφτη
τότε θα καταλάβεις
ότι το ψέμα έχει αλήθεια
αφού έχει είδωλο.
Παντού υπάρχει αλήθεια.
Το θέμα είναι τι την γεννά.

Κλειστό

Η επιλογή
είναι αποτέλεσμα
κλήρωσης.
Και το χαρτάκι που έμεινε
κλειστό
δίπλα από αυτό που τράβηξες
ήταν η σωστή.
Μα ακόμη κι αν έχεις δεύτερη ευκαιρία
να το διαλέξεις,
το κλειστό χαρτάκι θα σου πει ψέματα.
Το κλειστό χαρτάκι υπάρχει για να μένει κλειστό.
Καταλαβαίνεις τώρα γιατί
σκέφτομαι με τα χέρια ε;

Ραντεβού

Τη στιγμή που αποφασίζεις
να δοκιμάσεις τον τρόπο που κυκλοφορεί η ζωή
της εποχής
ανάμεσα στο νου και στην καρδιά
και να ακολουθήσεις διαδρομές
που ουδέποτε κρύβουν πληγές για την δική σου μοίρα
έρχεται πάντα
ένα τραγούδι
που σε γεννάει από την αρχή
με έναν καθρέφτη μπροστά
ώστε να βλέπεις
τον θάνατο του λάθους
και την ανάσταση της αλήθειας σου.
Πάντοτε ανυποψίαστη και ανάμεσα
στο πλήθος.
Για να υπάρχουν μάρτυρες.
Για να μην τολμήσω να αρνηθώ
τον εαυτό μου στη σιωπή.
Αυτό το ραντεβού τηρείται
με τρομακτική ακρίβεια από νωρίς.
Και εγώ κατάλαβα αργά
ότι το αίμα
δεν επιδέχεται ανατροπές.
Το μόνο που θέλει είναι
μια διέξοδο να ρέει
και ένα αδιέξοδο
να μηδενίζει και ξανά.

Όνομα

Ελπίζω όλη μου την ζωή να μην την περάσω μετρώντας πιθανότητες.
Να σκοτώνω μια, να γεννιούνται εκατό.
Να χορεύουν νεκρές και ζωντανές σε ένα άπειρο που μιλάει συνεχώς.
Αυτή η μανία να προσπαθώ να ορίσω και να οριστώ.
Ελπίζω η ζωή να έρθει να με ορίσει.
Με όση ειλικρίνεια και δικαιοσύνη μου αρμόζει.
Αλλά ας είμαι κάτι ολόκληρο.
Καλό ή κακό.
Δυνατό ή ασθενές.
Ας έχει όνομα.
Όχι κάτι ανάμεσα.
Θα με καταπιούν τα ενδεχόμενα.

Μετά

Ο γκρεμός υπάρχει
ακόμα κι αν
ζήσεις απ' την πτώση.
Στο επόμενο βήμα
είσαι νεκρός.

Προβολή

Ο πληθυντικός αριθμός
κλίνεται
στον χρόνο.

Ομπρέλα

Σε όλες τις βροχές
είχα τις ομπρέλες μου κλειστές
κι όταν τις
άνοιξα στον ήλιο
να σωθώ
ήταν σπασμένες.

Παρένθεση

Είχα πει να μην τρομάζω τους ανθρώπους.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Μόνο αυτός που με ακολουθεί χρόνια.
Όσο αρνούμαι να τον περπατήσω
κερδίζω χρόνο
και χάνω εμένα.
Τέλος χρόνου.
Τέλος δρόμου.
Κι ας μείνω να τον κοιτάζω
μόνη.

Φυγή

Όταν έρθει η στιγμή να φτιάξω

βαλίτσα
τότε θα αρχίσει η
αντίστροφη μέτρηση
για μια κάποια ευτυχία.
Για την ώρα
επιπλέω
σε ό,τι δημιουργεί κύμα.