Θέατρο

Εδώ μιλάμε για έναν έρωτα μεγάλο. Από εκείνους που σε ξεπερνάνε και το μόνο που ζητάς είναι να συνεχίσουν να σε ξεπερνάνε. Τόσα χρόνια και ακόμη δεν έχω καταλάβει ποια ήταν η αρχή του. Έχω καταλάβει, όμως, γιατί το αγαπώ τόσο πολύ. Είναι το μοναδικό ψέμα που γεννάει αλήθειες. Και όταν αυτές οι δυο έννοιες συνυπάρχουν αρμονικά, δεν μπορείς παρά να ερωτευτείς.

Το θέατρο μυρίζει νοσταλγία από το εισιτήριο ακόμη. Νοσταλγία για το ταξίδι μακριά από την πραγματικότητα. Όταν περπατάω στο χαλί που ντύνει την αίθουσα του θεάτρου νιώθω σαν καλεσμένη του ίδιου μου του κόσμου. Βαριά αρώματα του χειμώνα να σε ζαλίζουν και μια θέση στο πλήθος για να φτάνεις στον προορισμό σου.

Μικρή σημασία έχει τι έργο θα παιχτεί μπροστά μου. Το σβήσιμο και το άναμμα του φωτός, μου αρκεί. Εκεί κρύβεται όλη η μαγεία. Στο σκοτάδι είσαι ήδη συνένοχος με τον διπλανό σου στο παραμύθι που θα απλωθεί μπροστά σου και ας μην ξέρεις ούτε το όνομα του. Κι όταν τα φώτα ανάψουν πάλι και βγει ο πρώτος ρόλος να σου συστηθεί, θα τον κοιτάξεις σαν να έχεις μοιραστεί μαζί του τα πιο κρυφά σου μυστικά.

Το θέατρο δεν είναι εύκολη υπόθεση. Σου σφυρίζει αλήθειες που ξέρεις ότι έχεις αποφύγει να κοιτάξεις κατάματα και ύστερα σου φυτεύει ενοχές γι' αυτή σου την αμέλεια. Στο τέλος, όμως, φεύγεις παρέα με τον εαυτό σου, τον καλό και τον κακό.

Αν κάτι σου μαθαίνει το θέατρο, είναι η ομορφιά του άσχημου τέλους.
Όσο ρεαλιστικό κι αν είναι ένα φινάλε, θα το βιώσεις με τις σιωπές, τα λόγια και την υπερβολή που πάντα ονειρευόσουν.
Ένα τέλος μπορεί να γίνει το ίδιο αγαπημένο με μια αρχή.
Αρκεί η υπογραφή του να είναι καλλιτεχνική.