Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Εκ φύσεως



Έτσι που οι άνθρωποι
βλέπω να μοιράζονται τον έρωτα
σε δρόμους και πλατείες,
όχι με σώμα αλλά με λέξεις
όχι με εκείνους αλλά με άλλους, φίλους
όχι με χαμόγελα αλλά με έναν πόνο βουβό
που όταν μιλά αντηχεί η μικρότητα κάθε συλλαβής
αρχίζω να πιστεύω
πως ο έρωτας
είναι αίσθημα ιδιωτικό
που προκαλεί χαμό και νέα όρια φυγής και αναμονής.
Μα κάπου ανάμεσα
στους γκρεμούς αυτούς
οι άνθρωποι παραβλέπουν
τη μοναδική σωτηρία,
τη συγκίνηση,
που σε βουλιάζει ένα βυθό πιο βαθιά
την ίδια στιγμή που σου χαρίζει
έναν παραπάνω ουρανό.
Καμιά αισιοδοξία· μόνο δέος για αυτό το μεγαλείο.
Για αυτούς που καίνε την ζωή μοναδικά
δεν υπάρχει δεύτερος τρόπος.
Αυτός είναι ο λόγος
που πνίγονται τα μάτια.
Είτε αντέχουν σε αυτόν το δρόμο
είτε όχι,
δεν υπάρχει επιστροφή
στο σταυροδρόμι της επιλογής.
Κανονικά ποτέ.

2 σχόλια:

  1. Κάποια στιγμή ο Γεράσιμος είχε γράψει:
    Σε λίγο δε θα σε ερωτεύονται αλλά θα σε συγκρίνουν.

    ΤΟ φοβάμαι αυτό. Όπως και τη μοναξιά του έρωτα.

    Έτσι τον είχαμε φτιάξει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο έρωτας είναι στοιχείο πολιτισμού και ίσως σύγκριση να καταλήξει λόγω εποχής.
    Μα είναι και τόσο πρωτόγονος
    για να γίνει τόσο ανθρώπινος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή