Στο ταξί

Σύνταγμα. Περασμένα μεσάνυχτα και κίνηση στους δρόμους. Ο ταξιτζής, εγώ και ένας ακόμη. Ο τελευταίος είχε ανοιχτούς λογαριασμούς και έπιασε την κουβέντα. Ετών 28, ζωή βαρετή, δουλειά με μέσο και ένα παράπονο στον έρωτα που τον πρόδωσε στα τραγούδια του ραδιοφώνου.

Άρχισε να μιλάει στον ταξιτζή που ήθελε παρέα και να κοιτάζει εμένα σχεδόν καχύποπτα που έμενα αμίλητη και άκουγα αδιάφορα. " Μας χώρισε η απόσταση " είπε και ο ταξιτζής αμέσως πήρε μια παρηγορητική γκριμάτσα λέγοντας την γνωστή φράση " συμβαίνουν αυτά ".
Εγώ συνέχιζα να κοιτάζω απ 'το παράθυρο και εκείνος συνέχιζε να κοιτάζει εμένα που δεν τον παρηγορούσα και έμενα αμέτοχη στο δράμα του. Μετά από πολλά τραγούδια, εξομολογήσεις και πεποιθήσεις περί απόλυτου έρωτα αποφάσισε να μου απευθύνει τον λόγο. " Εσύ τι έχεις να πεις για όλα αυτά; Το όνομα σου; ".

Χαμογέλασα, κυρίως επειδή τόση ώρα περίμενε την δική μου σημασία. Συστήθηκα και ύστερα σώπασα. Ήθελα να τον παρηγορήσω λέγοντας του πως έχω βρεθεί και εγώ στην θέση του. Θα του έλεγα την δική μου ιστορία, την αρχή και το τέλος της και ύστερα μπορεί να μην ένιωθε και τόσο μόνος. Θα του έλεγα πως οι άνθρωποι ψάχνουν αφορμές να εξιδανικεύσουν τους ανθρώπους. Πως έχουν ανάγκη να πιστέψουν ότι η ζωή επέλεξε εκείνους και όχι άλλους για να ζήσουν το ανεκπλήρωτο, εκείνο που τους ξεπερνάει. Πως σε μια εποχή τόσο βαρετή έχουν ανάγκη να καθρεφτίσουν το απόλυτο σε ένα πρόσωπο ώστε να του δώσουν όση αγάπη, πόνο και θυμό έχουν μαζέψει και ύστερα να λυτρωθούν. Πως από δειλία και εγωισμό δεν γκρεμίζουν ό, τι έχτισαν μόνοι τους γιατί τότε θα παραδεχτούν ότι στην πραγματικότητα υπήρξαν τα μισά. Αυτά και άλλα τόσα θα του έλεγα από όσα είχαν χαραχτεί μέσα μου. Όμως, το βλέμμα του δεν μου έδινε περιθώρια για μεγάλες ανατροπές των όσων πίστευε. " Πιστεύω ότι ο απόλυτος έρωτας δεν είναι μια κατάσταση εν δυνάμει " απάντησα με λίγο φόβο στην φωνή για το τι θα ακολουθούσε. Με κοίταξε σχεδόν περιφρονητικά και ύστερα έβαλε ηλικία στην φωνή. " Είσαι μικρή ακόμα και δεν τα έχεις ζήσει αυτά. Εύχομαι να μην σου τύχει ".
Είχε ανάγκη να αισθανθεί αδικημένος. Ίσως έτσι μπορούσε να χωρέσει μέσα του. " Δίκιο έχεις " απάντησα.

Έφτασε η ώρα να κατέβω. Πλήρωσα, μάζεψα τα πράγματα μου και βγήκα απ' το ταξί λέγοντας καληνύχτα. Ο ταξιτζής απάντησε.
Μόνο.

Στον περαστικό.